Thrashing all around

Το μάθημα στο δημοτικό πλέον έχει περάσει σε φάση thrash. Δηλαδή το φχαριστιέσαι, το ζεις πολύ έντονα και όταν φεύγεις νοιώθεις μια μικρή εξουθένωση.
Οι μικροί το μάθημα των υπολογιστών το αντιμετωπίζουν με τόσο κέφι λες και θα βγει η αυθεντική σύνθεση των Metallica και θα παίξει όλο το Kill 'Em All. Η προσπάθεια να τους βάλεις σε πλαίσια μαθήματος είναι κουραστική και η φωνή πάει σύννεφο. Πέρα από το αντικείμενο (επαφίεται στον πατριωτισμό σου) ο τρόπος διαχείρισης κάθε τάξης είναι το νούμερο 1. Αλλιώς είναι η πέμπτη τάξη, αλλιώς η τετάρτη κλπ. Και έτσι μηχανεύεσαι τρόπους αφού δεν έχεις κάποιον που να δουλεύει σε αντίστοιχη φάση να ανταλλάξεις σοβαρές ιδέες.
Για να μην μακρηγορώ η προσπάθεια επικεντρώνεται στο να περάσουμε από το thrash της δεκαετίας του 80 (Eternal Devastation, Persecution Mania) στη δεκαετία του 90 (Seasons In The Abyss, Set The World On Fire, Outcast). Έχω μεγάλες προσδοκίες;