Μας άφησε το 2005 αλλά πέρα από τα γεγονότα και όλα τα άλλα, μας άφησε και κάποιους δίσκους που πιθανόν να ανατρέχουμε και κάποια χρόνια αργότερα. Έτσι κι αλλιώς η διαχρονικότητα είναι κύριο στοιχείο της αξίας ενός έργου. Ο Seventh Son άκουσε αρκετούς δίσκους φέτος (μιλάμε πάντα για rock/metal) και έγραψε γι αυτούς στο θρυλικό Blaze.gr. Οι δέκα καλύτεροι αλλά και οι τρεις πιο απογοητευτικοί ακολουθούν παρακάτω με αποσπάσματα από τις τότε κριτικές.
10. Gotthard – Lipservice
Όποιος γουστάρει καλό hard rock, με hit άλλων εποχών (Lift you up) και καθόλου παρωχημένο ήχο μπορεί να επενδύσει στους Gotthard και δε θα χάσει. Δεν πρόκειται για τους νέους Bon Jovi φυσικά, αλλά είναι ένας δίσκος που ακούγεται πολύ ευχάριστα και σφύζει από καλές ιδέες και μελωδίες. Βέβαια μην περιμένετε στίχους τύπου Nevermore αλλά και το rock δεν είναι μόνο για προβληματισμό αλλά και για διασκέδαση. I wanna rock till the morning down, I wanna lift you up!
9. Spiritual Beggars - Demons
Ο Michael Amott και η παρέα του είναι σε μεγάλα κέφια. Κι αυτό φαίνεται τόσο από την ποιότητα των τραγουδιών αλλά και από ένα γενικά εύθυμο κλίμα. Και λέω «εύθυμο» γιατί αν συγκρίνεις το Demons με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, παρατηρείς ότι το μουντό ύφος έχει υποχωρήσει . Τα πλήκτρα έχουν (σχεδόν) εξαφανιστεί ενώ και η ψυχεδελική διάθεση έχει δώσει την θέση της στην ευθύτητα. Γενικά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο δίσκος είναι η εξέλιξη των προσπαθειών του γκρουπ, δυο βήματα παραπέρα από το On Fire. Πολλοί, θεωρώντας το Ad Astra ως την καλύτερη στιγμή τους, περιμένουν ανάλογες κυκλοφορίες. Όχι ότι ο ήχος τους έχει διαφοροποιηθεί τόσο πολύ στο Demons αλλά είναι σαφώς διαφοροποιημένος ως προς το ύφος του. Στα δικά μου αυτιά ακούγεται ως η καλώς εννοούμενη εξέλιξη. Δεν ξέρω στα δικά σας…
8. Bruce Dickinson - Tyranny of Souls
Μετά την πρώτη ακρόαση του Tyranny of Souls η απορία γιγαντώνεται. Ένας δίσκος ηχητικά ανάμεσα στο Accident και το Chemical, χωρίς κάποια τραγουδάρα, Η φωνή του Bruce στα ίδια υψηλά επίπεδα. Υψηλά μεν αλλά ίδια. Πειραματισμοί ή κάτι διαφορετικό από ότι ξέρουμε τόσα χρόνια, δεν υπάρχει. Με προσεκτικότερα ακούσματα όμως, ανακαλύπτεις την αξία αυτού του δίσκου. Ανακαλύπτεις όμορφα και δυνατά τραγούδια, καθαρά heavy metal. Μερικά στοιχεία από τον προηγούμενο δίσκο είναι ακόμα παρόντα, ενώ την όλη ατμόσφαιρα ενισχύουν οι πάντα εύγλωττοι στίχοι του Bruce καθώς και το ενδιαφέρον εξώφυλλο (παρμένο από πίνακα). Δύσκολα μπορείς να βρεις μια στιγμή που ο δίσκος κάνει κοιλιά, που είναι μέτρια. Πραγματικά όλα τα τραγούδια έχουν κάτι να πουν με τον ρυθμό και τη μελωδία που τα διακρίνε
7. Demons & Wizards - Touched by the Crimson King
Από τη μια ήταν αναπάντεχη κυκλοφορία αλλά ταυτόχρονα και καλοδεχούμενη. Ο ήχος γέρνει καθαρά προς τους Earth με τη ρυθμική του Schaffer να είναι παρούσα αλλά και τα φωνητικά του Kursch να χρωματίζουν ιδιαίτερα τον ήχο. Έναν ήχο που δεν μπορείς να πεις ότι διαφέρει πολύ από το ντεπούτο τους. Οι πιο "ήσυχες" στιγμές είναι και εδώ αρκετές και είναι σαφώς προτιμότερες από ένα ανελέητο κοπάνημα χωρίς νόημα. Ποιοτικά πιστεύω ότι το Touched by the Crimson King είναι ανώτερο του πρώτου δίσκου: πιο συμπαγής ήχος, καλύτερες συνθέσεις και δομές τραγουδιών. Οι δύο φίλοι φαίνεται ότι συνεργάζονται καλύτερα πλέον με θετικότερα αποτελέσματα.
6. Black Label Society - Mafia
Μπορεί να ο Zakk Wylde να μην είναι ο πιο συμπαθητικός τύπος αλλά η μπάντα του έχει αποκτήσει πλεόν το προσωπικό της στυλ σε εντυπωσιακό βαθμό. Δεν είναι πια μόνο ο χαρακτηριστικός ήχος της κιθάρας του αλλά και οι πολύ μεστές συνθέσεις. Δύναμη, μελωδία, riff, riff και ξανά riff. Δε είναι ο δίσκος που θα αλλάξει το metal αλλά αυτός που τους παγιώνει ως μια σημαντική δύναμη και όχι απλά μια ακόμα one man band.
5. Rammstein - Rosenrot
Έβαλα να ακούσω το τελευταίο πόνημα των Γερμανών μήπως ξεχωρίσω κάποιο νέο hitάκι. Η ακρόαση όμως επιμηκύνθηκε καθώς το Rosenrot δεν περιορίζεται στα πλαίσια της μονολιθικότητας που διακρίνει των ήχο της μπάντας. Δυνατά τραγούδια με καλά refrain, μελωδία σε πολλά σημεία και όχι «βαράμε για να είμαστε μοντέρνοι». Και κυρίως ποικιλία: αγγλικός και ισπανικός στίχος, ήχοι από Μέση Ανατολή, λυρικότητα, φωνητικά από τα γνωστά ως και στυλ Nosferatu (!)
4. Judas Priest - Angel of Retribution
Ο δίσκος είναι καλός, πολύ καλός. Ή καλύτερα είναι Priest ;) Τόσο καλός ώστε θα προτιμούσα στην περιοδεία τους να έπαιζαν όλο το δίσκο παρά ακόμα μια best of setlist. Τα φωνητικά του Halford άψογα. Ο ήχος γεμάτος, μεστός, όπως τον θες. Μελωδίες που σου μένουν, δυναμικός αλλά και με πιο «χαλαρές» στιγμές ήχος. Το εκτίμησα ότι δεν έγραψαν 12-13 τραγούδια για να είναι εντός μόδας. 10 και αν σας αρέσει! Judas Rising: πολύ καλό εισαγωγικό, με τον τίτλο να τα λέει όλα. Deal with the Devil: πιασάρικο, το σιγοτραγουδάς από την αρχή. Revolution: στο ίδιο ύφος. Priest ρε! Worth Fighting for: μ’ άρεσε πολύ ο ήχος του. Από τα αγαπημένα μου. Demonizer και Hellrider: τα πιο Painkillerίστικα του δίσκου. Lochness: Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι που έχουν γράψει οι Priest και πραγματικά ενδιαφέρον.
3. Nevermore - This Godless Endeavour
Εν έτη 2005 ο Warell Dane και η παρέα του συνεχίζουν το δρόμο που έχουν χαράξει παρόλα τα προβλήματα που είχαν με την εταιρία τους στον προηγούμενο δίσκο τους (Enemies of Reality) και με ένα συμβόλαιο αντάξιο τους. Ο καλός στίχος, ο συμπαγής και δυνατός ήχος, όλα τα Nevermore στοιχεία είναι εδώ. Αν και ηχητικά είναι πιο κοντά στο Politics of Ecstasy και το Dreaming Neon Black, δεν θα συναντήσουμε τις καταιγιστικές στιγμές του δεύτερου, ούτε τους ύμνους του Dead Heart, το οποίο και περιλαμβάνει την κορυφαία διασκευή όλων των εποχών, στο Love Bites των Judas Priest (δεν κρατήθηκα, το είπα!). Δύσκολα ένα τραγούδι μπορεί να ξεχωρίσει από τα άλλα. Και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει καλή μουσική στο Godless Endeavour, αλλά γιατί κάθε τραγούδι έχει τόσο πολύπλοκή δομή με περάσματα, αλλαγές ύφους και συναισθημάτων (progressive δε λέγετε αυτό;…) που δύσκολα το ξεχωρίζεις από το σύνολο. Γκρουπ με ειλικρίνεια σαν κι αυτούς αποτελούν σταθερή εγγύηση για τον ακροατή που δεν αρέσκεται σε πιασάρικα ακούσματα ούτε και θαμπώνεται από εφήμερους rock star.
2. Candlemass - Candlemass
Βασισμένοι στα riff του Edling και τη φωνή του Marcolin, οι Candlemass δίνουν βροντερό παρόν. Όχι απλά παρόν αλλά ταρακουνάνε τα νερά με έναν δίσκο αντάξιο των καλύτερων στιγμών τους. Σπάνια ένας δίσκος επανένωσης στέκεται δίπλα στις κορυφαίες στιγμές ενός γκρουπ, να όμως που αυτό συμβαίνει με τους Candlemass. Από το καταιγιστικό Black Dwarf ως το υπέροχο ορχηστρικό The Man who Fell from the Sky και το The Day and the Night ο δίσκος είναι heavy όσο δεν πάει. Πρόσφατα ο Ozzy δήλωσε (μας έχει πρήξει με τις δηλώσεις :@) ότι οι Sabbath δεν κυκλοφόρησαν δίσκο αφού ήθελαν τα κομμάτια τους να είναι αντάξια του παρελθόντος. Σεβαστό. Από τη μεριά τους οι Candlemass νομίζω πως έκαναν το καλύτερο τους για να καλύψουν μέρος αυτού του κενού.
1. Kamelot - Black Halo
(by Radikal) Από το πρώτο κομμάτι μέχρι και το τέλος, κάθε τραγούδι είναι ένα ακόμη βήμα, μια ακόμη σελίδα στη ψυχή του πρωταγωνιστή. Ντυμένα με φανταστικές, πολύπλοκες μελωδίες, προσεγμένους μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια στίχους και μαγευτικά φωνητικά. Στα οποία συμμετέχουν και ο Sagrath των Dimmu Borgir ως Mephisto και η Simone των Epica, που με τη μελωδική φωνή της δίνει ακόμη πλουσιότερη χροιά και συναισθηματική ένταση στα τραγούδια που συμμετέχει.
Mουσικά ο δίσκος είναι ένα σκληρό διαμάντι. Οι Kamelot έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο όπου μπορούν να δένουν βαριά riff, πλήκτρα, γρήγορο ρυθμικό τμήμα και μελωδίες σε ένα πραγματικά μεγαλειώδες σύνολο. Το εντυπωσιακό είναι ότι το concept του άλμπουμ δεν περιορίζεται στους στίχους. Αντίθετα η μουσική είναι γραμμένη σαν συνέχεια, σαν μια μεγάλη ενορχήστρωση. Κάθε τραγούδι δένει με το άλλο και κυρίως με την συναισθηματική κατάσταση του ήρωα. O δίσκος είναι μια ολοκληρωμένη οντότητα. Καθόλου filler, καθόλου μετριότητες, καθόλου προχειρότητες.
Και οι απογοητεύσεις...
3. Hammerfall - Chapter V
Αυτός ο δίσκος δεν είναι απογοήτευση ακριβώς. Ούτε προκαλεί έκπληξη το κιτσ που διακρίνει την μπάντα. Δεν θα πω τίποτα. Απλά ακούστε τον τύπο που ζορίζεται στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου (ναι ξέρω ποιος είναι, και;).
2. Iron Maiden - Death on the Road
Ζωντανά ηχογραφημές τραγουδάρες, πολύ καλή παραγωγή, εξαίσιες ερμηνείες και τραγούδια που δεν έχουν κυκλοφορήσει σε live εκτελέσεις. Όλα αυτά από την κορυφαία μπάντα. Αυτά είναι τα συν που είναι που τον κάνουν έναν καλό live δίσκο. Ποιο το νόημα όμως της κυκλοφορίας; Δεν έχει περάσει καλά καλά ένας δίσκος από το προηγούμενο live (Rock in Rio). Για να ακούσουμε τα κομματια του Dance of Death; Χμμ δεν αρκεί. Μήπως γιατί γλυκάθηκε ο κύριος Smallwood με την επιτυχία των Maiden; Μάλλον. Αναμενόμενο setlist, άθλιο εξώφυλλο (που είσαι ρε Riggs), τίποτα αξιοσημείωτο, τίποτα ουσιαστικό που να δικαιολογεί την κυκλοφορία ακόμα ενός live δίσκου. Το αναμενόμενο DVD αρκούσε. Και μην ακούσω ανάλογες δικαιολογίες με την κυκλοφορία του Best of Edward the Great. Αν κάποιος θέλει να είναι μεγάλος, είναι μεγάλος σε όλα.
1. System of a Down - Mesmerize
Παραθέτω το private message που έστειλα στον Radi για τον εν λόγω δίσκο:
Περί SOAD ο λόγος ξανά. Το άκουσα λίγο, πρόσεξα-έψαξα τους στίχους. (...) Μερικά τραγούδια μουσικά είναι καλούτσικα και κάποια άλλα έχουν καλές στιγμές. Για μένα οι SOAD δεν είναι η γκρουπάρα που περιμένω τα πάντα απ αυτούς αλλά για να σχολούμαστε μαζί τους κάτι περιμένουμε!
Τα δύο κύρια αρνητικά είναι οι στίχοι και τα φωνητικά. Το Cigaro τελικά δεν λέει για ***** ρε, αλλά για *****s :P Τρισμέγιστη μαλακία. Πρέπει να κάνουν βίντεο με βυζαρούδες γκόμενες, φεράρι και να φοράνε καδένες. Στο ίδιο αδιάφορο στυλ κινούνται και τα holywood, radio/video, violent pornography κλπ
Για τα φωνητικά ο Malakian το έχει γαμήσει. Ο Serj έχει καλή φωνή αλλά δεν τον πολυακούμε στον δίσκο. Λες και είναι δυο οι τραγουδιστές! Το lost in hollywood μάλιστα το τραγουδάει μόνος του. Και έχει και σκατοφωνή. Για λίγο καλούτσικος είναι αλλά το παράχεσε. Την ψώνισε το παλικάρι. Φαίνεται σκέφτηκε "αφού γράφω τα πάντα, πάιζω κιθάρα, δεν τραγουδάω κιόλας;"
Άντε και του χρόνου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου