Πριν καμιά δεκαριά χρόνια και βάλε δεν υπήρχαν ενα σωρό αθλητικοί σταθμοί και εφημερίδες. Ούτε και δεκάδες εκπομπές που βγαίνει ο καθένας και λέει το μακρύ και το κοντό του. Καλύφθηκε αυτό το κενό και με το παραπάνω. Τότε έψαχνα να βρω μια τέτοια εκπομπή και σήμερα έχω φτάσει να μην τις ακούω πλέον.Θυμήθηκα λοιπόν έναν από τους πρώτους της τότε εποχής. Τον Θόδωρο Παρασίδη. Δεν ήταν κανένας σοβαρός παραγωγός (πόσο σοβαρός μπορείς να είσαι όταν κάνεις αναλύσεις για το κλοτσοσκούφι άλλωστε), ούτε αντικειμενικός, ούτε ούτε. Είχε όμως το προσωπικό του στυλάκι και το χιούμορ του που σε έκανε να τον ακούς αν και σε εκνεύριζε ώρες-ώρες. Το στυλάκι που τον έκανε και φίρμα. Κουβαλούσε όμως την τρέλα του που είχε άσχημα αποτελέσματα για τον ίδιο και την οικογένειά του. Δεν έχασε ο τόπος έναν μεγάλο Έλληνα απλά ήταν συντροφιά εκείνα τα μεσημέρια. Ίσως αν συνέχιζε μέχρι και σήμερα να ήταν ένας ακόμα μεγάλος γραφικός στη μακρά λίστα του ελληνικού αθλητισμού. Κανείς δεν ξέρει.
κάνοντας ανασκόπηση του μήνα και των ποστ σου,ο αθώος αναγνώστης δεν μπορεί παρά να καταλάβει πως πλέον ασχολείσαι με το μεταλ την μαγειρική την τηλεόραση και τους πεθαμένους.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο σχόλιο μου προφανώς έγινε για να ανεβεί το επίπεδο. :P