Μαύρο Θέατρο της Πράγας

Ένα από τα θετικά της μεγάλης πόλης είναι ότι μπορεί να έρθουν παραστάσεις και happening που διαφορετικά δεν θα τα έβλεπες εκτός και αν πήγαινες στη συγκεκριμένη χώρα. Στο Ράδιο Σίτι λοιπόν φιλοξενείται για λίγες μέρες ο θίασος Image από την Τσεχία και ο οποίος παρουσιάζει μια παράσταση Μαύρου Θεάτρου. Λογικά δύσκολο να έχει ξανακούσει κάποιος γι αυτό εκτός και αν τα είχε με καμιά Τσέχα ;) Εν ολίγοις πρόκειται για βουβές παραστάσεις χορευτών που παρουσιάζουν μια ιστορία σε μαύρο φόντο και με εκμετάλλευση των χρωμάτων και του φωτός. Μια γεύση θα πάρετε από το κλιπάκι.
Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό και ασυνήθιστο. Σε κρατάει καθόλη τη διάρκεια αν και δεν υπάρχει ομιλία παρά μόνο μουσική. Γνώριζα ότι διαδραματίζεται μια ιστορία αλλά στη συγκεκριμένη (Best of Image) ήταν μια επιλογή από τις καλύτερες χορογραφίες του θιάσου με διαλείμματα από παντομίμες. Απολαυστικοί οι ηθοποιοί της παντομίμας, πολύ καλοί οι χορευτές.

Επειδή και να θέλει κάποιος δεν προλαβαίνει να τη δει, ας την έχει υπόψη για άλλη φορά. Ή όταν πάει στη Τσεχία. Είναι μια διαφορετική και ευχάριστη εμπειρία.

ΥΓ Την Κυριακή είδα μια τσέχικη ταινία, τη Δευτέρα προτίμησα τσέχικη μπύρα, την Παρασκευή είδα τσέχικο θέατρο. Έτσι τελείωσε μια βδομάδα αφιερωμένη στη λεβεντογέννα Τσεχία.

New Metal 7

Ήταν προ αμνημονεύτων χρόνων όταν αναφέρθηκα για τελευταία φορά σε rock/metal κυκλοφορίες. Οι πιο πρόσφατες που απασχολούν το winamp μου, το κινητό μου και το mp3 player του αυτοκινήτου μου (α τςςς) είναι οι εξής:


Σταθερή αξία οι γερόλυκοι του NWOBHM. Αν περάσουν από τα μέρη σας μην παραλείψετε να τους δείτε live. Είναι όλα τα λεφτά. Στον νέο τους δίσκο εκτός από το να μας αναπτερώνουν τις ελπίδες να τους ξαναδούμε από τα μέρη μας, στέκονται σε αξιοπρεπή επίπεδα. Ωραίος και δυνατός ο ήχος και ο Biff μπορεί να βραχνιάζει ώρες-ώρες αλλά τον αγαπάμε :)


Τα είπαμε γι αυτούς σε ένα ολόκληρο post. Η τελική έκδοση του άλμπουμ έχει ελαφρές διαφορές αλλά δεν αναιρούν τα προαναφερθέντα. Περισσότερο για soundtrack στα καθημερινά πάνε-έλα είναι παρά ένας hard rock δυναμίτης.Mastodon - Crack The Skye
Ο Sammet άλλαξε το μαλλί του, ξαπόστασε από τις rock όπερες και ξανασχολήθηκε με το γκρουπ του. Μάλλον θέλει περισσότερη ξεκούραση και να αφήσει το μαλλί να μακρύνει λίγο γιατί ο δίσκος δεν είναι κάτι τρομερό. Χρειάζεται να πάρουν τα πάνω τους συγκροτήματα σαν τους Edguy.

Πρόκειται για κυκλοφορία του 2009 αλλά ο Άγιος Βασίλης μας το φερε από τώρα... H παρέα του Petrozza επιστρέφει μετά από 4 χρόνια και έχει να πει πολλά. Τα κλασσικά Kreator στοιχεία είναι εδώ και αυτό είναι θετικό. Η φωνή του Γερμανού σε πωρώνει. Οι εναλλαγές σε ωθούν σε moshpit. Ίσως να μην στέκεται δίπλα στο Outcast (το αγαπημένο μου) αλλά δεν είναι και άσχημο.

Από αρχές Οκτώβρη που το κατέβασα (από το ράφι) δε λέω να ξεκολλήσω. Μπορεί να έχουν 4 δεκαετίες στην πλάτη τους αλλά οι τυπάδες από το down under το χουν ακόμα. Riff, riff, riff. Μπορεί να γίνω ιερόσυλος αλλά το Black Ice ηχεί στα αυτιά μου σαν ένας από τους τρεις καλύτερους δίσκους της καριέρας τους. I could be in a rock ‘n’ roll dream...

Γέλιο μέχρι δακρύων

Στη δουλειά με τους συναδέλφους θα ειπωθεί κάτι και θα χαμογελάσεις. Αν έχεις και εύθυμους τότε θα γελάσεις.
Όταν βγαίνεις για ένα καφέ με φίλους σίγουρα θα ειπωθεί κάτι και θα γελάσεις.
Σε κάποιες εκπομπές στο ράδιο (τιβί δεν ξέρω).
Δεν είναι σπάνιο αλλά σπάνιο είναι το γέλιο μέχρι δακρύων. Τελευταία φορά που θυμάμαι ήταν με έναν έναν φίλο από Αθήνα που έκανε μια γλαφυρή περιγραφή για τη ματζιριά ενός άλλου φίλου. Το λαμπατεεεέρ! Αλλά αυτό ήταν εσωτερικό αστείο. Προχθές στην μεσημεριανή εκπομπή του Imagine ο Σερβετάς έκανε μια καταπληκτική φάρσα. Αξίζει!

Gourmet

Βγαίνεις κάθε μέρα έξω (γιατί έχεις λεφτά για ξόδεμα και γιατί βρίσκεις χρόνο για όλα). Σε κάποιες από αυτές τις εξόδους θα τύχει να πας για φαγητό. Με την εμπειρία :P που έχω συγκεντρώσει θα αναφερθώ στις πιο πρόσφατες γαστρονομικές εντυπώσεις μου. Αν σας πιάσει καμιά λιγούρα στη Σαλονίκη να ξέρετε.
Beer Academy: Απίστευτη ποικιλία από μπύρες. Το καλό είναι ότι σίγουρα θα βρεις κάτι που δεν έχεις ξαναπιεί αλλά το κακό ότι πιθανότατα δεν θα το ξαναβρείς κάπου αλλού. Παραγγείλτε την μπύρα στο λευκό μπουκάλι (πάντα συγκεκριμένος!). Για φαΐ λέει μόνο τσιμπολόγημα.
Μόλυβος Ethnic: Βαρέθηκες τα κλασσικά; Δοκίμασε κάτι που δεν είναι extreme αλλά όχι και μια από τα ίδια. Εγω διάλεξα ανατολίτικα πιάτα. Φοβερό το τυρόψωμο και οι λουκουμάδες, λίγο ενοχλητικό το δήθεν που υπάρχει στους θαμώνες.
Meat Me: Αν έχεις πάει στις Τηγανιές και Σχάρες θα βρεις πολλές ομοιότητες. Ουσιαστικά είναι μια καλύτερη εκδοχή του. Τα πιτάκια είναι κολλητικά.
Κάπελα: Σχετικά μικρός χώρος αλλά ανεβασμένος. Προσεγμένα πιάτα και αν και δεν δε θα βρεις κάτι που δεν έχεις ξανακούσει σε κερδίζουν γευστικά. Ο ορισμός του εστιατορίου.
Delicioso: Να βάλουμε και ένα γλυκό. Μεγάλες και χορταστικές βάφλες. σε περίπτωση υπογλυκεμίας επιβάλεται! Παραγγείλτε την βάφλα με το ιταλικό όνομα και δεν θα χάσετε (Τζιανατέλα, Τζιαλατέλα κάτι τέτοιο).

Μέρες Φεστιβάλ

Από τις 14 μέχρι και τις 23 Νοέμβρη είχαμε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη. Δεν υπήρχαν στάρλετ και μεγάλοι αστέρες όπως στο Φεστιβάλ των Καννών (δυστυχώς) αλλά υπήρχε το κλίμα. Πώς πας σε μια συναυλία και αναρωτιέσαι που ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί οι μαλλιάδες με τα ραφτά έτσι και τώρα αναρωτιέσαι που ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί οι σινεφίλ με το δικό τους στυλ.
Φέτος το πήρα πιο ζεστά και είδα ταινίες, πέρασα και από τα πάρτι, κινήθηκα μέσα και γύρω από το φεστιβάλ. Ωραίος "Ο Παλαιστής" του Aronofsky, πολύ καλό το "Ο δάσκαλος του χωριού", μετριότατο το "Ο Αχιλλέας και η χελώνα" του Takeshi. Στα πάρτι δυναμική εμφάνιση του Bregovic και της μπάντας του, υποτονική της Nezih Ünen Band και των ανατολίτικων ρυθμών της.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα όμως. Όλη η ιστορία ήταν το γεγονός το ίδιο, η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε, η διάθεση για τριγύρισμα μες την πόλη. Έτσι μου δημιουργήθηκε η όρεξη για ποιοτικά εστιατόρια (Κάπελας, Μόλυβος) και ποιοτικά live (Μικρούτσικος, Πασχαλίδης). Και του χρόνου λοιπόν!

ΥΓ Η επόμενη βδομάδα προβλέπεται πιο συμμαζεμένη.

Dokken - Back For The Attack

Η κιθάρα του George Lynch είναι όλα τα λεφτά. Ξεχωρίζει το γκρουπ από τη glam σαβούρα της εποχής και την κάνει πιο hard rock. Απότομα μπήκα, ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Είναι 1987, είσαι από το LA, δύσκολα θα ξέφευγες από το να έπαιζες με ηλεκτρικές κιθάρες και να είχες μαλλί permanant. Έχοντας στο ενεργητικό τους δύο πλατινένιους δίσκους, οι Dokken κυκλοφορούν και το μάλλον καλύτερο τους, που δυστυχώς ήταν και ο τελευταίος πραγματικά σημαντικός. Μετά τους παρέσυρε το κύμα του grunge.
Επιθετικά μπαίνει το Back For The Attack με το Kiss of Death όπου ξεδιπλώνονται οι αρετές του Lynch. Η συνέχεια έχει από όλα, ενώ είναι δύσκολο να βρεις κάποιο τραγούδι που υστερεί. Τραγούδια που σου φτιάχνουν τη διάθεση χωρίς να είναι χαζοχαρούμενα, που τα ακούς άνετα και στο αμάξι στο repeat. Επειδή το ύφος του δίσκου είναι αρκετά μελωδικό λογικό είναι να μην είναι προσφιλές σε κάποιον που ακούει αποκλειστικά metal. Αλλά για ξεχαρμάνιασμα καλό είναι :) Αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές είναι το instrumental Mr Scary και το Dream Warriors που βρισκόταν στο soundtrack του Nightmare on Elm Street.

My City My Town

28 χρόνια στην ίδια πόλη είναι πολλά. Μόνο για διακοπές, για κάτι έκτακτο ή για τον στρατό έφυγα λίγο. Η ιδέα να φύγω ήταν (και είναι;) δελεαστική. Να δω κάτι διαφορετικό ρε παιδί μου. Αλλά πέρα από το ότι όλα που έχω είναι εδώ, να πάω που; Για λίγο σίγουρα θα αξίζει κάπου αλλού αλλά για περισσότερο; Αν δεν πας δεν μπορείς να κρίνεις και σίγουρα κάποιοι θα έχουν επιχειρήματα για τη μεγαλύτερη ή την μικρότερη πόλη από την Θεσσαλονίκη.
Τις τελευταίες μέρες και με αφορμή το Φεστιβάλ έριξα μια διαφορετική ματιά στην πόλη: Πήγα σε διαφορετικές καφετέριες, σε διαφορετικά εστιατόρια, σε διαφορετικούς χώρους, είδα διαφορετικούς ανθρώπους, συνάντησα διαφορετική ατμόσφαιρα. Σα να ανακάλυπτες μια πόλη μέσα στην πόλη σου. Δεν χρειάζεται να φύγεις χιλιόμετρα μακριά για να βρεις το διαφορετικό. Είναι μέσα σου αλλά η συνήθεια δεν στο επέτρεπε να το δεις.

ΥΓ Έτυχε αυτό το ΣΚ να πέσουν στα χέρια μου από τη μια έντυπα του λεγόμενου Free Press (πχ Parallaxi, FAQ κλπ) και από την άλλη μια κλασσική κυριακάτικη εφημερίδα. Η πλάστιγγα έγυρε στα πρώτα.

Πιότητα

Τελευταία ο Seventh Son (of a Seventh Son) το χει γυρίσει υποσυνείδητα στην ποιότητα (πιότητα όπως έλεγε ο ηγέτης). Έτσι διαπιστώνουμε τα εξής:

• Αντί για τις κλασσικές ταινίες (και) φέτος θα δώσει παρόν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
• Μετά από απροσδιόριστα μεγάλο διάστημα θα πάει θέατρο μέσα στην επόμενη βδομάδα.
• Έχει κόψει τα κοψίδια και σε περίπτωση εξόδου για φαγητό θα φιλοδωρήσει τον ουρανίσκο του με πιο εκλεπτυσμένες απολαύσεις.
• Από την έλλειψη επαφής με τον έντυπο τύπο, πέρασε στις εκδόσεις του free press (πχ LIFO, FAQ) που κρατάνε ένα επίπεδο.
• Άνοιξε βιβλίο (Ηerman Ηesse και George Orwell παρακαλώ) μετά από τρία χρόνια και βάλε.
  
• Τελευταία στο playlist δεν βρίσκεται μανιασμένο metal αλλά πιο hard rock στιγμές ή τουλάχιστον πιο intellectual metal.
• Την περίοδο των Χριστουγέννων σκέφτεται να την περάσει στην πρωτεύουσα των Αψβούργων.

ΥΓ Όχι δεν έγινα gay :@

Whitesnake - Restless Heart

Οι Whitesnake μόνο άγνωστη μπάντα δεν είναι.Από τα τέλη της δεκαετίας του 70 και με σκαμπανεβάσματα εξαιτίας του ιδρυτή-mainman-φωνάρα David Coverdale έφτασαν το 1997 να κυκλοφορούν το Restless Heart. Εκείνη τη χρονιά απορώ αν κάποιος ασχολιόταν με hard rock. Επομένως και κάτι τρομερό να κυκλοφορούσε χαμπάρι δεν θα έδινε ο τύπος.
Το Restless Heart επομένως δεν είναι εμπορικός δίσκος. Ούτε ο καλύτερος του συγκροτήματος. Απλά είναι αναπάντεχα καλός γιατί κανείς δεν υπολόγιζε τότε ότι η μπάντα μπορεί ακόμα να βγάλει κάτι αξιόλογο. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος το Don't Fade Away είναι ένα μαγευτικό τραγούδι. Το ομώνυμο ξεσπάει. Το Crying παραπέμπει στο Mistreated των Deep Purple. Από κει και μετά γυρνάμε στα γνωστά αγαπησιάρικα λημέρια του γκρουπ και κυρίως σε blues νόρμες. Όποιος περιμένει hard rock ύμνους όπως στο 1987 θα προσπεράσει. Όποιος βαδίζει στη σκιά των blues (όπως τραγούδησε κάποτε ο Coverdale) θα γουστάρει.

Scenes from a Memory

Μπαίνεις στο λεωφορείο και συνωστίζεσαι με (άλλους) φοιτητές
Μαθαίνεις ότι ο Καλυβάτσης κάνει παραστάσεις
Ακούς AC/DC
Λένε "δικηγόρους" αυτούς που πετάγονται για να υπερασπιστούν κάποιον
Μερικοί είναι ακόμα σε φάση "με πήραν στο 131 στον ΟΤΕ"

Όλα αυτά (μαζί με πολλά άλλα) συμβαίνουν σήμερα αλλά συνέβησαν και στο παρελθόν...

Artillery - By Inheritance

Ο δεύτερος δίσκος που θα αναφερθώ είναι και αυτός από ένα συγκρότημα που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό. Πρόκειται για τους Artillery από τη Δανία και το By Inheritance.
Δραστηριοποιήθηκαν στο χώρο του thrash στο δεύτερο μισό των 80s, την χρυσή εποχή του ιδιώματος. Αυτό που τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους συναδέλφους τους, εκτός από τη χώρα προέλευσής τους, είναι το τεχνικό thrash που έπαιζαν. Έτσι χαρακτηρίζονται οι ιδέες τους, που παρουσιάζονται πιο καλοπαιγμένες και πιο μελωδικές σε σχέση με τα τότε δεδομένα. Ακόμα εντύπωση μου προκάλεσε που η δανέζικη κυβέρνηση τους είχε επιχορηγήσει να κάνουν περιοδείες και ειδικά στην ΕΣΣΔ.
Στον ίδιο το δίσκο τώρα, ένα πολύ θετικό είναι ότι δεν είναι μονοκόμματος. Όπως και τα φωνητικά δεν είναι ουρλιαχτά. Μπορώ να πω θυμίζουν ένα πιο ήρεμο Bobby Ellsworth (Overkill). Και φυσικά υπάρχουν οι top στιγμές που δεν είναι άλλες από το Khomaniac (για ένα διάστημα το είχα σαν ringtone στο κινητό) και το ομώνυμο. Στα λίγα αρνητικά για μένα το εξώφυλλο. Khomaniac, your holy war is a tragedy...

Chinese Democracy

Πριν από δέκα και βάλε χρόνια ήταν να κυκλοφορήσει δίσκο ο Axl Rose για τους Guns n' Roses. To 1999 βγαίνει εκείνη η ταινία που ο Schwarzenegger νικάει το διάβολο :@, στης οποίας το soundtrack υπήρχε το Oh My God από τον επερχόμενο δίσκο. Ο καιρός περνούσε και οι Guns εμφανίστηκαν στο Rock in Rio του 2001 παίζοντας και άλλα κομμάτια (πχ το Madagaskar). Κάπου εκεί η ιστορία με το Chinese Democracy έγινε αστείο. Κάθε χρόνο έβγαιναν φήμες που γρήγορα διαψευδόταν. Εδώ και ένα μήνα ανακοινώθηκε ότι στις 23 Νοέμβρη τελικά θα κυκλοφορήσει. Αλλά αν δεν το δούμε ή το ακούσουμε* καλύτερα δεν θα το πιστέψουμε. Τότε ο καμμένος ο Axl ειρωνεύτηκε την ύπαρξη δημοκρατίας στην Κίνα αλλά τόσα χρόνια μετά η τραγική ειρωνία είναι η έλλειψη δημοκρατίας και στην ίδια του τη χώρα.*το 2006 είχαν διαρρεύσει υποτίθεται κάποια κομμάτια. Από ότι βλέπω σήμερα όντως πρόκειται για τα κανονικά κομμάτια του δίσκου. Με λίγα λόγια είχε κυκλοφορήσει πριν 2 χρόνια και δεν το χαμε καταλάβει :@

My name is Bond

Σχετικά σύντομα βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες ο διάδοχος του Casino Royal, της τελευταίας ταινίας του James Bond. Και της μοναδικής της σειράς που έχω δει ολόκληρη. Όλοι έλεγαν ότι ήταν καλή και έκανα το λάθος και την είδα. Δεν θα το επαναλάβω, το μόνο σίγουρο.
Οι ταινίες του James Bond είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που κάτι χωρίς να είναι πραγματικά καλό έχει γίνει διαχρονικό και τραβάει την προσοχή εκατομμυρίων θεατών. Όταν πρωτοβγήκε ήταν κάτι ξεχωριστό και ίσως θεαματικό. Ανάλογη περίπτωση είναι και το σημερινό ποδόσφαιρο που αποτελεί ένα παιχνίδι σκοπιμότητας και όχι θεάματος όπως θα πρεπε να ήταν. Και όπως στην πρεμιέρα της νέας ταινάς παρεβρέθηκε η Βασίλισσα της Αγγλίας έτσι και σε μεγάλα παιχνίδια πρέπει να έχεις βασιλικό πορτοφόλι για να παρακολουθήσεις τον αγώνα.
ΥΓ Ένας ήταν ο πραγματικός μυστικός πράκτορας

Kit Kat

Εδώ και μήνες και όχι καν βδομάδες, το πρόγραμμα είναι φουλ. Όχι τόσο από δουλειά (το μεροκάματο το βγάζουμε πάντως) αλλά από βόλτες, εκδρομές, γεγονότα τέλος πάντων. Ευχάριστο και δημιουργικό σε ένα βαθμό αλλά και εξαντλητικό ώρες-ώρες. Ειδικά αυτή η ταβερνοφαγία έχει παραγίνει (μέσα σε 4 μέρες πήγα 3 φορές με 3 διαφορετικές παρέες!). Και επειδή αν πάμε έτσι το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα κλατάρουμε με όσα προκύπτουν, χρειάζεται ένα διάλειμμα. Έτσι η επόμενη βδομάδα θα είναι κάπως διαφορετική. Δηλαδή μείωση των εξόδων, αλλαγή της διατροφής, ξεκούραση. Και δε λέω μεγάλες κουβέντες, για μια βδομάδα μιλάμε μόνο. Κάνουμε ένα διάλειμμα, ένα Kit Kat.ΥΓ Από την παύση της αγρανάπαυσης πηγαίνω με φουλ ρυθμούς. Να προσέχουν όσοι μπαίνουν σε αυτή τη φάση λοιπόν :P