Η μάνα και το νόημα της ζωής

Έχοντας διαβάσει τόσα βιβλία του, μάλλον έχω γίνει groupie του Yalom και δεν το έχω καταλάβει. Ας αρχίσω ανάποδα (ίσως εξαιτίας μου) αυτές οι ψυχαναλυτικές ιστορίες δεν είχαν τόσο μεγάλη επίδραση στην καθημερινότητα μου (αν και σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω κάποιες τεχνικές για να "παίξω" έναν συνάδελφο :O). Να πάω στα ενδιάμεσα και ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του πένθους και του θανάτου: δυστυχώς χρειάζεται σε όλους...
Και στα θετικά: μετά το πρόβλημα Σπινόζα ξαναβρίσκω τον αγαπημένο ψυχαναλυτή με ιστορίες που σε κάνουν να νοιώθεις λες και είσαι και συ παρόν στις συνεδρίες (μεγάλη συζήτηση τι προσφέρουν, για ποιους είναι κλπ). Χωρίς να κάνει μαγικά ή να δείχνει ταχυδακτυλουργικά μπορείς να πάρεις έστω κάτι λίγο από κάθε ιστορία.

Περίπατοι

Η πόλη που ζούμε προσφέρει πολλά καλά και πολλά άσχημα. Δυστυχώς λουζόμαστε τα άσχημα και δεν ψάχνουμε να βρούμε τι την κάνει ενδιαφέρουσα. Όπως θα πηγαίναμε σε μια ευρωπαϊκή πόλη και θα ακολουθούσαμε τις ξεναγήσεις για να μάθουμε την ιστορία της, έτσι και ο Δήμος οργανώνει πολιτιστικούς περιπάτους. Αρκετές οι επιλογές αλλά άμα σήκωναν και το τηλέφωνο οι άοκνοι δημοτικοί υπαλλήλοι θα ταν καλύτερα. Καταφέραμε να πάμε (ως υπεράριθμοι) σε δύο περιπάτους:

1) Εβραϊκός (Γιαχουντί χαμάμ, Αγορά Μοδιάνο, Συναγωγή Γιαντ Λεζικαρόν, Μνημείο Ολοκαυτώματος, Έπαυλη Αλλατίνη): έχοντας διαβάσει πολλά το τελευταίο διάστημα για το εβραϊκό στοιχείο της πόλης το ενδιαφέρον ήταν τόσο ο περιπάτος όσο και κάποια κτίρια. Εμπειρία η πρώτη φορά σε συναγωγή

2) Μεσοπολεμου (Αρχοντικό Νεδέλκου, Κόκκινο Σπίτι, Οικία Τερκενλή, Αγορές Βατικιώτη και Βλάλη, Αριστοτέλους, Βαλαωρίτου, Παλιό Ταχυδρομείο): είναι ωραίο να ξεχωρίζεις τα πολύ όμορφα σπίτια που είχαν χτιστεί τις δεκαετίες του 20 και του 30 στην πόλη. Ξαφνικά σα να ομορφαίνει ο τόπος σου. Αν είχαμε και αντάξια ξεναγό θα μιλούσαμε για ακόμη καλύτερη φάση.

W.A.S.P. - Unholy Terror

Εκείνα τα χρόνια (σα ν' ακούω τη μάνα μου...) ένας δίσκος σαν αυτόν ξεχώριζε γιατί δεν ήταν ένα βιβλιαράκι με ένα πλαστικό κάλυμμα. Είχε ωραίο δέσιμο, με στίχους και επεξήγηση από τον συνθέτη για κάθε τραγούδι. Ένοιωθες ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με το πόνημα ενός καλλιτέχνη και όχι απλά για 10 τραγούδια.
Ο Blackie είναι περίπτωση αμερικάνου μουσικού από τη δυτική ακτή (δες Mustaine, poserάδες). Μουσικά όμως είναι ένα πετράδι στο στέμμα της απόλυτης μουσικής (ανατριχιάστε) - του metal. Στο συγκεκριμένο δίσκο δεν είναι στα φόρτε του εμπορικά. Άμα δεν ξαφνιάζεις. ποιος θα σε προσέξει; Μουσικά όμως δεν παίζεται. Ίσως σε αυτό να βοηθάει και ο γαμάτος Frankie Banali, ο οποίος απογειώνει όποιο τραγούδι παίζει.
Αγαπημένα κολλήματα το Charisma, Loco-Motive Man, Who Slayed Baby Jane?, Hate to Love Me και Raven Heart.

Testament - The Gathering

Αγαπημένος δίσκος των πρώτων χρόνων, τότε που βάζαμε τους φίλους μας να αντιγράφουν στα κρυφά σιντί από τη δισκοθήκη των συγκατοίκων τους...
Πριν δεκαπέντε χρόνια τo thrash, όπως και το υπόλοιπο metal ήταν underground - στα όρια του γραφικού για τους άσχετους. Η  μουσική του δίσκου όμως κινείται στα επίπεδα των αρχών της δεκαετίας του 90 όταν μιλούσαμε για Big Four: η παραγωγή γαμάτη και τα τραγούδια πορωτικά. To D.N.R.  οδοστρωτήρας, το Eyes of Wrath τα σπάει, το True Believer για συναυλία, Legions of the Dead και κοπάνημα. Και πάει λέγοντας.
Άμα είσαι thrasher (master of disaster που τραγουδάει και ο Cavalera) θα πωρωθείς ανηλεώς. Διαφορετικά κακώς διάβασες ως εδώ.

Να σου πω μια ιστορία

Σε ένα αντρικό site (λέμε τώρα) είχα διαβάσει ότι ο εν λόγω συγγραφέας δεν είναι σαν τον Buscaglia και άλλους σαλιάρηδες συγγραφείς. Έτσι όταν το είδα στη βιβλιοθήκη το δανείστηκα.
Ευτυχώς δεν είναι σαν τον προαναφερόμενο. Δυστυχώς περιέχει παραμυθάκια μέσα από τα οποία θέλει να σε κάνει να αντιμετωπίσεις αλλιώς τα πράγματα. Συμπέρασμα: με πορδές δε βάφονται αυγά. Αν εκλαικευμένη ψυχολογία-ψυχανάλυση σημαίνει να την διαβάζει η τηλεθεάτρια της Τατιάνας, τότε γάμησε τα.

Φεστιβάλ Κινηματογράφου 2013

Φέτος μπορώ να πω ότι το τιμήσαμε δεόντως: δεν πιάσαμε τις 15 ταινίες όπως ένας φίλος :O αλλά 5 τις είδαμε. Αν θα ζήλευα κάτι, θα ήταν τους εθελοντές που το έζησαν από μέσα και θα ήθελα λίγο από τη φάση να ακούς τους σινεφίλ για το πως τους φάνηκε η ταινία και να συχνάζεις στις αποθήκες στο λιμάνι.
Για την γνώμη μου για όσες είδα στο επερχόμενο παραδοσιακό κινηματογραφικό post. Εν συντομία να πω ότι οι σκανδιναβικές δεν ήταν τόσο γαμάτες όσο τις περίμενα και ήταν διαταραγμένες με λόγω ή χωρίς (Η ώρα του Λύγκα, Εμείς). Η γαλλική ήταν αναπάντεχα καλή, με πλοκή και ωραία ροή (Gare du Nord). Η βοσνιακή (Grbavica) και αυτή καλή και έπιανε ένα ευαίσθητο θέμα. Και τέλος η ιρανική (Τα χειρόγραφα δεν καίγονται) συνέχισε τις πολύ καλές παραγωγές της χώρας είτε αναφέρονται στο καθεστώς όπως αυτή είτε στην καθημερινότητα.

ΥΓ Να ναι καλά οι Fischer στο Πράσινο Δωμάτιο γιατί τζάμπα πρόσκληση από τον ισόβιο φεστιβαλικό δεν είδαμε φέτος.

Το αστέρι του διαβόλου

Το πέτυχα στη δανειστική βιβλιοθήκη και δεν το άφησα. Προηγείται χρονικά από τα άλλα δύο του Nesbo που έχω διαβάσει. Καλό, τόσο για αναγνώστες της αστυνομικής λογοτεχνίας όσο και για μας. Αξίζει κάθε λεπτό που του αφιερώνεις.
Αλλά ας πούμε και τίποτα πέρα από τα θετικά: πλέον δε σου κάνει τόση εντύπωση η γραφή του και έτσι δίνεις βάρος στην πλοκή. Η οποία αυτή τη φορά μου φάνηκε ελαφρώς πιο πρώιμη σε σχέση με τη συνέχεια. Ας πάμε σε κάτι λιγότερο αιματοβαμμένο για την ώρα.