Iron Maiden - The X Factor

Αν ξεκίνησα να βάζω σε αυτή την κατηγορία δίσκους των Maiden, τότε θα πρέπει να γράψω για μια ντουζίνα ακόμα. Τελευταία μου έχει κολλήσει και με έκανε να θυμηθώ πως ήμουν όταν τον πρωτοάκουσα: δεν είχα σχέση με το metal και μου τον είχαν δώσει γραμμένο σε μια πλευρά κασέτας χωρίς τα ονόματα των τραγουδιών. Με ακουστικά τον άκουγα σαν ιεροτελεστία, χωρίς να έχουν ιδέα οι δικοί μου γιατί τότε ο χώρος φαινόταν αρκετά άγριος.
Η επιβλητική εισαγωγή του Sign of the Cross ακολουθούνταν από το έπος που στη φαντασία μου επενδυόταν με εικόνες από την άλωση της Πόλης. To Falling Down (όπως καταλάβαινα το Man on the Edge) μαζί με το Lord of the Flies σε βάζει να θυμάσαι στίχους. Τα mid tempo τραγούδια δημιουργούν τη σκοτεινή ατμόσφαιρα της μουσικής μας. Τα riff τη ραχοκοκκαλιά της.
Μέχρι σήμερα ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί έναν παράγοντα Χ για μένα. Ήταν ουσιαστικά η αρχή και τότε πάντα υπάρχει μια ομίχλη. Μουσικά ο Bayley ήταν ανεκτά/συμπαθητικά λίγος, ο δίσκος την εποχή που βγήκε είχε αποκηρυχτεί ακόμα και από αυτούς που άκουγαν metal (ξεπερασμένοι Maiden, θαμμένες κιθάρες, για πολλούς ο χειρότερος τους). Αντικειμενικά χάλια πωλήσεις και για να μη πολυλογούμε δεν υπήρχε metal το 1995.
Δύσκολη αρχή. Με μυστηριακό τρόπο για τα εφηβικά μου αυτιά. Το σκοτάδι, το άγνωστο, το υποτιμημένο, το σκληρό, το επικό είναι όλα χαρακτηριστικά αυτής της μουσικής. Και για μένα αυτός ο δίσκος θα είναι πάντα κάτι περισσότερο από ένας δίσκο. Είναι η δύσκολη πρώτη φορά που ορίζει τις επόμενες.