This is footlball

Το να γράψω για το χάλι του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι πρώτον μίζερο και δεύτερον αναντίστοιχο με την ύπαρξη των δεκάδων αθλητικών ραδιοφώνων, εφημερίδων και σάιτ. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι στην Ελλάδα παίζουν το ίδιο άθλημα με άλλες χώρες. Και φυσικά δεν είναι όλες οι χώρες αθλητικές και σωστές και μεις χάλια.
Μεσημέρι Κυριακής και έχει στην κρατική Καλλονή - Άρης. Λόγω Άρη κάθομαι και το βλέπω. Αναγκαστικά παράλληλα χαζεύω στο κινητό κλπ κλπ. Φτάνει το τελευταίο δεκάλεπτο και πιστεύω ότι και οι 100 τύποι που πήγαν στη μια κερκίδα του γηπέδου, χόρτασαν από θέατρο, ανυπαρξία φάσεων-ρυθμού και ψευτοτσαμπουκάδων.
Απόγευμα Κυριακής και βρίσκομαι στον σύνδεσμο της Λίβερπουλ για το ματς με την Μάντσεστερ Σίτυ. Τέτοιες περιπτώσεις καταλαβαίνεις γιατί σ' άρεσε το ποδόσφαιρο. Όχι για τα πολλά γκολ και τις επικές προκρίσεις αλλά για τον καταιγιστικό, αθλητικό ρυθμό. Που δεν βρήκες χρόνο να κοιτάξεις ούτε τι ώρα είναι. 

Καφέ γενιά

Δεν είμαστε μικροί αν και υπάρχει μια συνέχεια στη συμπεριφορά μας από τότε που ήμασταν μικροί. Ίσως δεν ωριμάσαμε τόσο. Τότε ήταν επίτευγμα να βγούμε για καφέ και εκείνος ο σκούρος, πικρός φραπές που έπιναν ξεχώριζε τους μικρούς από τους "φτασμένους".
Χιλιάδες καφέδες μετά και πολλά χρόνια αργότερα, ο καφές έχει γίνει σαν το νερό. Έχει πάψει να είναι σημαντικός σημασιολογικά ενώ από την άλλη πολλές φορές έχει υποκαταστήσει την έννοια της επικοινωνίας. Η συνάντηση με φίλους νοείται μόνο αν πας για καφέ ενώ και η αξία των λεγομένων έχει τη "βαρύτητα του". Μάλλον πρέπει να τον αφήσουμε λίγο στην άκρη...