Στην περίπτωση μου ισχύει το «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος». Η επιθυμητή θητεία των 3 ημερών τελικά έγινε 12 μήνη. Αλλά δε σκοπεύω να γράψω ένα χρονικό της μέχρι τώρα θητείας μου. Όλοι οι φαντάροι από ιστορίες άλλο τίποτα.Ας δεχτούμε a priori ότι ο στρατός είναι απαραίτητος για μια χώρα. Η εποχή που δεν θα υπάρχουν στρατοί είναι πολύ μακριά, εκεί που θα τελειώσει και η ιστορία του ανθρώπινου γένους. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό όταν ακούει κανείς τη λέξη στρατός είναι πιθανότατα φαντάροι, χακί, όπλα, πειθαρχία, αυστηρότητα κλπ. Αυτό που καταλαβαίνει κάποιος όταν μπει σ’ αυτόν το οργανισμό είναι τα παραπάνω αλλά από μια άλλη σκοπιά.
Γιατί τα πάντα εξαρτώνται από την οπτική που τα βλέπεις. Ένας οργανισμός στημένος στραβά, δυσλειτουργικός από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο, μια πειθαρχία όταν βολεύει, εμμονές σε ανούσια πράγματα, επιβολή όχι κερδίζοντας το σεβασμό αλλά με απειλές κλπ κλπ. Αξιωματικοί μεγάλοι ή νέοι δεν έχουν πολύ διαφορά μεταξύ τους. Ύφος (λες και ξέρουν κάτι παραπάνω), μαγκιά εκεί που περνάει (στα μεγάλα βίσματα κάθονται προσοχή), προσπάθεια να στην πουν παντού (μέχρι γιατί ξύθηκες), κόμπλεξ. Αν η λέξη βίσμα είναι σχεδόν συνώνυμη με τον στρατό ή λέξη κόμπλεξ είναι ταυτόσημη.
Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, και πολύ λέω, είναι οι νορμάλ. Και όταν λέω νορμάλ εννοώ ανθρώπους που μιλάς και συναναστρέφεσαι έξω. Ακόμα και οι στρατιωτικές νοσοκόμες την έχουν δει. Αλλά όταν είσαι σε ένα τέτοιο γαμημένο περιβάλλον που σε γαμάνε για χρόνια οι ανώτεροι είναι επόμενο όταν αποκτάς λίγη εξουσία και όταν δεν έχεις καμιά σοβαρή παιδεία να γίνεις τα ίδια σκατά.
Μπορεί αυτά που γράφω να ακούγονται ως η απογοήτευση ενός νέου που είναι κλεισμένος σε ένα χώρο που δεν θέλει και δεν βρίσκει κάτι ενδιαφέρον. Όντως ισχύει αυτό. Αλλά δεν φταίει ο νέος που είναι λουφαδόρος αλλά ο στρατός που τον κάνει. Γιατί και άτομα που στην κανονική τους ζώη και δημιουργικά και φιλόδοξά ήταν, εδώ πέφτουν σε μια κωματώδη κατάσταση. Οι αργοί ρυθμοί, η ανουσιότητα, η τυπολατρεία, οι αξιωματικοί που σαν άνθρωποι δεν αξίζουν κανέναν σεβασμό σε οδηγούν να γίνεις υποτονικός, να λουφάρεις, να φειδιάζεις και όλα τα άλλα σχετικά ρήματα.
Για να μην πλατειάζω, θέλω να πω ότι ως προσωπικά περνάω σχετικά χαλαρά μέχρι στιγμής. Αυτό όμως δεν αναιρεί όλα τα παραπάνω. Η άνεση χρόνου που έχω καταφέρει να έχω μου έδωσε απλά την ευκαιρία να γράψω τις παραπάνω σκέψεις. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο δεν είναι ο στρατός. Θα περάσει, θα ξεχαστεί. Είναι μην γίνω σαν αυτά που πάντα έβριζα. Να μην έχω το θάρρος της γνώμης, να σηκώνω μύγα στο σπαθί μου όταν έχω δίκιο, να ανέχομαι την αδικία. Ήδη η λέξη βίσμα δεν ακούγεται χυδαία στα αυτιά μου…
ΕΣ= Ελληνικός Στρατός ή Ελληνικά Σκατά; Επιλέξτε