The Darkness - One Way Ticket to Hell ...and Back

Οι κριτικές στο blog έχουν άλλη παρουσία από αυτή στο Blaze.gr. Τότε απευθυνόταν σε περισσότερο κόσμο, κόσμο που ψάχνοντας στο νετ έβρισκε την αναφορά στον εκάστοτε δίσκο. Σήμερα αποτελούν απλά μια κατάθεση πως μου φάνηκε ένας δίσκος που κάθησα και ασχολήθηκα μαζί του. (Μάλλον μόνο τον Radikal θα αφορούν :P) Ακόμη ιδιαίτερης σημασίας αποτελούσε τότε και ο χρόνος της δισκοκριτικής καθώς συνήθως επρόκειτο για αναφορές σε δίσκους που θα κυκλοφορούσαν καιρό αργότερα (πχ Nevermore, Stratovarius, Judas Priest).
Εγκαινιάζοντας την blog εποχή θα αραδιάσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις για ένα δίσκο τους τέλους του 2005. The Darkness το συγκρότημα, One Way Ticket to Hell ...and Back o τίτλος του δίσκου. Χαβαλετζίδικο γκρουπ κατά βάση, όχι για να μη λένε ότι ασχολούμε μόνο να ψαγμένα και έχω υφάκι κλπ Περιέργως το γκρουπ έχει κάνει αίσθηση στην Αγγλία. Και λέω περιέργως γιατί ο ήχος του δεν έχει καμιά σχέση με την britpop σαβούρα και ότι υπαγορεύει ο σχετικός τύπος. Hard rock, glam rock με πολλές στιγμές Queen. Δεν μπορεί να πει κανείς ούτε φυσικά ότι πρωτοπορούν, ούτε ότι αποτελούν το μέλλον του ήχου. Έχουν όμως το στυλάκι τους, τα πιασάρικα και εύθυμα τραγούδια τους που τους κάνουν αν μη τι άλλο, ένα ευχάριστο άκουσμα.
"Δεν αρκούν αυτά για να μου τραβήξουν το ενδιαφέρον" θα πει κάποιος που προτιμά πιο σκληρά και δύσκολα ακούσματα. "Είναι παρωχημένοι" θα πει κάποιος που θεωρεί ντεμοντέ όσους έχουν μαλλί πιο μακρύ από το καρέ. Και οι δυο τους μπορεί να χουν δίκιο. Αλλά μη ξεχνάμε την ουσία που είναι η ψυχαγωγία, η ευχαρίστηση που μας προσφέρει η μουσική που ακούμε. Πάω να ακούσω για μια ακόμα φορά το ομώνυμο τραγούδι, το Bald (Queen still rocks!), το English Country Garden και να περάσω καλά.