No more

Ένα θετικό-αρνητικό που έχω και δεν θυμάμαι αν το είχα γράψει τότε που γράφαμε για τα 5 πράγματα για τον εαυτό μας, είναι ότι και στις μαύρες μου να μαι πάλι θα χομογελάσω και θα προσπαθήσω να πω ένα αστείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τότε που είχα φάει το μεγάλο άκυρο με την απαλλαγή στο στρατό, βρήκα το κουράγιο και έκανα χαβαλέ με δύο άσχετες σειρές μου. Από ότι φαίνεται όμως αυτό κάπου πρέπει να το κάνω με μέτρο. Γιατί δεν γίνεται εσύ να έχεις ένα σωρό προβλήματα-ζητήματα και να ανέχεσαι την παραξενιά του άλλου που όλα του φταίνε επειδή ξύπνησε στραβά. Ούτε και να λες κάτι εύθυμο όταν σε πρήζει κάποιος με τα τρομερά (=ασήμαντα) νέα ή προβλήματά του. O εγωκεντρισμός που κάποιος μιλάει για τον εαυτό του λες και όλα γυρίζουν γύρω του ή νομίζει ότι του συμβαίνουν καταστάσεις, από παλιά μου την έδινε αλλά καιρός είναι να αρχίσω τις μπηχτές μου φαίνεται.

ΥΓ Άντε να δώ που θα πάω και αν πάω διακοπές
ΥΓ 2 Δεν ξέρω που θα μαι του χρόνου. Μάλλον κάπου και κάποια στιγμή αναπληρωτής. Διορισμούς κλπ παλιά.
ΥΓ 3 Τα πισωγυρίσματα γενικά ως νοοτροπία δε με εκφράζουν. Φίλε δεν θα σου δώσει τίποτα περισσότερο από έναν καφέ τη βδομάδα το πισωγύρισμα που πας να κάνεις
ΥΓ 4 Θα θελα να μπορώ και γω να γραφα τόσο ανοιχτά όπως αυτό το blog. Another time, another place...