Μέσα στη ζέστη, χωρίς να χεις δουλειά, έρχονται περίεργα πράγματα στο μυαλό του ανθρώπου. Έτσι εξηγώ που μου ρθε στο άσχετο να γράψω γι αυτόν τον ανυπέρβλητο δίσκο.H μπάντα του Blackie Lawless θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και glam metal λόγω του image, των χαζών στίχων και του περιβάλλοντος που κινούνταν (Los Angeles). Όμως ήταν πολύ πιο σκληρή, συγκρούστηκε με την PMRC και όπως απέδειξαν δίσκοι όπως αυτός και το Crimson Idol άξιζε πολλά.
Μουσικά μιλάμε για κλασσικό heavy metal. Tο εισαγωγικό Heretic δείχνει εξ αρχής την διαφοροποίηση από τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Πιο μεστό αλλά ταυτόχρονα W.A.S.P. Οι πιο mid-tempo στιγμές τους είναι από επικές όπως το ομώνυμο μέχρι μελωδικές όπως το Mephisto Waltz. H power ballad Forever Free θα αποτέλεσε καλό λόγο για αγορά του άλμπουμ, όμως τραγούδια σαν το Thunderhead και Neutro Bomber θα ξενέρωσαν όσους το αγόρασαν μόνο γι αυτό το λόγο. Η διασκευή στο Real Me των Who είναι καλή αφορμή για να ασχοληθεί κανείς με τους θρύλους αυτούς της rock. Για το τέλος άφησα το Mean Man ή αλλιώς το απόλυτο κομμάτι να το βάλετε να παίζει στο repeat!
Για όσους μετράει το image ας ασχοληθούν με τους προηγούμενους δίσκους τους. Για όσους το concept με τον επόμενο δίσκο τους. Η επιτομή των W.A.S.P είναι πιθανότατα αυτός ο δίσκος. Listen to me cause I'm a mean mother fucking man, riding the wind...
