AC/DC - Black Ice
Τα είπαμε πολλάκις. Άργησαν αλλά έβγαλαν έναν από τους καλύτερους δίσκους τους και για μένα τον καλύτερο της χρονιάς. Από τη φωνή του Brian Johnson μέχρι το μπάσο του Cliff Williams (ναι δεν είναι μύθος, υπάρχει :P) οι γερόλυκοι της rock είναι στα καλύτερα τους.

Είχα να ασχοληθώ μαζί τους από το ντεμπούτο τους το 1998. Βέβαια έχουν προοδεύσει αρκετά από τότε αλλά πάντα παραμένουν στο epic death metal. Ο πρόσφατος δίσκος τους είναι πολύ σφιχτοδεμένος και με πολλά καλά τραγούδια, που σου κολλάνε στο μυαλό (όχι χαρακτηριστικό του ιδιώματος!)

Οι μπάντα που είναι πιο κοντά στους Sepultura που όλοι αγαπήσαμε είναι πλέον οι CC. Ούτε οι σημερινοί Seps, ούτε οι Soulfly. Και όχι μόνο γιατί την αποτελούν τα αδέρφια Cavalera αλλά και κυρίως ηχητικά. Στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτικός αλλά τραγούδια σαν το ομώνυμο, το Sanctuary, το Dark Ark και το Heart of Darkness κερδίζουν την εμπιστοσύνη σου. Το θέμα είναι να μην μείνουν project όμως.

Μετά από 34 χρόνια δισκογραφίας είχαν κάνει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα γιατί έλειπε ένας concept δίσκος. Θεματολογικά δεν αποτελούσαν ποτέ κάτι τρομερό αλλά ηχητικά είναι διαχρονική αξία. Το επιχείρησαν και τους βγήκε. Και στην ατμόσφαιρα και στα περάσματα αλλά και στα τραγούδια καθεαυτά. Οι Priest ήταν πάντα μια μπάντα που τολμούσε και αυτή ήταν από τις φορές που τους βγήκε.

Αν τύχεις σε συζήτηση μεταλλάδων και δεν ακούσεις για τις επιλογές των Metallica τότε κάτι πάει στραβά στον κόσμο :P Ότι το γύρισαν στο metal μετά από χρόνια είναι θετικό. Οι λόγοι που το γύρισαν αποτελούν θέμα των συζητήσεων που λέγαμε. Ότι μπορείς να βρεις ένα σωρό ψεγάδια είναι αδιαμφισβήτητο. Αλλά όπως και να χει ο δίσκος έχει καλά τραγούδια. Στα οποία επανέρχομαι συχνά-πυκνά από τη στιγμή της κυκλοφορίας του. Δεν είναι αυτό δείγμα της αξίας του;

Οι Motorhead λατρεύονται από τους μεταλλάδες και αν όχι θα ναι επειδή είναι πολύ μικροί και δεν τους ξέρουν. Είναι σαν τις κατσαρίδες, δεν πεθαίνουν με τίποτα. Τα χουν όλα γραμμένα, είναι γεννημένοι ρεμάλια και το αλητήριο πνεύμα τους βγαίνει και σε αυτό το δίσκο τους. Ούτε κουρασμένοι ακούγονται, ούτε αναμασήματα ακούμε. Αυτό τους βγήκε στο στούντιο εκείνη τη στιγμή, αυτό ηχογράφησαν. Άντε και από τα μέρη μας!

Ο Dane είπε να βγάλει κι αυτός ένα προσωπικό δίσκο. Από τη στιγμή που δεν είναι Nevermore No 2 τότε έχει λόγο ύπαρξης. Και από τη στιγμή που έχει πολύ δυνατά τραγούδια τότε να το ξανακάνει. Εγώ παραμένω κολλημένος με τη διασκευή στο Lucretia My Reflection. I hear the sons of the city and dispossessed

Firewind - The Premonition
Κανονικά 7 δίσκους επιβάλλει η παράδοση αλλά επειδή δεν ήθελα να αδικήσω κάποιον (και επειδή το 8 ήταν καλή χρονιά) κάνω την εξαίρεση. Τα πατριωτάκια μας βγάλαν ασπροπρόσωπους. Heavy metal αξιώσεων, φρέσκο, δυναμικό, φχαριστιέσαι να το ακούς. Αδημονούμε να τους ξαναδούμε από κοντά στις 10 του Γενάρη.

Το πρόβλημα με το μπάσο στους AC/DC δεν είναι αν θα ακούγεται, είναι αν θα ακούγεται πάνω ή κάτω από τα χασμουρητά του μπασίστα. :@
ΑπάντησηΔιαγραφήΚακίες. Μαζί με τον Burton είναι οι δύο Cliff που όρισαν το μπάσο στο rock...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Cliff, ο συγχωρεμένος, θυμόταν ότι είχε παραπάνω από μία χορδές στο μπάσο του και μπορούσε να παίξει περισσότερες από 3 νότες σε όσους δίσκους έπαιξε :@
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ έτερος Cliff είναι από τους λόγους που οι περισσότεροι είτε δεν ξέρουν τι είναι το μπάσο είτε γιατί υπάρχει :O