Όχι Μια από τα Ίδια

Αν η περσινή χρονιά με τα τόσα που έγιναν στη ζωή μου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί heavy metal τότε αυτή είναι progressive metal!
Από τη μια η κεραμίδα της αρχής (που έφυγες 700 χιλιόμετρα μακρυά από τους ανθρώπους σου), η περίοδος προσαρμογής, τα πάνε-έλα, τα οικονομικά ζόρια. Και από την άλλη τα νέα μέρη, τα νέα πρόσωπα, ο καινούργιος τρόπος ζωής. Οι διακυμάνσεις κρατούσαν το ενδιαφέρον όλη τη χρονιά σε βαθμό να προσπαθείς να αφομοιώσεις όλα αυτά που συνέβαιναν.
Όμως πέρα από τις εμπειρίες ως εμπειρίες, ο ανθρώπινος παράγοντας είναι αυτός που παίζει τελικά τον καθοριστικό ρόλο: οι άνθρωποι που γνώρισα, η χημεία που δημιουργήθηκε, οι πραγματικοί φίλοι που έκανα. Είναι τόσα πολλά και σημαντικά που θα ωριμάσουν μέσα σου κατά τη διάρκεια. Και σε έχουν αγγίξει και τον ίδιο.
Ελπίζω στη συνέχεια o dj να μας περάσει στο hard rock και όχι στο thrash!

The day that never ends

Ξυπνάς το πρωί σαν ζόμπι μετά από (ένα ακόμα) αποχαιρετιστήριο ξενύχτι.

Πρώτο συναίσθημα: στεναχώρια που αποχωρίζεσαι τους φίλους σου

Δεν προλαβαίνεις όμως γιατί έχεις να πακετάρεις το αμάξι "Εκτελούνται Μεταφοραί". Ο δρόμος σε οδηγεί στην Ηλεία.

Δεύτερο συναίσθημα: χαρά για το μόλις 10 ημερών μικράκι της φίλης σου.

Πρέπει να φύγεις όμως γιατί έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου.

Τρίτο συναίσθημα:  λύπη και μόνο λύπη όταν συναντάς τη μητέρα της χαμένης φίλης σου στο νεκροταφείο.

Φεύγεις και από εκεί

Τέταρτο συναίσθημα: ανακούφιση που βλέπεις τον άνθρωπο σου.

Το σίγουρο είναι ότι το νευρικό σου σύστημα έχει γίνει σμπαράλια αλλά και ότι αυτή τη μέρα θα τη θυμάσαι για καιρό...

Days in purgatory

Κακά τα ψέματα αλλά από τα μέσα Μάη, δεν αισθάνομαι ούτε καθηγητής, ούτε εκπαιδευτής, ούτε λειτουργός μέσης εκπαίδευσης :@ Όταν ξεκινάνε οι εξετάσεις, χάνεις επαφή με την ουσία του σχολείου, που είναι η εκπαίδευση και η επαφή με τους μαθητές. Οι ώρες και οι φορές που πηγαίνεις ελαττώνονται με αποτέλεσμα να χάνεις τη σύνδεση με το αντικείμενο. Και εδώ που είμαι που δεν έχω τρομερές ασχολίες πέραν του σχολείου, και έτσι έχω περάσει σε μια φάση μεταφοιτητική: όταν είχα πάρει πτυχίο και ήμουν στη φάση αναζήτησης δουλειάς, εποχή καλοκαιριού, χωρίς πολλές απαιτήσεις. Πάλι καλά υπάρχει παρέα και έτσι εξελίσσεται σε μια κατάσταση νιρβάνα αλλά και διασκέδασης.
Οι δέκα μέρες που απομένουν, μέχρι το επίσημο τέλος της σχολικής χρονιάς, θα είναι σε φάση διακοπών. Φαντάσου να μην είχες και φίλους εδώ, θα είχες λαλήσει από βαρεμάρα.

DVDrips

Διαπιστώνω ότι τελευταία βλέπω πολλές ταινίες λόγω του λαμπερού ονόματος των πρωταγωνιστών. Πέρα του ότι οι ταινίες είναι συχνά μούφες, σα να πέφτω σε μια celebrity λούμπα :S

• Red Riding Hood
  Ο Ηρακλής και η Ζήνα μπροστά του φαντάζουν αριστουργήματα. Δείτε το μετά την Πάτυ.
• Barney 's Version
  Δεν ξέρω γιατί το έψαξα καθώς τόσο η υπόθεση όσο και ο πρωταγωνιστής δε μου φαινόταν εξαρχής ελκυστικά. Οι ανθρώπινες στιγμές του είναι συγκινητικές.
  
• Limitless
  Όταν είχε βγει στους κινηματογράφους, τα σχόλια ήταν διθυραμβικά. Σαν υπόθεση και σαν εκτέλεση τελικά δεν είναι κάτι αξιομνημόνευτο. Όσο κρατάει καλό είναι. Όσο για τον DeNiro περισσότερο παίζει το όνομα του παρά αυτός.
  
• The Lincoln Lawyer
  Ταινία με δικηγόρο και πρωταγωνιστή τον συγκεκριμένο, δεν σου κάνει. Έχει στυλάκι, υφάκι, ανατροπή και σε κάνει να θες και sequel.
• Rabbit Hole
  Περίμενα ταινία δράσης και μου βγήκε κοινωνική. Το ζευγάρι προσπαθεί να ξεπεράσει το χαμό του μικρού της γιου, μήνες μετά το συμβάν.
  
• The Switch
  Αμερικάνικη κομεντί. Και όμως έχει τις καλές στιγμές της.
  
• The American
  Θα έπαιρνα όρκο ότι είναι ριμέικ κάποιας ευρωπαϊκής αστυνομικής της δεκαετίας του 70. Αργός ρυθμός, κενά, μυστήριο, μοιραίες γυναίκες.
• The Dilemma
  Από το τρέιλερ μου είχε κολλήσει να τη δω. Ο Vince Vaughn προσπαθεί να πει στον κολλητό του ότι η γυναίκα του τον απατά. Δεν είναι όμως εύκολο από όλες τις απόψεις.
  
• The Tourist
  Έβλεπα μόνο τις σκηνές από τη Βενετία, καθώς είχα δει στην ταινία στην οποία βασίστηκε και ήταν μαλακία.
• Born to Raise Hell
  Ο Steven Seagal ήρθε και στα Βαλκάνια για να σπάσει στο ξύλο τους κακούς. Δεν τον φωνάζουμε και από τα μέρη μας;
• Luftslottet som sprängdes
  Το τρίτο μέρος της σουηδικής τριλογίας μου φάνηκε πολύ προβλέψιμο.
  
• The Boondock Saints
  Έχει στυλάκι.
• Tangled
  Παραμυθάκι για παιδιά και όχι για ενήλικους.

Over ή Under;

Ο υδράργυρος ανεβαίνει σιγά-σιγά και οι πρώτες παρενέργειες είναι αισθητές:

Ήμουν και γω εκεί

Στο γεγονός που συντελείται στις πλατείες εδώ και μέρες, ίσως έχετε περάσει και σεις. Οι ερμηνείες για το σκοπό και το που θα πάει-αν πάει είναι διάφορες και δεκτές. Παραβρέθηκα και εγώ την περασμένη Κυριακή στους Αγανακτισμένους στο Λευκό Πύργο, με ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις. Δε μου έβγαινε τόσο αγανάκτηση όσο έντονος προβληματισμός. Δεν θα αποδοκιμάσω όσους κοιτούσαν την πορεία καθώς πριν λίγες μέρες την κοίταζα και γω. Ούτε θα πω ότι εκεί είναι η λύση. Απλά όπως όλα τα πράγματα, αν δε συμμετέχεις, αν δε ζεις τι συμβαίνει τότε η γνώμη σου πέφτει στην κατηγορία αυτών που είχε πει ο Κλιντ Ιστγουντ*. Καλύτερα λοιπόν να δρας, παρά να είσαι ο σχολιαστής του καφενείου.
Πολύς κόσμος, άνθρωποι που δεν βλέπεις σε παρόμοιου τύπου εκδηλώσεις, όχι οπαδισμός. Μια παρατήρηση που έκανα και ξεφεύγει λίγο από το στόχο της συγκέντρωσης είναι ότι δεν είδα κάποιον μετανάστη. Και εννοώ ανθρώπους που ζουν και δουλεύουν χρόνια στην Ελλάδα και άρα περνάνε τα ίδια και χειρότερα. Πχ οι Ρωσοπόντιοι (όχι οι Έλληνες από τον Εύξεινο) ή οι Αλβανοί (όχι οι Βορειοηπειρώτες) που τους συναντάς παντού, ήταν το μόνο μέρος που δεν πέτυχα κάποιον... Πολύ πιθανό να έτυχε αλλά είτε δεν θεωρούν ότι τους αφορά οικονομικά(!) είτε οι άνθρωποι αδιαφορούν για τον τόπο που βρίσκονται.

 *Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες , όλοι έχουν και από μια

Στο Ντιβάνι

Διάβασα λοιπόν και το τρίτο μυθιστόρημα του Irvin Yalom. Αυτός ο συνδυασμός διηγήματος και ψυχανάλυσης μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρων. Μέσα από μια ιστορία και όχι από ένα ξερό κείμενο, να παίρνεις σημαντικά μηνύματα και πληροφορίες, είναι πολύ εποικοδομητικό. Στην ίδια λογική με τα δύο προηγούμενα και αυτό (Όταν έκλαψε ο Νίτσε, Η Θεωρία του Σοπενάουερ), μόνο που αυτή τη φορά το βάρος δίνεται στην ιστορία την ίδια. Ενδιαφέρουσα πλοκή αλλά εγώ θα προτιμούσα περισσότερο βάρος στην ψυχανάλυση. Σε άλλη φάση ή σε κάποιον άλλον μπορεί να άρεσε αλλά εγώ θα μείνω στα δύο προηγούμενα. Δεν έχει γράψει και άλλο..