Αυτό λοιπόν που κάνει τη διαφορά, στο να περνάς καλά στον εργασιακό σου χώρο είτε πνίγεσαι στη δουλειά είτε είσαι δημόσιος, είναι οι συνάδελφοι.
- Αν είσαι με λίγους (1-2) υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι αδιάφοροι και βαρετοί.
- Αν είσαι με συναδέλφους της ίδιας ειδικότητας μπορεί να είναι κουραστικοί.
- Αν είσαι σε οικογενειακή επιχείρηση τότε πρέπει να προσέχεις τι λες.
- Αν είσαι σε μεγάλο σύλλογο (έτσι λέγονται οι "καθηγητές") τότε θα βρεις κάποιους που να ταιριάζεις
- Αν είσαι επί χρόνια με τους ίδιους συναδέλφους ίσως δεν την παλεύεις από μια φάση και μετά.
ΥΓ Τέλος το ΕΠΑΛ σε λίγες μέρες. Διαφορετική φάση από το Δημοτικό με τα παιδάκια. Σίγουρα μια ακόμα εμπειρία και αυτή.
Στην φωτό μαζεύτηκαν όλοι πάνω από το pc να δουν το high-score στην πασίεντζα; :@
ΑπάντησηΔιαγραφή@Nick: Mega LOL
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα επισημάνω κάποια πράγματα που παρατηρώ, καθώς το φωτο-κουίζ είναι το φόρτε μου. Μερικά must των γραφείων: Φάκελος με καρτέλες βαθμών. Παίζει πολύ αυτές τις μέρες. Άδειο φραπεδοπότηρο στο γραφείο στα αριστερά. Κάποιοι σκοτώνονται φαίνεται στη δουλειά. Τώρα ο διάλογος πάνω από τον υπολογιστή είτε θα είναι του τύπου "Δες αν έβγαλε κανένα αποτέλεσμα για τον ΑΣΕΠ το alfavita" ή "Πώς μπαίνουμε στο facebook που ακούω ότι είναι της μόδας; Α, τι πράγμα σου είναι αυτός ο υπολογιστής. Τι άλλο κάνει;" Οι υπόλοιποι συνάδελφοι πού είναι; Πολύ άδεια τα γραφεία σας. Σε κάνα παραλιακό καφέ;
Από ότι θυμάμαι κανόνιζαν τις επιτηρήσεις. Δύο γραφεία καθηγητών έχουμε αλλά δεν είναι αυτό το θέμα! Για τις συναδελφικές σχέσεις είναι το post κουτσομπόληδες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν σύλλογοι και σύλλογοι. Στο Δημοτικό ο Σύλλογος συνήθως απαρτίζεται από νεαρές δασκάλες που έχουν σοβαρά θέματα συζήτησης: σε ποιο κλαμπ θα βγουν το βράδυ, αν τους άρεσε κανένας ντόπιος, από πού ψωνίζουν αυτοκόλλητα για τα τετράδια των παιδιών. Συνήθως η νοοτροπία τους δεν διαφέρει από αυτή των φοιτητών, πράγμα λογικό, αφού πέρασαν αμέσως από το ένα στάδιο στο άλλο, χωρίς να το πάρουν καλά καλά είδηση. Ανωριμότητα στο φουλ, αφού δεν έχουν τριφτεί στο ψάξιμο για δουλειά ούτε και έτρεξαν όλη μέρα για ψωροδεκάρες στα ιδιαίτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι σύλλογοι καθηγητών στα Γυμνάσια-Λύκεια είναι πολυσυλλεκτικοί. Υπάρχουν οι μεσήλικες βαριεστημένοι ντόπιοι. Αυτά πάνε μαζί γιατί ώσπου να μαζέψεις μόρια να πας στον τόπο σου έχεις γίνει μεσήλικας και βαριέσαι να κάνεις μάθημα. Αυτοί λένε όλη μέρα για το πότε μπορούν να πάρουν σύνταξη και πόσο κουράστηκαν. Η δεύτερη κατηγορία είναι οι μανάδες. Αυτές όλη μέρα μιλάνε για τα παιδάκια τους. Υπάρχουν και οι νοικοκυρές. Αυτές μαζί με τις μανάδες αραδιάζουν ολημερίς συνταγές μαγειρικής. Επίσης πάντα σε συλλόγους που έτυχα υπάρχει και η 40αρα κομμουνίστρια, η οποία σου λέει ιστορίες από την ΚΝΕ. Κατά διαβολική σύμπτωση είναι πολύ συμπαθητικές και -ακριβώς επειδή εκπροσωπούν μια άλλη ιδεολογία αλλά είναι διαβασμένες στα πολιτικά- απολαμβάνω τις πολιτικές συζητήσεις μαζί τους. Έπειτα υπάρχει η περίπτωση του ωραίου συναδέλφου, που όμως δεν είναι ποτέ διαθέσιμος. Είναι όμως μια ωραία παρουσία που ομορφαίνει το γραφείο και ως τέτοιο τον αντιμετωπίζουμε. Ακόμη, υπάρχουν οι κουτσομπόλες του γραφείου. Αγαπημένη συνήθεια να στήνουν αυτί ενώ κάνουν ότι διαβάζουν βιβλίο, την ώρα που εσύ κουβεντιάζεις. Τέλος ο διευθυντής: εκεί οι περιπτώσεις κυμαίνονται. Υπάρχουν οι ακραία αυστηροί αλλά και οι ψυχούλες που ακούν τον ραδιοσταθμό της μητρόπολης. Οι δεύτεροι είναι προτιμότεροι. Ευτυχώς μέσα σε αυτή τη μικρογραφία της κοινωνίας, υπάρχουν (αν είσαι τυχερός) και 2-3 άτομα με επίπεδο, γνώσεις και ειλικρινές ενδιαφέρον για τα παιδιά. Συζητάς μαζί τους θέματα της δουλειάς και μη, χτίζεις μαζί τους φιλίες πραγματικές που κρατάνε και αυτοί κάνουν (μαζί με τους μαθητές)τη χρονιά που πέρασε στη δουλειά να αξίζει.
P.S. Σεντόνι το σχόλιο όπως πάντα.
Roulaki μήπως να κάνεις και συ κανένα blog; :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως έχω πει στο παρελθόν: Γιατί να κάνει κανείς blog όταν μπορεί να καταχραστεί τα blog των άλλων; Μουχαχαχα! (ανατριχιαστικό γέλιο)
ΑπάντησηΔιαγραφή