Seventh Son of a Seventh Son

Πριν από 20 σχεδόν χρόνια τέτοια εποχή, είχε κυκλοφορήσει ο αγαπημένος δίσκος μου, δηλαδή ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών. Απρίλη του 1988, ο Steve Harris και η παρέα του κυκλοφόρησαν ένα δίσκο που μπορεί εμπορικά να μην ήταν ο πιο επιτυχημένος ever αλλά ποιοτικά ίσως ήταν. Στιχουργικά περιστρέφεται γύρω από τον δυτικό μύθο του έβδομου υιού, σύμφωνα με τον οποίο ο έβδομος υιός του έβδομου υιού έχει αποκρυφιστικές ικανότητες. Μουσικά συνεχίζει την εξέλιξη των προηγούμενων άλμπουμ και αποτελεί το αποκορύφωμα της χρυσής περιόδου του συγκροτήματος και ολόκληρου του heavy metal ήχου. Καταπληκτικές μελωδίες, φοβερές ενορχηστρώσεις, πιασάρικα ρεφραίν, υπέροχες εναλλαγές, συναυλιακά κομμάτια, επικά συναισθήματα. Και οι διθύραμβοι δεν έχουν τέλος. Από το εισαγωγικό Moonchild που σε βάζει σε μια μυστικιστική ατμόσφαιρα μέχρι το καλπάζον Only the Good Die Young, δεν υπάρχει ούτε μια μέτρια στιγμή. Σταματάω όμως γιατί θα μου πείτε ότι δεν είμαι αντικειμενικός!

Για όποιον θέλει να μάθει περισσότερα για τον Έβδομο Υιό του Έβδομου Υιού, (ώ Έβδομε Υιέ) υπάρχει αυτό το site.