Πρόσφατα βρέθηκαν στο PC μου αρκετές νέες κυκλοφορίες. Το Overture of the Wicked ΕΡ τωνIced Earth, το United Abominations των Megadeth, το Dead Again των Type o Negative, το In Requiem των Paradise Lost, το The Devil Knows My Name του John 5 και το Eat me, Drink Me του Marilyn Manson. Διαλέχτε (ποιο σας ενδιαφέρει). Και όπως στα δελτία ειδήσεων ξεκινάμε από το τελευταίο.
1. Ο δίσκος του Manson είναι πολύ φλωριά. Ούτε μια σκληρή στιγμή ρε παιδι μου; Όσο βαρούσε το Golden Age of Grotesque και αγρίευε τόσο προς το goth και παπαριές στυλ Depeche Mode πάει αυτός. Και να φανταστεί κανείς ότι περίμενα πότε θα κυκλοφορήσει.
2. Ο John 5 είναι παλιό κολλητάρι του Manson και όσοι παρατηρούσαν τα credit των δίσκων του τελευταίου, τα καλύτερα τραγούδια είχαν την υπογραφή του. Περίμενα λοιπόν κάτι στο ανάλογο στυλ. Για industrial είναι ψιλοάκυρος αλλά για hard rock μια χαρά. Το μεγαλύτερο μέρος του μάλιστα είναι instrumental άρα για background music είναι ότι πρέπει.
3. Οι Lost τώρα ενώ τέλη των 90s το είχαν γυρίσει στο electro σχεδόν, σήμερα βγάζουν ένα δίσκο που ώρες-ώρες βαράει πολύ. Όπως το πάνε σε λίγα χρόνια θα βγάλουν το Gothic 2. Από πλευράς έμπνευσης πάντως έχουν υπάρξει πολύ καλύτερα γι αυτό θα ξαναβάλω να ακούσω την τραγουδάρα As I Die.
4. Οι Type o Negative μεσουράνησαν κι αυτοί στα 90s. O τίτλος τα λέει όλα και στιχουργικά και μουσικά αλλά και για την επιστροφή τους.
5. Οι Megadeth τώρα με τον καλό μουσικό αλλά κλαψιάρη Mustaine κυκλοφορούν ένα δίσκο που έχει ανακοινωθεί εδώ και μήνες. Τζάμπα η φασαρία καθώς αν και στιχουργικά προσπαθεί να προκαλέσει και σχεδόν αριστερίζει, μουσικά είναι πιο light. Πολύ μελωδικός για Megadeth και κυρίως δεν έχει κανένα τραγούδι που να κάνει τη διαφορά. Μόνο μη μας αρχίσει πάλι ότι αν δεν αγοράσουμε το δίσκο θα τα παρατήσει!
6. Ο John Schaffer δηλ οι Iced Earth με τον Owens στα φωνητικά, αφού έβγαλε 50 complitation, DVD, επανακυκλοφορίες αποφάσισε να γραψει δίσκο. Μεγαλεπίβολη η επερχόμενη κυκλοφορία καθώς πρόκειται για τη συνέχεια του Something Wicked This Way Comes. Δισκάρα. Το ΕΡ Overture of the Wicked είναι ο προάγγελος. Τρία επανηχογραφημένα τραγούδια από το Something Wicked με τον Owens στα φωνητικά και ένα καινούργιο, το οποίο δε λέει και πολλά. Dum spiro spero
Φίλε όπως θα κατάλαβες το κόλπο με το "Διαβάστε περισσότερα" δε δουλεύει στη νέα έκδοση του blogger χωρίς τρελό σκάλισμα. Μην με ρωτάς, εγώ παίρνω μισθό καθαρίστριας, ρώτα τους "άλλους"! Οοοοοοοοου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τις δισκοκριτικές χαρά στο κουράγιο σου! Εγώ πλέον είμαι πολύ διστακτικός στο να "βρίσκω" δίσκους, προτιμώ τις μπάντες που ξέρω ότι μου αρέσουν καθώς και κάποιους κορυφαίους από άλλα ιδιώματα. Όπως Marcus Miller - Silver Rain.[Αν και τελευταία λιώνω Opeth και Machine Head!]
Πάντως πιστεύω ότι δεν έχεις προσέξει τις πραγματικά τεράστιες δισκάρες που βγήκαν φέτος, δηλαδή Machinehead και Dark Tranquillity. Ειδικά οι πρώτοι είναι χαλαρωτικά δίσκος της χρονιάς μέχρι στιγμής.
Όντως δε δουλεύει γαμώτο!
ΑπάντησηΔιαγραφή"είμαι πολύ διστακτικός στο να βρίσκω δίσκους, προτιμώ τις μπάντες που ξέρω ότι μου αρέσουν". Δε νομίζεις ότι είναι λάθος αντιμετώπιση αυτή;Αν μείνουμε στις 10 μπάντες σε λίγο θα ακούμε ότι παίζει το ράδιο.
Δεν με έπιασες. Δεν εννοώ ότι δεν θέλω να ακούσω νέες μπάντες! Το αντίθετο! Μάλιστα επεκτείνομαι και σε άλλα ιδιώματα. Εννοώ ότι από τις μπάντες για τις οποίες δεν είμαι και κανένας φαν προτιμώ να μην συλλέγω τζάμπα υλικό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν με έχουν κερδίσει μετά από πολλούς δίσκους προτιμώ να μην μπω καν στον κόπο να ακούσω κάτι νέο τους, εκτός αν προτείνεται!