March* of the Crabs

Αφορμή για το post είναι ότι έχω να γράψω πολύ καιρό. Λες να παρασύρθηκα και γω από το trend του Twitter και το κόλλημα του Facebook; Το πρώτο ακόμα δε μου πολυκάθεται (ίσως αν είχα smartphone να ασχολούμουν περισσότερο) και το δεύτερο έχει γίνει διαδικαστικό πλέον.
Μέσα σε ένα περιβάλλον που την ίδια στιγμή που έχει ντάλα ήλιο ταυτόχρονα χιονίζει, που η επικαιρότητα μέχρι χθες ήταν στον πανικό της χρεωκοπίας/έξοδος από το ευρώ ενώ παραμένει στην αβεβαιότητα, εμείς πρέπει να κάνουμε το δικό μας. Από δηλώσεις και εύκολες σκέψεις απέχουμε. Στοίχημα: να μην εξελιχθεί αυτός ο μήνας όπως οι προηγούμενοι, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

*υπάρχουν αρκετά metal τραγούδια που περιέχουν αυτή τη λέξη (δεν αναφέρονται στον μήνα συνήθως). Όταν τελειώσει ο Μάρτης θα συμπληρώσω τον τίτλο του post ανάλογα και κατάλληλα.

Επιφάνεια

Σε μια κουβέντα για την διάδοση των tablet και γενικά την χρήση των gadget όπου και να είμαστε, μου ήρθε η εικόνα ενός λογοτέχνη να γράφει τις εμπνεύσεις του και τις σκέψεις του σε ένα ipad. Πόσο ξένος μου φάνηκε αυτός ο συνδυασμός...
Περνάω πολλές ώρες μπροστά στο laptop. Για οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς αλλά αυτές οι ώρες δε μπορώ να πω ότι είναι δημιουργικές. Έτσι δεν ενθουσιάζομαι και στην ιδέα να έχω κάτι αντίστοιχο μαζί μου (πχ smartphone), όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Οι στιγμές που αισθάνομαι ότι καίω λίγη φαιά ουσία πιο αποδοτικά είναι σίγουρα όταν δεν με αποσπά η τεχνολογία. Όταν δεν υπάρχει εκείνη η φασαρία που θέλει να σε απορροφήσει. Και συνήθως είναι τις μικρές ώρες: λίγο πριν κοιμηθείς, άμα ξυπνήσεις μες τον ύπνο. Τότε κάποια πράγματα αποκρυσταλλώνονται, κάποια απλές κινήσεις βγαίνουν μπροστά. Το μόνο κακό είναι ότι λόγω της ώρας μερικές φορές δεν συγκρατείς αυτές τις σκέψεις. Όπως όταν σου φεύγει το νερό μέσα από τα δάχτυλα.

 

Σημείωση: Και τώρα που γράφω από πίσω ακούγεται η μετάδοση αγώνα...

Κινηματόγραφος

Πήγα και γω κινηματογράφο μετά από 100 χρόνια και έτσι βρήκα δικαιολογία να πω έτσι το post!

• Star Wars: Episode IV - A New HopeΕίναι μία ταινία σημείο αναφοράς, με χιλιάδες οπαδούς. Μικρός δεν την είδα αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Τότε έκανε πάταγο. Σήμερα είναι αλλιώς τα πράγματα.
• Star Wars Episode V - The Empire Strikes Back
  Μου φάνηκε καλύτερη από την πρώτη. Λες να πάρω φωτόσπαθο; :O
• Star Wars: Episode VI - Return of the Jedi
  Κρούσμα υπνοταινίας (σα να βλέπω τον Sheldon να μου επιτίθεται :O). Παρόλαυτα δε μου φάνηκε τόσο καλή όσο η προηγούμενη.
  
• The Three Musketeers
  Προσπαθώ να βρω λόγο γιατί το βρήκα. Μάλλον γιατί αυτές οι ταινίες κατηγορίας Πειρατές της Καραϊβικής μασιούνται όπως το pop corn. Μην περιμένετε τίποτα περισσότερο.
  
• The Help
  Τα ονόματα των ηθοποιών δε μου ήταν γνωστά. Το θέμα "μαύρες υπηρέτριες" όχι θελκτικό. Με το αντικείμενο της (ρατσισμός) έχουν πιαστεί πολλοί. Και όμως, ίσως πρόκειται για την καλύτερη ταινία της χρονιάς.
  
• The Iron Lady
  Όταν είχα ακούσει γι αυτήν σκεφτόμουν να πάω και στον κινηματογράφο να την δω. Στην εποχή της μεγαλώσαμε. Η Meryl Streep την ενσαρκώνει καταπληκτικά. Αλλά κάπου εκεί σταματά το ενδιαφέρον καθώς είναι τόσο αποσπασματική που στο τέλος δε σου μένει τίποτα ιδιαίτερο.
  
• A Dangerous Method
  Δύο σπουδαίες μορφές της ψυχανάλυσης: ο Φρόιντ και ο Γιουνγκ. Και επειδή υπάρχει και μια γυναίκα από πίσω, μπόρεσε αυτή η ιστορία να γίνει σενάριο. Δεν θα ενθουσιάσει αλλά εμένα μου θύμιζε λίγο το Όταν Έκλαψε ο Νίτσε.
  
• The Descendants
  Ο Clooney, αν και είναι ο ορισμός του λαμπερού πρωταγωνιστή, έχει παίξει και έχει δώσει στοιχεία ότι δεν είναι μόνο το περιτύλιγμα. Και δω ενσαρκώνει ωραία το ρόλο του σε μια ταινία που δεν έχει ούτε το τρομερό θέμα, ούτε θα καταπλήξει γενικά. Ήταν καλή πάντως.
• The Artist
  Έξυπνη ιδέα να κυκλοφορήσεις μια ταινία της δεκαετίας του 1920 σήμερα. Καλοστημένη, είναι κάτι που ξεχωρίζει. Σαν πυροτέχνημα όμως γιατί δεν πρόκειται να ακολουθήσει κάτι παρόμοιο.
• Hesher
  Κατεστραμένες ζωές.
• Moneyball
  Ακούς καλά λόγια, έχει και πρωταγωνιστή κράχτη αλλά τελικά ήταν όπως όλες οι ταινίες για το baseball
• Sherlock Holmes: A Game of Shadows
  Το πρώτο δε θυμάμαι τι γινόταν αλλά ότι είχε ωραία δράση και μου άρεσε. Ε και αυτό έτσι είναι. Πήγα και σινεμά μετά από αιώνες.
  
• The Ides of March
  Πολιτικό το περιεχόμενο της ταινίας με τους μορφονιούς να αποτελούν κίνητρο για τις γυναίκες που συνήθως η πολιτική δεν είναι το φόρτε τους. Είπε κάτι αλλά δεν συγκλόνισε στην τελική.
  
• The Kite Runner
  Η ιστορία δύο φίλων που χάνεται από το Αφγανιστάν το 1978 και φτάνει ως το 2000. Οι χαρακτήρες των ανθρώπων από μόνοι τους αλλά και μέσα σε έναν κόσμο που μετά βίας επιβιώνεις. Ένας κόμπος σου μένει στο λαιμό με το που ακούς και την τελευταία ατάκα.

Ανωνυμία

Χαρακτηριστικές υπηρεσίες του Web 2.0 είναι σαφώς το blog και τα facebook/twitter. Όπως οι περισσότεροι έτσι και εγώ, έχω λογαριασμό στα δύο τελευταία. Αλλά αν τα συγκρίνω με το πρώτο μιλάμε για πιο επιφανειακά πράγματα. Στο blog, αν και πολλοί αναγνώστες με ξέρουν, δεν έχω αναφέρει ποιος είμαι, πως με λένε κλπ. Όσο δεν έχει σημασία κάτι τέτοιο εδώ, τόσο έχει στα site κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί απλά υπάρχει μια κοινωνική παρουσία και το πολύ πολύ να βάλεις κανένα τραγούδι ή κάτι έξυπνο που βρήκες/σκέφτηκες. Εδώ έχεις χώρο να εκφραστείς περισσότερο και να βγάλεις κάτι. Και όπως ο μουσικός δεν πρέπει να δημιουργεί σκεπτόμενος το ακροατήριο του, έτσι και εδώ όσο περισσότερη ανωνυμία έχεις τόσο πιο ουσιαστικός γίνεσαι. Τον άυλο κόσμο ας τον αφήσουμε για τις άυλες σκέψεις και ας μην τον περιορίσουμε σε επώνυμες δηλώσεις,

Χειμώνας του '42

Τον αναφέρουμε με ένα φιλαράκι για να αποτυπώσουμε την κατάσταση του σήμερα. Σίγουρα τότε τα πράγματα ήταν τρομακτικά αλλά η οικονομική καταστροφή σε συνδυασμό με τον παρατεταμένο άσχημο καιρό σε κάνει να ασφυκτιάς. Πλέον είναι πασιφανές ότι οι κινήσεις της τρόικας αποβλέπουν μόνο στο να πάρουν τα λεφτά τους και να φαίνεται ισοσκελισμένος ο ισολογισμός μας στις αγορές. Έτσι δεν θα κινδυνεύει να πέσει η ανάπτυξη των χωρών που αντιπροσωπεύουν. Ότι εδώ η ύφεση και η κατρακύλα δεν έχουν σταματημό και ότι στο τέλος θα συμβεί ότι συνέβη με τον γάιδαρο του Χότζα, δεν είναι στην ατζέντα τους. Η ροή νέων ανθρώπων προς τις χώρες τους (τραγική ειρωνεία) θα γιγαντωθεί αφού με τον νέο κατώτατο μισθό, ποιος νέος θα ξεκινήσει κάτι; Δεν θα αναφέρω και γω τα χιλιοειπωμένα (σύστημα υγείας, τιμές, αναδρομικές περικοπές) απλά θα καταλήξω στο ότι από εταίροι έχουμε εξελιχθεί σε εταίρα τους.

Metal Evolution

Σε μια εποχή που αγνοούσαμε την ύπαρξη του internet (δεν είχε ιδρυθεί η google καν) η ενημέρωση για γεγονότα του παρελθόντος γινόταν αποκλειστικά από τα έντυπα μέσα: βιβλία για την ιστορία, περιοδικά για πιο "ελαφρά" θέματα. Για ένα "βαρύ" (χέβι) θέμα όπως το metal, η βασική* ενημέρωση ήταν το Metal Hammer.
Από πέρυσι το φθινόπωρο προβάλλεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στο κανάλι VH1 η εκπομπή Metal Evolution. Αντικείμενο της η εξέλιξη και τα ιδιώματα της συγκεκριμένης μουσικής, ενώ υπεύθυνος είναι ο γνωστός μας από το Headbanger's Journey, Flight 666 Sam Dunn. Για κάποιον που μέχρι σήμερα δεν είχε μπει στον κόπο να δει τις ρίζες, την πορεία και τα διαφορετικά πρόσωπα του heavy metal είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα και δυνατή προσέγγιση. Για κάποιον που το είχε κάνει από χρόνια, ουσιαστικά σα να οπτικοποιεί αυτά που γνώριζε. Και φυσικά δίνει αφορμή για συζητήσεις και παρατηρήσεις, οι οποίες θα γίνουν κατ ιδίαν, μην ανησυχείτε!
Όταν κυκλοφορήσουν όλα τα επεισόδια σε καλή ποιότητα, θα τα μαζέψω και θα τα βάλω στο ράφι, δίπλα στα παλιά Metal Hammer... \m/

*υπήρχε φυσικά και το ράδιο αρβύλα του στυλ "o Ingo Schwichtenberg αυτοκτόνησε επειδή τον σούταρε ο Weikath"

ΥΓ Που είναι το Death, το Black, το Doom, το Atmospheric, το Metalcore Dunnούλη; :@ (δεν κρατήθηκα!)

Rock the Ballet

Ακόμα ένα post στην κατηγορία Εναλλακτικά. Αυτό που απομένει πλέον, είναι να πάρω και έναν μπερέ και να διαβάζω τα βιβλία που μου δάνεισε μια συνάδελφος, σε ένα intellectual cafe.
Στο Μέγαρο Μουσικής δεν είχα πάει τόσα χρόνια-δεν το είχα άχτι και αν και πολύ όμορφος χώρος, δεν σου μένει και αξέχαστος. Αφορμή ήταν οι προσκλήσεις για την παράσταση Rock the Ballet. Μπαλέτο σε συνδυασμό με σύγχρονο χορό υπό τους ήχους rock και pop επιτυχιών. Ωραίο ακουγόταν και για μένα που δεν το έχω με το μπαλέτο.
Το Μέγαρο κατάμεστο σχεδόν, με πολλές προσκλήσεις από ότι κατάλαβα. Το όμορφο ήταν ότι υπήρχαν πολλά νεαρά παιδιά από σχολές χορού που ήταν ενθουσιώδη. Οι θέσεις μας ήταν στα VIP, 2η σειρά. Ή είσαι μπρούκλης ή δεν είσαι :P Ωραία φάση καθώς έτσι το ένιωθες πιο πολύ. Στην ουσία της παράστασης τώρα, ήταν κάτι που μ' άρεσε και ίσως αξίζει να δοκιμάσεις μια φορά. Όχι ότι θα πάω να γραφτώ στα Μπολσόι αλλά οι χορευτές ήταν πολύ καλοί και σε έβαζαν στη φάση. Τα περισσότερα τραγούδια, ειδικά στο 2ο μέρος, έδεναν πολύ με τις χορογραφίες και ο κόσμος έδειχνε ότι ήθελε να συμμετάσχει με τον τρόπο του.
Εν κατακλείδι, ήταν ότι πιο βατό στο χώρο του μπαλέτου χωρίς όμως να είναι απλοϊκό και μέτριο. Η αποθέωση στο τέλος το επιβεβαιώνει.