New Metal 12

'Αλλοι φρέσκοι, άλλοι όχι, αυτοί είναι οι πιο πρόσφατοι δίσκοι που άκουσα. Let the madness begin (επίκαιρο με τον Ozzy στο playlist!).

Ozzy Osbourne – Scream
Αν ακούσεις τη φωνή του και το Time νομίζεις ότι είσαι στα 80s. Σίγουρα η τεχνολογία κάνει θαύματα αλλά σίγουρα και ο κωλόγερος έχει κάνει συμφωνία με το Διάβολο! Ο δικός μας Gus φέρνει εις περάς την αποστολή του και δοξάζει τα ελληνικά χρώματα στα πέρατα της οικουμένης :PMasterplan – Time to Be King
Ο Jorn Lande επέστρεψε. Όσοι τον ξέρετε θα κάνετε \m/. Όσοι όχι, δεν θα διαβάζατε το post :P Προσωπικά με έκανε να θυμηθώ ότι είχαν βγάλει μια δισκάρα πριν 7 χρόνια και ξανάρχισα να την ακούω.

Avantasia – Wicked Symphony/ Angel of Babylon
Ο Mr. Edguy έχει συνθετική ακράτεια. Ταυτόχρονη κυκλοφορία δύο δίσκων για την metal opera του; Οι συμμετοχές εξέχουσες* (προσθέστε Klaus Meine, Jon Oliva), το αποτέλεσμα καλό. Εμένα μ’ άρεσε πιο πολύ το Wicked Symphony σε λέω.

Scorpions – Sting in the Tail
Αποχαιρετιστήριος δίσκος. Δεν είναι φυσικά ο καλύτερος τους (αν ήταν θα τρέχαμε να τους μεταπείσουμε) ούτε όμως και άσχημος. Κρατάει τα standard τους και κλείνει όμορφα μια τόσο μεγάλη και ζηλευτή καριέρα.

Slash – Slash
Ο mainstream κιθαρίστας των παιδικών μας ηρώων Guns n’ Roses, μάζεψε κάποιους μουσικούς και κάποιους celebrities και κυκλοφόρησε δίσκο. Έχει ενδιαφέρουσες στιγμές (Iggy Pop, Astbury), μια από τα ίδια (Ozzy, Lemmy) και τα περισσότερα είναι αδιάφορα. Και μετά συνέχισε να τρώει όσα μαζεύει από τα δικαιώματα των GnR.

Nevermore – The Obsidian Conspiracy
Όταν είχαν κυκλοφορήσει το Godless Endeavour δεν είχα ενθουσιαστεί ιδιαίτερα. Τώρα που το ξανάκουσα με αφορμή τη καινούργια τους κυκλοφορία, τα εκτίμησα περισσότερο. Ελπίζω το ίδιο να συμβεί και όταν θα βγάλουν το διάδοχο του Obsidian (αναμένω αήθη επίθεση του ex Radikal).

Soulfly – Omen
Όταν ο Cavalera αναφερόταν στο γράψιμο αυτού του δίσκου, μιλούσε για σύντομα κομμάτια στο στυλ του Reigning Blood. Ιεροσυλία. Όταν ακούσεις και το δίσκο, θα προτείνεις στον αγαπητό Max να πάρει κανένα ρεπό από τις συνεχείς κυκλοφορίες.

*αυτή η μαλακία με τον Michael Kiske που δεν γουστάρει το metal αλλά έχει κάνει χίλιες συμμετοχές σε metal δίσκους, πόσο θα κρατήσει ακόμα;

Music Sucker

Τα χρόνια που η μουσική ήταν καθοριστικός παράγοντας για μένα δεν είναι μακρινά αλλά μάλλον ανήκουν στο παρελθόν. Ίσως φταίει η ηλικία: έφηβος και ξένοιαστος τότε. Ίσως το είδος της μουσικής: metal. Αλλά και σε μουσικό επίπεδο τα τραγούδια τότε μπορούσα να τα ακούσω-εξερευνήσω σε πολλά επίπεδα. Πχ σε κάποια «ανεπαίσθητη» στιγμή ξεχώριζες μια κρυμμένη μελωδία, κάτι διαφορετικό. Τώρα μου φαίνονται πολύ αναμενόμενα, προβλέψιμα. Σαν κινέζικα προϊόντα. Φυσικά υπερβάλω και δεν ισχύει για όλα αλλά αυτή είναι η αίσθηση που μου αφήνουν.
Σχετικό (;) με τη μουσική. Πήρε το μάτι μου τα βραβεία ενός ελληνικού μουσικού καναλιού. Είχε κόσμο και καλή σκηνοθεσία. Αλλά το περιεχόμενο ήταν τόσο αξιολύπητο αφού αποτελούνταν από ένα μάτσο κατασκευασμένους και ατάλαντους ανθρώπους. Πείτε τους όπως θέλετε αλλά καλλιτέχνες μην τους πείτε.

Ο Ότο φεύγει, ο Σάντος έρχεται, o Θεοφιλόπουλος παραμένει

Ό,τι και να ταν, όσα στραβά και να του καταμαρτυρήσουμε, αυτά που πέτυχε ο Ρεχάγκελ δεν πρόκειται να τα πετύχουμε (εκτός και αν ο Γιωργάκης μας κάνει ευρωπαϊκή υπερδύναμη :@). Ο Σάντος που μάλλον θα ρθει είναι πολύ αξιόλογος και σοβαρός προπονητής. Το μόνο κακό είναι ότι σίγουρα δεν θα χορτάσουμε μπάλα.
Στο εσωτερικό πέφτει πολύ φτώχια, με τις αθηναϊκές φυλλάδες να γράφουν ό,τι όνομα τους έρχεται (αυτοί που τις αγοράζουν πιστεύουν έστω και κάτι από αυτά;) και τις εδώ να παίζουν το παιχνίδι του πικαρίσματος. Τέτοια είναι η περίπτωση Κάμπορα. Η Ηρακλάρα;
Για τις τραγικές μεταδόσεις στο Mundial, τι να προσθέσω και γω; Απλά ότι ξεχωρίζει ο μέγας και ανυπέρβλητος Θεοφιλόπουλος. Δεν περνάει λεπτό χωρίς κοτσάνα. Αν δεν ήταν οι βουβουζέλες θα ακουγόταν το χτύπημα από τα πούλια (από καφενέ πρέπει να κάνει μετάδοση :@)

Ο σατανισμός στη μουσική ροκ

Πριν καιρό, μου έδωσε το εν λόγω βιβλίο μια συνάδελφος από το σχολείο. Πήρε αφορμή επειδή στο αμάξι που πηγαινοερχόμαστε τους βάζω συχνά metal. Μου ζήτησε λοιπόν να το διαβάσω πριν το απορρίψω. Προσπάθησα και γω να το αντιμετωπίσω σοβαρά γιατί πρόκειται για μια γυναίκα που θεούσα και κολλημένη δεν τη λες.
Από που να το πιάσεις όμως; Το κοίταξα από δω, το κοίταξα από κει, μήπως έχει κάποιο ψήγμα σοβαρότητας. Πρόκειται για βιβλίο γραμμένο από ανθρώπους κολλημένους και πωρωμένους χωρίς ίχνος επαφής με την πραγματικότητα. Μου θύμισε βιβλία εποχής 80 όταν το rock και το metal ήταν κάτι άγνωστο. Πάντως τόσο γέλιο με βιβλίο είχα καιρό να βγάλω. Ακολουθούν χαρακτηριστικά αποσπάσματα:


o Τα αρχικά του ονόματος AC/DC σημαίνουν Anti-Christ/Death to Christ.
o Τα αρχικά του ονόματος Kiss σημαίνουν Kings in Satan ‘s Service.
o Το συγκρότημα ΑΒΒΑ δε γράφει έτσι τη λέξη στα εξώφυλλα των δίσκων αλλά με αντεστραμμένο Β που σημαίνει φυσικά το αντίθετο, δηλαδή Πατέρας του Σκότους.
o O δίσκος του Prince έχει σαν εξώφυλλο τη νυχτερίδα του Μπάτμαν, το σύμβολο αυτό των σατανιστών.

ΥΓ Και για όποιον θέλει κάτι παραπάνω κυκλοφορούν από τις ίδιες εκδόσεις: Το Παιχνίδι των πονηρών με τα Πόκεμον και Η Απειλή του Yu-Gi-Oh!, Χούλιγκανς και καμικάζι – ένα καυτό κοινωνικό πρόβλημα :D

Ο διεφθαρμένος πρώτος τον λίθον βαλέτω

Στο θωρηκτό Αβέρωφ μια εκδήλωση κατέληξε σε γαμήλιο πάρτι με "φτωχαδάκια" να επιδεικνύουν τη "φτώχεια" τους. Ήταν απλά το κερασάκι σε μια τούρτα, στην οποία οι παράγοντες-λεφτάδες-αριστοκράτες του τόπου κάνουν ότι θέλουν πάνω στη πλάτη του δημοσίου. Κατά τα άλλα γκλαμουράτα παράσιτα, κρατικοδίαιτοι, τηλεοπτικοί δικαστές και γραφικοί ενεπλάκησαν σε πρώτη ή δεύτερη φάση.
Αλλά εκεί που ο γράφων τα πήρε κρανίο (και έγραψε το post) ήταν όταν είδε να κάνει δηλώσεις ο Θέμος Αναστασιάδης. Άτομο από αυτά που απομυζούν το σύστημα και θρέφουν την παρακμή. Που είναι χωμένοι μέχρι το κεφάλι στα σκατά και ρουφάνε. Αυτός θίχτηκε. Μα τόσο μαλάκες μας θεωρούν; Ο διεφθαρμένος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Σημείωση: Επειδή το περιεχόμενο του post δεν είναι για καλοκαίρι είπα να το ισοσταθμίσω με την καθόλα καλοκαιρινή φώτο ;)

Bad Company - Bad Company

Πολλά χρόνια πριν, όταν το χωράφι της έμπνευσης ήταν παρθένο, οι ιδέες ξεπηδούσαν για πλάκα. Οι Bad Company δημιουργήθηκαν από γνωστούς καλλιτέχνες των 70s και λογικά θα υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες για το μουσικό αποτέλεσμα.
Μιλάμε για ένα rock δίσκο, που σίγουρα σε κάποιο ραδιόφωνο θα έχετε ακούσει τραγούδια από αυτόν: Can 't Get Enough, Rock Steady, Ready for Love. Ειδικά ο ήχος του τελευταίου είναι χαρακτηριστικός για όλο το δίσκο. Το ομώνυμο με τη χαρακτηριστική μπασογραμμή και το παιχνιδιάρικο Movin' On δίνουν το ρυθμό. Τα bluesοειδή Don't Let Me Down, The Way I Choose δεν είναι τραγούδια της σειράς (κάθε άλλο) ενώ το λυρικό Seagull μου ρχεται συχνά στο μυαλό όταν χαζεύω τη θάλασσα. Seagull go on and fly, fly to your tomorrow, leave me to my sorrow

Ποιοτικός σινεμάς

Πολλές και κυρίως καλές ταινίες. Τώρα που τελείωσαν και οι σειρές γυρίστε το στον κινηματόγραφο.

• The Boat That Rocked
  Τη δεκαετία του 60 στη Μ. Βρετανία, εξέπεμπε μόνο το ραδιόφωνο του BBC. Έτσι ροκάδες της εποχής κάναν εκπομπές πάνω σε πλοία! Rock 'n' roll διάθεση και 2 ευχάριστες ώρες.
• Le petit Nicolas
  Μικρός διάβαζα μικρό Νικόλα (είχα όλα τα βιβλία του!) και έτσι μου τράβηξε την προσοχή η ταινία. Ακόμα και αν δεν έχετε διαβάσει κανένα βιβλίο θα γελάσετε πολύ και θα περάσετε καλά. Ευκαιρία να ξεκινήσετε το διάβασμα.
• Appaloosa
  Western. Όπως τα θυμάστε, με το ύφος, το κλίμα, τα πιστεύω των καουμπόηδων. Βλέπεται άνετα αν και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι καθόσουν και έβλεπες μικρός και ξέρεις όλες τις ορολογίες (πιστολάς κλπ)
• Nights in Rodanthe
  Αισθηματική με τον Richard Gere. Δυο μεσήλικοι συναντιόνται σε ένα πανέμορφο ξενοδοχείο και αποδεικνύουν ότι ποτέ δεν είναι αργά.
• The Road
  Σαν το I am a Legend και το 28 Days Later αλλά πολύ πιο ρεαλιστικό και σοβαρό.
• El Secreto de sus Ojos
  Πραγματικά πολύ καλή αργεντίνικη ταινία. Ούτε κουλτουριάρικη είναι ούτε
  αστυνομικό θρίλερ. Μην την χάσετε.
• Couples Retreat
  Αμερικανιά με Vince Vaughn. Κι όμως βλέπετε ευχάριστα.
• Shutter Island
  DiCaprio με Scorsese: πρώτο χασμουρητό. Καλές συστάσεις: ανοίγει το μάτι. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας κάπως έτσι ήμουν.
• The Men Who Stare at Goats
  Φευγάτη ταινία με τον George Clooney. Μ’ άρεσε.
• A Serious Man
  Αδερφοί Coen. Δηλώνω φαν. Ήταν αργή, δε γινόταν κάτι ιδιαίτερο αλλά σε κρατάει.
• Up In the Air
  Η δουλειά του Clooney ήταν να απολύει κόσμο. Δεν το ξεπέρασα σε όλη τη διάρκεια της.
• Agora
  Τον 4^ο αιώνα μΧ στην Αλεξάνδρεια μια γυναίκα επιστήμονας απέναντι στη λαίλαπα του χριστιανισμού. Ιστορική και αξιόλογη.
• The Hurt Locker
  Ρεαλιστική σε μεγάλο βαθμό, προς το ντοκιμαντερίστικη. Ήταν καλή, ίσως όχι για τόσα Oscar αλλά ήταν και αμερικάνικη.
• The Illusionist
  Ένας μάγος-ταχυδακτυλουργός τραβάει κόλλημα με μια κοπέλα που την διεκδικεί και ο διάδοχος του θρόνου της Αυστροουγγαρίας. Ντάξει
• Persepolis
  Κινούμενο σχέδιο για ενήλικους. Το Ιράν μέσα στη θεοκρατία.
• Everybody's Fine
  Είναι από τις ταινίες που αν έχουν κάτι δικό σου σε κάνουν δικό τους.
• Jennifer's Body
  Μαλακία ολκής. Ρε Megan κορίτσι μου δε γυρνάς κανένα DVD και συ σαν την Τζούλια; Εκεί θα διαπρέψεις.

Finale

Σήμερα συζητώντας με τον ex Radikal, θυμήθηκα την κατάντια του Blaze Bayley (επειδή θέλει να ονομάσει το επερχόμενο τραγούδι Ghost in the Machine - Nick δες εδώ στίχο: Terabyte of memory :P). Κοιτώντας την απαισιότητα που θα είναι εξώφυλλο στο νέο δίσκο των Maiden, έδεσε το γλυκό :@ Θα το γυρίσω στο RnB :@ :@ :@

Κάντο όπως ο DeMaio

Για όσους δεν γνωρίζουν ο Joey DeMaio είναι ο mainman των Manowar. Παχιά λόγια, μεγαλοστομίες, τα ξέρουμε όλα, είμαστε πολεμιστές, είμαστε macho, είμαστε και πολύ άντρες. Άμα δεις τη συμφωνία λόγων και πράξεων θα καταλήξεις ότι είναι τζάμπα μάγκας.
Τον DeMaio δεν το ξέρετε αλλά κάποιον σαν κι αυτόν, σίγουρα θα χετε κοντά σας. Τη σπάθα, το γούνινο βρακάκι σου και σ’ άλλη παραλία.

Draconian Time

Κοιτώντας την προηγούμενη βδομάδα δεν μπορώ να πω ότι είχα τόσες ώρες δουλειάς ή ότι ήμουν συνέχεια έξω για διασκέδαση. Κι όμως δεν μπορώ να πω και ότι καθόμουν και είχα άπλετο χρόνο. Ο κλασσικός κακός χρονοκαταμερισμός ή η γενική αίσθηση ότι τρέχουμε όλη την ώρα;
Αν εξαιρέσουμε τις τελευταίες δεκαετίες, οι ρυθμοί και οι ζωές των ανθρώπων ήταν τελείως διαφορετικοί. Για να μετακινηθεί κάποιος μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα χρειαζόταν ώρες. Η ζωή του διαρκούσε κάποιες δεκαετίες πιο λίγο. Και όμως σήμερα, που εκμεταλλευόμαστε (;) κάθε λεπτό, ο χρόνος φαίνεται να μην επαρκεί.
Ίσως φταίει ότι η ταχύτητα δε μας αφήνει να σκεφτούμε. Ίσως κάνουμε τα ίδια και τα ίδια (σα τη μέρα της μαρμότας). Ίσως κοιτώντας τι έχουμε κάνει τα τελευταία 5 χρόνια μας φανεί σα να μην έχουμε κάνει κάτι. Ο καθένας σε κάποια περίπτωση ανήκει.

SNR

Από μέσα Ιούνη θα έχουμε όλοι ψηφιακό σήμα. Αν και όχι φαν της τηλεόρασης, τελευταία χαζεύω μερικές εκπομπές. Από ποιότητα και ενημέρωση δε λέει πολλά αλλά είναι καλή για χαβαλέ και για ξεκούραση. Έλα όμως που δε βοηθάει και το σήμα. Συχνά-πυκνά κολλάει, έστω για λίγο, η ροή και επανέρχεται αυτόματα. Σιγά τι θα χάσεις θα πει κάποιος, αλλά φανταστείτε να γίνονται τέτοια στο Mundial :@ Digea και ιστορίες. Αναλογικό και ας κουνάμε την κεραία λίγο δεξιά και λίγο αριστερά για να πιάσει.

Σημείωση: είμαστε με την Αργεντινή ;)