Marilyn Manson - The Golden Age of Grotesque

Γι αυτόν τον δίσκο θυμάμαι μου είχε κολλήσει να τον αγοράσω. Δεν υπήρχε και η σημερινή ευκολία που τους βρίσκεις πριν κυκλοφορήσουν στην αγορά άρα δικαιολογημένα. Ο Manson δεν είναι ο συμπαθής καλλιτέχνης (σαν συμπεριφορά) και στην Ελλάδα στους χώρους του metal δεν ξέρω πολλούς που να του τρέφουν καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια (μουσικά).
Μετά τον (ίσως) πιο ολοκληρωμένο δίσκο του, το Holywood, και από τη φασαρία που είχε προκαλέσει με την παρουσία του όλα τα προηγούμενα χρόνια τι άλλο να κάνεις; Everything has been said before, there's nothing left to say anymore όπως λέει στο This is the New Shit. Κι όμως το τραγούδι είναι κολλητικό όσο δεν πάει. Ο ήχος πιο δυνατός-μοντέρνος με ηλεκτρονικά μπιμπλικια όπου χρειάζεται. Το Mobscene που ακολουθεί δεν τρέφει δάφνες πρωτοτυπίας (άκου Faith No More) αλλά τα λογοπαίγνια και το ύφος του υπάρχει σε όλο τον υπόλοιπο δίσκο. Ακατάληπτος ο τίτλος του Doll-Dagga Buzz-Buzz Zigety-Zag και του Ka-Boom Ka-Boom, οι στίχοι τους όμως τόσο προσωπικοί. Θέλεις αγριάδα; Use Your Fist Not Your Mouth, Better of Two Evils, Vodevil. Θες βρωμιά; Slutgarden, Spade, Para-Noir, το ομώνυμο. Κερασάκι η διασκευή στο Tainted Love. Και αγαπημένη μου στιγμή το (S)Aint.
Μπορεί το Golden Age... να μην σόκαρε όπως άλλοι δίσκοι του Manson αλλά όταν το σοκ καταλαγιάζει, απομένει η μουσική αξία. Και αυτός ο δίσκος έχει μπόλικη από αυτή.