Αποχαιρετιστήριο post

Μην βάζετε το κακό στο νου σας, εσείς χιλιάδες αναγνώστες του blog. Απλά ήρθε η ώρα ο Seventh (Son of a Seventh Son) να πάρει τον μπούλο και τα κουβαδάκια του και να τρέξει στις παραλίες.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων μέχρι τις 15 Αυγούστου θα είμαι είτε στις παραλίες της Χαλκιδικής είτε της Σκοπέλου. Άμα σας πετύχω έχει καλώς. Αν όχι, να περάσετε καλά και να γεμίσετε τις μπαταρίες για τη νέα χρονιά. Γιούργια!

Άθλιες διαφημίσεις

Για την «εκτίμηση» που τρέφω στην τηλεόραση έχω γράψει αρκετές φορές. Εδώ και καιρό, πιο έξυπνες και αστείες μου φαινόταν οι διαφημίσεις παρά οι εκπομπές. Μόνο που το τελευταίο διάστημα και αυτές πάνε προς το φτηνιάρικο και το χαζό. Παράδειγμα κανά δυο διαφημίσεις της εταιρίας κινητής τηλεφωνίας με τα κόκκινα. Στη μια, σε ένα γηπεδάκι 5x5 η παρέα τηλεφωνεί σε όλα τα κινητά για να βρει μια κοπέλα επειδή έχει τόσο τζάμπα χρόνο ομιλίας, που της περισσεύει. Και στην άλλη κάτι γκόμενες στην παραλία μπαίνουν στο ίντερνετ για να μην τους την πέφτουν. Τρομερές εμπνεύσεις. Ή έχουν διώξει όλο το δημιουργικό τμήμα της εταιρίας ή απευθύνονται σε 15χρονους συνδρομητές :@

Αυτή είναι έξυπνη διαφήμιση

Μπενζίνα

Βγαίνω τη Δευτέρα το πρωί από το σπίτι και στην είσοδο της πυλωτής ήταν παρκαρισμένος ένας Ελληνάρας γιατί έτσι τον βόλευε. Προχωρώ παραπέρα και βλέπω μια ουράκλα γα το βενζινάδικο.

Οι ιδιοκτήτες βυτιοφόρων έχουν κλείσει τις εισόδους των διυλιστηρίων. Έτσι τους βολεύει, έτσι κάνουν. Και να πάνε να γαμηθούν όλοι. Τι να κάτσει να υπολογίσει ο πολίτης σε αυτή τη χώρα όπου ο καθένας (δες και λιμενεργάτες, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας) κάνουν ότι τους βολεύει; Ποιος τουρισμός και μαλακίες. Και μετά πιστεύουν κάποιοι ότι θα τη γλιτώσουμε σα χώρα. Όσοι υπάρχουν συντεχνίες (και νοοτροπίες) που τη βλέπουν σα νταβατζήδες, έτσι θα μαστε.

ΥΓ. Η τιμή στο βενζινάδικο ήταν +4 λεπτά σε σχέση με χθες.
ΥΓ 2. Σα να χει πέσει λίγο η κίνηση στους δρόμους.

Ψώνια θέραπι

Τους τελευταίους 4 μήνες, έχω επιδοθεί σε ένα άνευ όρου shopping: για τα αρχικά πράγματα στο σπίτι, για τα καθημερινά πράγματα, για ρούχα, για δώρα, για συμπληρώματα για το σπίτι, για την Σίβηρη κλπ δεν έχει τελειωμό. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι τα ψώνια δεν είναι το αγαπημένο μου χόμπι! Με δεκάδες επιλογές που να πας να ψωνίσεις, με δεκάδες επιλογές τι να ψωνίσεις για κάθε προϊόν, με δεκάδες προϊόντα, το φαινόμενο αυξάνεται εκθετικά. Και κουραστικά. Έτσι έφτασε η ώρα των διακοπών και από τα ψώνια. Μην το κάνουμε όπως οι πατεράδες μας, που μέχρι και τα παπούτσια τους τα αγοράζουν οι μανάδες μας.

Fever

Αυτή η ζέστη (ή καλύτερα ζέστα) σε κάνει να νοιώθεις σα να χεις δέκατα. Ειδικά την προηγούμενη βδομάδα δεν παλευόταν. Έτσι έχεις το μυαλό σου συνέχεια πότε θα πας στη θάλασσα.
Είπαμε ότι από δουλειά τέλος για την ώρα. Αλλά είσαι ακόμα στο mood λες και κάτι τρέχει αφού όλο με κάτι ασχολείσαι, όλο καμιά δουλίτσα βγαίνει, όλο καμιά ψιλουποχρεώση προκύπτει. Καλοκαίρι και στο μυαλό από δω και πέρα!

Faith No More - The Real Thing

Είχα την εντύπωση ότι είχα γράψει για αυτό το δίσκο και μου το επιβεβαίωσε ο ex Radikal αλλά φυσικά δεν ίσχυε. Πίσω στα 1989, όταν η μουσική έβραζε: το glam ήταν στις δόξες του συμπαρασέρνοντας το heavy metal εμπορικά αλλά ταυτόχρονα στο underground δημιουργούνταν είτε σκληρά είτε εναλλακτικά πράγματα. Οι Faith No More όπως έδειξε η συνέχεια ανήκαν στη δεύτερη περίπτωση.
Ο πραγματικά psycho Mike Patton πίσω από το μικρόφωνο, έφερνε την μπάντα σε άλλες διαστάσεις. Τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Ο ήχος σε αυτό το δίσκο ήταν rock αλλά ξέφευγε αρκετές στιγμές. Πχ το χιλιοπαιγμένο Epic έχει το ραπάρισμα του. Από την άλλη το ορχηστρικό Woodpecker From Mars (με τέτοιο τίτλο άντε μετά να μη μιλάμε για φευγάτη μπάντα) ξεκινάει με βιολί! Τι να λέμε τώρα. Για μένα το μπάσο είναι αυτό που δένει όλο αυτό το μύλο και καταλήγουμε σε ένα δίσκο που και τότε έκανε αίσθηση αλλά και μέχρι σήμερα μνημονεύεται από γνώστες του χώρου.
Στις επόμενες κυκλοφορίες ο ήχος ξέρανε αρκετά (ερχόταν το grunge) και όσο και να προσπάθησα καμιά δε μου έκανε την εντύπωση που μου έκανε το Real Thing. I know the feeling…

Άντα

Μπήκα και γω στα τριάντα. Με ρωτάνε πως νοιώθω. Δεν το χω σκεφτεί. Και αν δει κάνεις τις χαζομάρες που κάνω, μάλλον θα πει ότι δεν μπήκα σε αυτή τη λογική. Εγώ πάντως προσπάθησα αφήνοντας πάλι μουσάκι!
Πριν κάποια χρόνια σκεφτόμουν πως θα ταν όταν γίνω 27 ή 30. Τα έφτασα και δεν ξέρω να σας πω. Η αλήθεια είναι ότι τώρα δεν σκέφτομαι πως θα ναι όταν (και άμα) φτάσω τα 35-40. Ίσως όπως ο πχ Κανάκης, ίσως όπως οι μεσήλικοι οικογενειάρχες που κατακλύζουν τα ΙΚΕΑ, Jumbo κλπ Δευτεριάτικα. Το θέμα είναι ότι εν πλήρη ή μερική συνείδηση έχω κάνει κάποια πραγματάκια-βηματάκια και δεν είμαι σαν να ήταν η δεκαετία 20 ως 30 μια νεκρή περίοδος, ζώντας στην κοσμάρα μου.
Τα πρώτα 30 ήταν καλά. Μακάρι και όσα έρθουν ναι είναι καλά, με ανθρώπους που σε κάνουν να νοιώθεις όμορφα και με καθαρά και ξένοιαστα μυαλά.

Διακοπές: it ‘s official

Φτάσαμε την Τρίτη και δεκατρείς για να ξεκινήσουν οι διακοπές φέτος. Ήταν που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παρατεινόταν η δουλειά και τα τρεξίματα σε διάφορες υπηρεσίες. Και τώρα;
Καταρχήν να πάρουμε μια ανάσα. Μετά ένα μάζεμα να κεράσουμε φίλους για τα γενέθλια. Και να βάλουμε σε μια σειρά τα πραγματάκια που έχουμε μέχρι να φύγουμε τις ολιγοήμερες διακοπές σε νησί του Αιγαίου. Έτσι για να τα κάνουμε σωστά και να χουμε να απασχολούμαστε παραγωγικά. Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ. Τουλάχιστον να τις απολαύσουμε. Καλό καλοκαίρι σε όλους μας.

Ραντεβού … στον αέρα

Η σχολική χρονιά μας τελείωσε και φέτος. Ίδια σε πολλά αλλά και διαφορετική σε περισσότερα σε σχέση με πέρυσι.
ΕΠΑΛ πέρυσι , ΕΠΑΛ και φέτος. Ενδιαφέροντα μαθήματα με απαρχαιωμένα βιβλία, μέσα στα πλαίσια του δημοσιουπαλληλισμού, με παιδιά που έρχονται για να περάσει ο καιρός να πάρουν ένα χαρτί. Και όμως αν έχεις διάθεση αλλά και καταφέρεις να θυμηθείς ότι κάτι μπορείς να τους δώσεις κάτι γίνεται. Ήμουν τυχερός γιατί τις περισσότερες ώρες τις είχα με λίγα και καλά παιδιά. Καλοί μαθητές δεν θα το λεγα αλλά αξίζουν να πετύχουν και να πάνε μπροστά. Cheers Γιώργο, Φυλλιώ, Άννα-Μαρία, Θοδωρή!
Όσον αφορά τη γεύση που μου άφησε το σχολείο, ίσως επειδή ήταν η δεύτερη μου φορά ίσως γιατί το σχολείο παραήταν «χημείο», δε θα τη θεωρούσα συγκλονιστική. Είχα και τόσα στο μυαλό μου που μάλλον παραμέρισα τη φάση με συναδέλφους κλπ.
Το θέμα είναι αυτό που κάνεις να σ αρέσει και όχι να το κάνεις επειδή θεωρείς ότι είναι το πιο χαλαρό και εύκολο. Έτσι και συ το ευτελίζεις αλλά και ταυτόχρονα περνάς απλά το χρόνο σου.
Παλιότερο ανάλογο post είχε τίτλο ραντεβού το Σεπτέμβρη. Επειδή προβλέπω φέτος να είναι όλα πουτΆννα το Σεπτέμβρη, να δούμε που και πότε θα ξεκινήσει η σχολική χρονιά για μας. Πάντως επιθύμησα μάθημα με τα μικράκια του δημοτικού :)