Ενώ σήμερα ψάχνεις με το μικροσκόπιο καλές επικές μελωδίες, κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε το 1996, καθώς μόνο το συγκεκριμένο δίσκο να πάρεις, είσαι μια χαρά. Ο "barbaric romanticism" όπως χαρακτηρίζουν τον ήχο τους, σε συνδυασμό με τα φωνητικά ξεχωρίζουν τους Virgin Steele.
Καλοί οι στίχοι, καλή η ατμόσφαιρα, πάμε και στη μουσική. Σε παίρνουν από τα μούτρα με το καλπάζον Symphony Of Steele. Η συνεχεια είναι πιο συμφωνική αλλά μέχρι το Twilight Of The Gods, όπου και παίρνεις τη σπάθα για να θερίσεις τους εχθρούς. Τραγουδάρα. Στα επόμενα τραγούδια ο δίσκος είναι σε πιο romantic φάση με barbaric αναλαμπές και σε κερδίζει η υπέροχη μελωδία του Unholy Water... Και ξάφνου Victory is Mine και η σπάθα βγαίνει ξανά από το θηκάρι, με τον αιώνιο ύμνο για όταν θες να πας να τα σαρώσεις όλα.
Αν σας φτιάχνουν έστω και λίγο οι επικές μελωδίες, θα ενθουσιαστείτε. Γιατί το power πολλοί εμίσησαν, το epic ουδείς.
ΥΓ Το εξώφυλλο, κακά τα ψέματα, δε λέει πολλά
Να ρε εσύ είσαι άνθρωπος, όχι σαν κάποιους κάποιους... Virgin Steele αγαπημένο συγκρότημα σε πολλούς εδώ αλλά δε λένε να έρθουν για συναυλία. Τέλος πάντων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚακά τα ψέματα το πρώτο μέρος είναι ανυπέρβλητο, αλλά κι αυτό δεν πάει πίσω. Το μόνο που με χαλάει στη ροή του άλμπουμ είναι το Strawgirl, δε μ' αρέσει αυτό το τραγούδι.
Χαχαααα κι εκεί που λες ότι με το Unholy Water δε μπορεί να κλείσει καλύτερα ο δίσκος, σου ρίχνει ένα Victory Is Mine (πόσο πιο θεϊκό ριφ να έχει;) κι ησυχάζεις...
Νόμιζα έγραφες για τίποτα Cannibal Corps με τέτοιο εξώφυλλο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου κίνησες το ενδιαφέρον και θα κατεβάσω και το Part I.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί στους οποίους αναφέρεσαι, δεν ακούνε δίσκους πριν το 2000 :O