Την προηγούμενη φορά με είχαν κλείσει το πάρκινγκ και δεν μπόρεσα να πάω. Αυτή τη φορά ενώθηκα με τους υπόλοιπους, φαινομενικά, νορμάλ μεταλλαδες για να δούμε τις παλιοσειρες από τη Γερμανία.
Πολύ επικοινωνιακός o Boltendal ήταν η ψυχή του πάρτυ. Γιατί έτσι εξελίχθηκε με τις αντιδράσεις εκατέρωθεν. Στα επικά κομμάτια έβλεπες μια αναπάντεχη πόρωση από το κοινό. Στα old school το διασκεδάσαμε όσο γινόταν. Και στα κομμάτια από το Tunes of War το τερματίσαμε.
The clans are still marching
Δεν θα αναφερθώ στη δομή, στο λογοτεχνικό ενδιαφέρον και το πόσο σε κρατάει. Το ζήτημα είναι να κρατήσεις από τη ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου τα σημαντικά για εσένα. Μέσα από τις αναφορές σε κορυφαία γεγονότα και την προσέγγιση του, ίσως δεις κάποια πράγματα διαφορετικά.
Αυτό όμως που δε μου άρεσε ιδιαίτερα είναι η σχετικά μικρή αναφορά στα χρόνια του στον Άρη. Γιατί εκεί έζησε τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη μπασκετική του περίοδο. Η Εθνική παίρνει το χρόνο που της αξίζει αλλά οι αναφορές στις άλλες ομάδες που βρέθηκε (είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής) είναι δυσαναλογες με τα χρυσά χρόνια στον Άρη.
Βράδυ Σαββάτου και έφτασε η ώρα να πραγματοποιήσω την ευχή μου να παρακολουθήσω αυτό το ανερχόμενο ελληνικό συγκρότημα.
Σε ένα Eightball με αρκετό κόσμο και κυρίως πολύ ενθουσιώδη, οι τρεις μουσικοί βγήκαν έκαναν το soundcheck τους και στο τέλος μάζεψαν χαμογελαστοί τα όργανα τους. Στο ενδιάμεσο σάρωσαν.
Σε 1,5 ώρα έπαιξαν σχεδόν και τους 2 δίσκους τους και δεν παρέκλειναν σε κάποια διασκευή. Δυναμικοί, αρτιοι εκτελεστικά, σε επαφή με το κοινό, μας έδειξαν ότι αξίζουν πολλά στο άμεσο μέλλον. Έφυγα εντυπωσιασμενος και υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να τους χάσω σε μελλοντική τους εμφάνιση.
Εκεί που πάμε θα ‘μαστε οι ζωντανοί
Σαν αστραπή στη νυχτωδία
Που θα φωτίσει όσους έπεσαν νεκροί
Αυτούς που έπνιξε η αγωνία
Αυτές τις μέρες είναι πάλι στην επικαιρότητα η δική του γλοιώδη του Φιλιππίδη. Το τι γίνεται στη διαδικασία έχει ενδιαφέρον και όχι η επερχόμενη ποινή-χάδι.
Μες στη βδομάδα εξαρθρώθηκαν πολλά κυκλώματα. Σε αυτό με τις μεγάλες μπαζες στην πολεοδομία της Ρόδου, όλοι οι εμπλεκόμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι γιατί λέει δε θα κάνουν τα ίδια και άρα ας τους αφήσουμε να φάνε τα λεφτά που κονόμησαν.
Έτσι πάει σχεδον καθημερινά. Και στις αντίστοιχες ειδήσεις το μόνο που κοιτάω πλέον είναι η λέξη "αναστολή" δίπλα στα χρόνια. Δηλαδή ότι απλά δεν έγινε τίποτα που έκλεψαν, εγκλημάτισαν και μπορούν να συνεχίσουν.
Η δικαιοσύνη στα καλύτερα της.
ΥΓ Οι μόνοι που μένουν στη μπουζού μέχρι στιγμής είναι οι εχθροί του κράτους - οι λεγόμενοι τρομοκράτες.
Αυτά που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες σε παγκόσμιο επιπεδο, είναι λες και είναι βγαλμενα από σεναριογράφους της Marvel και της DC. Μια δυστοπια.
Το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο, σε βαθμό να μην μπορείς να τα ανακαλέσεις εύκολα στη μνήμη σου. Θα πιαστώ από τα σημερινά.
Οι συναυλίες είναι σίγουρα ένας τρόπος να μεταφερθείς κάπου αλλού. Κάπου που θα επιστρέψεις διαφορετικός.
Χωρίς να τα βάλω κάτω μου έρχονται κάποια συγκροτήματα που θα ήθελα λίγο παραπάνω να δω, αν και δεν είναι πολύ πιθανό. Μήπως αν έρθουν σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη να το βρω αφορμή και με έναν σμπάρο δυο τριγώνια; 🙂
Λοιπόν πάμε στο προκείμενο: