Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου: Σύγκρουση Βασιλέων

Όταν δανείστηκα το 950 σελίδων μεγάλου μεγέθους βιβλίο, η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα: πότε θα προλάβω να το διαβάσω μέσα σε δυο βδομάδες; Κι όμως το τελείωσα πιο γρήγορα.
Επέλεξα το δεύτερο βιβλίο γιατί παρακολουθώντας τη δεύτερη σεζόν του Game of Thrones ήταν προφανές ότι προσπαθούσε να περιγράψει τις ιστορίες ενός βιβλίου. Άλλη ροή η ανάγνωση μιας ιστορίας όπως και να χει. Και το θετικό είναι ότι με το που τελείωσα το βιβλίο, παρακολουθώ ξανά τη δεύτερη σεζόν η οποία αποκτά άλλη σημασία.
Βρήκα ενδιαφέρουσα την προσέγγιση του Martin να εξιστορεί μέσα από την οπτική κάποιων πρωταγωνιστών (πχ Τύριον, Σάνσα, Νταινέρυς) και όχι να έχει την κλασσική εξιστόρηση. Σε πολλές φάσεις νομίζεις ότι η σειρά βασίστηκε παρά περιγράφει το βιβλίο και σε άλλες την καλή προσπάθεια που έγινε.
Μου ξανακόλλησε λοιπόν και σκοπεύω με το πέρας της τέταρτης σεζόν να διαβάσω το αντίστοιχο βιβλίο. Του ρου, τουρουρουρου...

Where are they now (the broken heroes)

Μια περίοδος άδειας είναι αντικειμενικά καλή. Αν πας σε ένα όμορφο μέρος, θα είναι σίγουρα καλά. Αν κάνεις όμορφα πράγματα επίσης. Και αν περάσεις ωραία με τους ανθρώπους σου, ίσως καλύτερα. Το θέμα όμως είναι ότι όσο περνάει ο καιρός το τελευταίο φθίνει ή εμείς παραέχουμε απαιτήσεις. Όπως βρίσκεις λογικό άνθρωποι που έχεις φιλοξενήσει να σου κάνουν το ορίστε (όχι ότι έχουμε πολλούς) έτσι περιμένεις και από όσους δεν έχουν παιδιά-σκυλιά να ακουστούν. Μάλλον τα χρόνια περνάνε και ο κόσμος βαραίνει. Κλείνετε και ίσως το έξω και το νόημα της παρέας υποχωρεί μπροστά στην ατομικότητα.

Top of '13

Μετά το περσινό που κατέληξα να βάλω και τι δε μου άρεσε, φέτος γυρνάμε στα κανονικά: είχαμε κυκλοφορίες από πολύ καλές ως ενδιαφέρουσες - σημαντικές. Πάντα τέτοια

Amon Amarth - Deceiver of the Gods
Κοιτούσα τα προηγούμενα Top και πάντα είναι μέσα οι Amon Amarth. Το έχουν πιάσει και δεν το αφήνουν. Πολύ καλό με σωστές δόσεις επιθετικότητας και επικότητας.

Amorphis  - Circle 
 Επιστρέφουν μετά από χρόνια στο top. Δεν πρόκειται για το δίσκο που θα μπει στο tag Δίσκοι διαμάντια αλλά έχει εκείνα τα συστατικά που τον κάνουν που τον κάνουν γαμάτα επιθετικό και folk ταυτόχρονα.

Black Sabbath - 13
Έβγαλαν δίσκο οι Sabbath με τον Ozzy στα φωνητικά. Και παπαριά να ήταν (που δεν είναι) εννοείται ότι θα βρισκόταν στο Top, γατάκια.

Motorhead - Aftershock
Οι θεούληδες βγάζουν σχεδόν κάθε 2 χρόνια δίσκο. Τα τσουτσέκια να τα ακούνε αυτά. Αναπάντεχα (για τους μυρωδιάδες) γαμάτα τραγούδια που σου κολλάνε. Άντε ρε Lemmy κάνε ένα κουράγιο και έλα προς τα δω.

Rob Zombie - Venomous Rat Regeneration Vendor

Από το πουθενά ο Rob Zombie βγάζει ένα δίσκο με πολλά διαμαντάκια μέσα. Είναι heavy, έχει γαμάτο ήχο και πιασάρικα τραγούδια, τον λες ακόμα και mainstream (που λέει ο λόγος).

 Rotting Christ - Κατά τον Δαίμονα Εαυτού
Απτόητος συνεχίζει ο Σάκης αλλά και λίγο μόνος του. Ποικιλία στα τραγούδια καθώς έχουν επιρροές από πολλές κουλτούρες ανά τον κόσμο. Πολύ καλή η ιδέα του.

Warlord - The Holy Empire

Συγκρότημα εικονοστάσι. Επικότητα και λυρισμός που σε μεταφέρουν χρόνια πίσω, σε cult περιόδους.

Νέμεσις

Είναι το τέταρτο βιβλίο που διαβάζω αλλά χρονικά προηγείται των υπολοίπων. Ίσως καλύτερα να ξεκινούσα με αυτό αλλά και έτσι έχει ενδιαφέρον να δεις την εξέλιξη του ήρωα: πιο ανθρώπινος τότε και η κατρακύλα του φαίνεται πλέον προοδευτική.
Καλοδουλεμένο, πρωτότυπο δεν σου αφήνει χαραμάδα να διακρίνεις τους εγκληματίες. Το στήσιμο είναι συναρπαστικό και η κάθε ατάκα δουλεμένη χωρίς ίχνος κλισέ. Δεν υπάρχει ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς που θα διαβάσεις Nesbo αλλά τα στάνταρ είναι ψηλά και αν το επόμενο βιβλίο δεν έχει ανάλογη συνοχή, η απόρριψη θα είναι εκκωφαντική.
Θα κάνω ένα διάλειμμα από την αστυνομική λογοτεχνία όμως γιατί θα χαθεί εντελώς το ελκυστικό στοιχείο.

Rotting Christ - Live in Principal

Τρίτη και φαρμακερή για τους Rotting Christ. Οι άλλες δύο είχαν ιδιαίτερο χαρακτήρα, ενώ αυτή γινόταν μπροστά σε πολύ κόσμο (γινόταν το αδιαχώρητο στην Αποθήκη) και με πολύ υποστηρικτικό stage show (video wall, φωτισμό).
Με μια λέξη ήταν άψογοι. Το συγκρότημα είναι ίσως ότι σημαντικότερο βγήκε σε αυτή τη μουσική από αυτό τον τόπο. Σεβάστηκαν τον κόσμο με τον χώρο, το στήσιμο, τη συμπεριφορά τους και  κυρίως με το live που έδωσαν. Best of setlist με τους μουσικούς να ζουν την κάθε στιγμή και να ανταποδίδουν τον ενθουσιασμό του κόσμου.

Σημείωση: Με χαροποίησαν τα συνεχή mosh pit, γεγονός που δείχνει ότι το κοινό δεν έχει γίνει μαμούχαλο και παραμένει όπως παλιά (αν και τότε έπεφταν χοντρές-όχι ψιλές).

Φτυστός ο μακαρίτης

Κερδίσαμε προσκλήσεις για την πρόβα τζενεράλε της παράστασης. Ούτε οι συντελεστές ούτε και οι ηθοποιοί είναι γνωστοί. Και από την άλλη το θέατρο είναι αρκετά μεγάλο. Καλώς ή κακώς όλα αυτά είναι στοιχεία ανησυχητικά για την επιτυχία της παράστασης.
Το ξεκίνημα ήταν μουδιασμένο. Από κει και μετά όμως η συνέχεια μας αποζημίωσε. Η σκηνοθεσία ήταν πραγματικά πολύ καλή ενώ όλοι οι ηθοποιοί ειλικρινά μας εντυπωσίασαν. Ειδικά κάποιοι ρόλοι ήταν γαμάτοι ενώ και το κείμενο απευθύνεται σε όλα τα κοινά.
Μακάρι να ξεπεράσει τους σκοπέλους που αναφέρθηκαν στην αρχή και να επιβραβευτεί. Αντί να τρέχετε στα "χριστουγεννιάτικα" πανηγύρια, στηρίξτε τους. 2,5 ώρες θα είστε με ένα χαμόγελο.

ΥΓ Περιμένω γνώμες και από τους υπόλοιπους που παραβρέθηκαν

Κρίστμας μουντ

Τα post που καταγράφουν τις απόψεις/γνώμες/ανησυχίες του γράφοντα έχουν αραιώσει. Ίσως έτσι να χάνεται και η ουσία του blog. Γιατί όμως;
Μπορεί επειδή τα χει όλα λυμένα. Επειδή δεν είναι τόσο χτυπητά αυτά που έχει στο μυαλό του για αν τα γράψει και να γίνουν κατανοητά. Μπορεί επειδή τα ξεχνάει :O Σίγουρα όχι γιατί (όπως οι περισσότεροι) δεν του κάνει τίποτα ιδιαίτερο να γράφει εδώ.
Από τη στιγμή που σφίγγει λίγο το κρύο και προχωράει ο Δεκέμβρης μπαίνεις σε φάση χριστουγεννιάτικη. Τουλάχιστον καλό θα ήταν. Σε αυτή τη λογική θα ακολουθήσουμε τα εξής βήματα:

1. Ξεκινάμε με live Rotting Christ το Σάββατο :O 
2. Όλη την επόμενη βδομάδα στη δουλειά, θα μετράμε τις μέρες σα φαντάροι  για τις διακοπές. 
3. Σιγά σιγά θα αρχίσουμε τους κουραμπιέδες, μελομακάρονα, κανταΐφια 
4. Όλο αυτό το διάστημα θα σκεφτόμαστε μήπως πάμε για κανά 2 μερούλες κάπου...

Φωτοπούστ

Το πάνω μέρος ερωτικό. Το κάτω ανορθόγραφο.

1. Κατά καιρούς βλέπεις στην πόλη αγγελίες όπως η πρώτη. Ευαίσθητες ψυχές...
2. Όταν κυκλάμινο είναι το παρατσούκλι ενός φίλου και δεν είναι ο Βαλιανάτος, ίσως υπάρχει θέμα...
3. Τοπική τηλεόραση: αν Θάρος δεν είναι το επίθετο του μπουχέσα, τότε πάω πάσο
4. Μετά τους τσεβδούς παρουσιαστές ήρθε η ώρα των δυσλεκτικών συντακτών.

Το κοιμητήριο της Πράγας

Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, οι εκδόσεις διαφήμιζαν ένα άλλο βιβλίο τους, την περίπτωση Φίνκλερ: κακός οιωνός σκέφτηκα.
Δυστυχώς τα πράγματα ήταν κάπως έτσι. Η φλυαρία και η υπερπληροφόρηση ήταν σε απάλευτο βαθμό έτσι ώστε να αναγκαστώ να περνάω στα πεταχτά πολλές σελίδες :O Τραγικό για τον συγγραφέα του Εκκρεμούς του Φουκώ που ήταν σημείο αναφοράς για μένα στα εφηβικά μου. Δυστυχώς πάλι έχουμε τη δομή του Μπαουντολίνο με έναν ήρωα-απατεώνα που βρίσκεται πίσω από σημαντικά γεγονότα. Ένα καλό είναι ότι η οπτική απομυθοποιεί το κλασσικό "τα παλιά χρόνια τα πράγματα ήταν καλά". Όπως και ότι παρουσιάζει πως γεννιούντια οι μύθοι. Αλλά ούτε στο κοιμητήριο της Πράγας δεν πάει! (ούτε εγώ είχα μπει...)
Καλύτερα κανένα δοκίμιο αγαπητέ Umberto ή τουλάχιστον εγώ δύσκολα πια θα σε ξαναπιάσω.