Party Time vs Κομμένη Μαγιονέζα

Έτυχε από την αρχή της χρονιάς να πάμε δύο φορές θέατρο και αυτές σε σκηνές της Καλαμαριάς. Τη πρώτη επειδή μας είχαμε καιρό να πάμε και το θέμα/κριτικές ήταν καλές. Τη δεύτερη επειδή είχαμε τζάμπα προσκλήσεις και φαινόταν κάτι χαλαρό.
Το Party Time βασιζόταν σε έργα του Χάρολντ Πίτερ. Δεν τον γνώριζα ενώ ήξερα τον Κιμούλη. Και σε πολιτικά/κοινωνικά θέματα προσφέρεται για αρκετή ανάλυση και προσέγγιση. Όμως η συρραφή των όποιων ιδεών και η σκηνοθεσία του Κιμούλη ήταν τραγική. Αν δεν είχα πάει πέρυσι στο Τώρα που γυρίζει θα έγραφα ότι ήταν η πιο χάλια παράσταση που έχω πάει. Η περιέργεια και η ανωμαλία, η χωρίς νόημα εμμονή του έργου κατέστρεψαν την όποια τροφή για σκέψη πάνω σε σημαντικά θέματα της κοινωνίας.
Από την άλλη, η Κομμένη Μαγιονέζα ήταν μια ελαφριά κωμωδία που διαδραματιζόταν τα χρόνια των παχιών αγελάδων. Περάσαμε καλά, διασκεδάσαμε και μ' άρεσαν οι άγνωστοι ηθοποιοί. Στο υλικό που είχαν έδωσαν αυτό που είχαν και πέρασαν τη γελοιογραφία των χαρακτήρων.
Αλλά εκεί που δε χωράει σύγκριση είναι στο κλείσιμο, όταν βγαίνει ο θίασος και αποσπά το χειροκρότημα. Στη δεύτερη περίπτωση ήταν ένα πεταχτό χειροκρότημα και μετά οι ηθοποιοί δεν ξαναβγήκαν. Πρώτη φορά μου έτυχε και μου έκανε εντύπωση η μαζεμένη συμπεριφορά τους. Σε αντίθεση με το Party Time που έβγαιναν και ξανάβγαιναν για να δείξουν το μεγαλείο του έργου τους. Τραγικοί.