90s

Μια δεκαετία, η τελευταία, που είχε χαρακτήρα. Με τη μουσική της, το ντύσιμο της, το χρώμα της, το χιούμορ της. Μέσα στην οποία υπάρχουν πολλά σημεία αναφοράς και ορόσημα.
Σε αυτή από παιδάκι της γειτονιάς και του Δημοτικού πέρασα στον κόσμο του Πανεπιστημίου. Και δε μιλάω για το ακαδημαϊκό κομμάτι όσο για τη γνωριμία με άτομα από άλλες φάσεις και με ένα τρόπο ζωής που είχε πολύ έξω. Έναν τρόπο ζωής που τον συνεχίζω ως σήμερα αλλά δεν τον είχα μικρός.
Από την εποχή που ήταν κατόρθωμα να βρω σε μια εφημερίδα στην αποθήκη του παππού, φωτογραφίες και εικόνες που με ενδιέφεραν. Που έφτιαχνα με τον αδερφό μου έναν ολόκληρο κόσμο με τα παιχνίδια μας. Το πέρασμα στην εποχή που το ίντερνετ έκανε το μπαμ και με λίγη υπομονή λόγω των τότε ταχυτήτων, έμπαινες σε ένα πολυμεσικό κόσμο.
Από τα ελαφρά ποπάκια που παιζόταν παντού και τα λαϊκά που υπήρχαν ακόμα, η είσοδος σε έναν πολύπλοκο και σκληρό κόσμο. Με απόκληρους δίπλα σε ινδάλματα, με γκρέμισμα των δεδομένων της θρησκείας. Το metal όταν δεν είναι προϊόν, είναι κάτι μεγάλο.
Η δεκαετία που υπήρχαν ακόμα θρύλοι στο μπάσκετ όπως ο Jordan με τους Bulls και την Dream Team. Που υπήρχε μπάσκετ στην πόλη με τη δύση του Γκάλη και την αίγλη των σπουδαίων αγώνων.
Η δεκαετία του 90 ήταν πέρασμα από τους δυο πόλους των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ στον απόλυτο καπιταλισμό και καταναλωτισμό. Από την λαϊκίστικη εποχή Παπανδρέου στην φιλελεύθερη του Μητσοτάκη και του Σημίτη (καταστροφικές όλες τους). 

Που το χιούμορ και σε επέκταση οι κωμωδίες που το παρουσίαζαν έφυγαν από το χαζό των 80s και έφτασαν σημεία που σήμερα είναι δύσκολο να εμφανιστούν.
Τότε ανδρωθήκαμε άρα μας φαίνονται διαφορετικά και πιο ενδιαφέροντα από σήμερα. Ίσως και να μην ήταν, ίσως σήμερα τα πράγματα να είναι πιο νορμάλ αλλά το χρώμα και ο αέρας της τότε εποχής δεν υπάρχει τώρα.

Σημείωση: Αφορμή για αυτή την αναδρομή είναι το αφιέρωμα μουσικού περιοδικού. Το ανοίγω και ξεκινάω να δω τι θυμάμαι, ειδικά από το δεύτερο μισό της δεκαετίας.