Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με λίγη συννεφιά που άφηνε ελπίδες ότι δεν θα καούμε όπως την προηγούμενη. Φρούδες ελπίδες. Αλλά κατευθείαν στο ψητό. Η ώρα ήταν 4:30 όταν βγήκαν στην σκηνή οι Έλληνες Nightfall. Θερμή ανταπόκριση από μερίδα του κοινού, αλλά όχι από τους περισσότερους, ένας εκ των οποίων ήμουν και εγώ. Κάτι τα κρύα αστεία του Ευθύμη, κάτι ο ήχος τους (το Lesbian Show τρόμαξα να το αναγνωρίσω στην αρχή) αποτέλεσαν απλό ορεκτικό για τους επόμενους.
...Οι οποίοι επόμενοι ήταν οι Queensryche και όχι οι Nightwish που νόμιζα τόσο καιρό. Και στο εισιτήριο το έγραφε αλλά δεν το πρόσεξα. Κάτι τρέχει στα γύφτικα θα πει ένας άσχετος αλλά εδώ μιλάμε για ένα από τα συγκροτήματα που έγραψαν ιστορία στα τέλη του 80 και τις αρχές του 90. Αλλά αφού αυτοί δεν είχαν πρόβλημα να βγουν σε αυτή τη σειρά εμένα δε μου πέφτει λόγος. Βγήκαν, έπαιξαν ολόκληρο το Operation: Mindcrime (τον καλύτερο δίσκο τους και ένα από τα καλύτερα concept album του rock) και έφυγαν. Άναυδοι…
Μέχρι να συνέρθουμε και ζητιανεύοντας λεφτά από γνωστούς, για να πιούμε νερό (γιατί η ιδέα να τα αφήσουμε όλα στο αμάξι δεν ήταν και η καλύτερη!) προωθήθηκα κοντά στη σκηνή για τους Nightwish. Πολύ καλό το setlist τους, μεγάλη η συμμετοχή του κόσμου, ωραία τα πυροτεχνήματα αλλά όλα τα λεφτά ήταν η Tarja Turunen, η τραγουδίστρια τους. Εντυπωσιακή εμφανισιακά, πολύ καλή σκηνική παρουσία (headbanging από γυναίκα είναι άλλη καύλα) και απίστευτη φωνή. Κατά την προσωπική μου άποψη επισκίασε και τους δυο μεγάλους, τον Tate και τον Halford.
Αν στους Nightwish δυσκολεύτηκα να φτάσω κοντά στη σκηνή, στους Judas Priest μετά κόπων και βασάνων και ακολουθώντας κάτι γομάρια πλησίασα στα 10-15 μέτρα. Ο κόσμος είχε πυκνώσει πάρα πολύ και παρεμπιπτόντως τη δεύτερη μέρα είχε περισσότερο κόσμο από την πρώτη. Αν ο χώρος χωρούσε 15000 τότε πρέπει να ήταν κατάμεστος. Οι ήχοι του Hellion ακούγονται από τα μεγάφωνα, η μπάντα βγαίνει στη σκηνή και όλα είναι ιστορία. Ο Halford πραγματικός performer με κινήσεις που λες και ήταν χορογραφία. Τα σκηνικά εντυπωσιακά, τα καλύτερα που έχω δει σε συναυλία στην Ελλάδα. Και ενώ από κάτω οι ιαχές Priest, Priest δονούσαν την ατμόσφαιρα ακούγονται τα drums του Painkiller. Εκείνη τη στιγμή μέχρι και οι καθαρίστριες του Rockwave πρέπει να μπήκαν στο pit (εκτός από κάτι φλωροκάφρους, ονόματα δε λέμε). Αποθέωση και στο encore ο Halford βγαίνει με τη Harley στη σκηνή. Σταματάω γιατί σε λίγο θα αρχίσω να τραγουδάω :)
Το Rockwave Festival 2004 τελείωσε και παρόλα τα μικροπαράπονα που ακούστηκαν είναι ένα γεγονός που θα το θυμόμαστε για χρόνια. Τα συγκροτήματα, οι αποδόσεις τους, η διαφορετική διάρθρωση του setlist τους, αυτά και πολλά άλλα άφησαν ένα χαμόγελο σε όσους παραβρέθηκαν εκεί. Οι υπόλοιποι ας χτυπάνε το κεφάλι τους από τώρα μέχρι το επόμενο.
ΥΓ. Φέρτε Ozzy και AC/DC πριν πεθάνουν για να τα κάψουμε όλα.
ΥΓ 2. Thanks για την υπομονή. Stay heavy!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου