Σε όλη τη διάρκεια του είτε στις mid tempo είτε στις up tempo στιγμές σου βγάζει μια μισανθρωπία, μια απέχθεια. Όχι προς τον δίσκο καθεαυτό αλλά για αυτά που λέει. Και κάποιος νορμάλ εκεί έξω που κάθεται και διαβάζει ως εδώ θα αναρωτηθεί: και τι ωραίο βρίσκεις σε κάτι που σου βγάζει τέτοια συναισθήματα; Η απάντηση είναι ότι αυτά τα συναισθήματα υπάρχουν μέσα μας, όπως και πολλά καλά, απλά τους δίνεται η ευκαιρία να αναδυθούν, να βγουν από πάνω σου.
Ποιο τραγούδι να ακούσεις για να σε τραβήξει ο δίσκος; Ξεκίνα από τα δυναμικά Fight Song και Disposable Teens. Συνέχισε με τα The Nobodies (τι τραγουδάρα!), The Love Song, Target Audience, Burning Flag, Πέρνα στα σερνόμενα Cruci-fiction In Space και Valentine's Day. Και ξεψύχα με τα The Fall of Adam και Place In The Dirt.
We are the nobodiesΥΓ Έχουν περάσει 10 χρόνια αλλά χρονιά σαν το 2000 δεν έχει ξανάρθει.
Wanna be somebodies
We're dead, we know just who we are
Καλά κάνει κι αυτός και τόσα συγκροτήματα που έχουν τέτοια περίεργη ατμόσφαιρα. Φυσικά και υπάρχουν μέσα μας άσχετα αν πόσος κόσμος θέλει να πιστεύει ότι όλα είναι ροζ και αγαπουλιάρικα αρκουδάκια!
ΑπάντησηΔιαγραφή