They walk among you

Παλιότερα ήσουν πιο ευθύς, πιο λακωνικός, πιο αλγοριθμικός. Οι συναναστροφές με πολλών ειδών ανθρώπους, δυστυχώς σε αλλοιώνει σε αυτόν τον τομέα. Κι αυτό γιατί δεν γίνεται να λες στον καθένα τι τον θεωρείς ή τι θέλεις από αυτόν.
Ένα πρώτο παράδειγμα οι επαγγελματίες ζητιάνοι. Έχεις διαπιστώσει ότι για να μη σου γίνονται φορτικοί πρέπει να τους πεις "ευχαριστώ", "να σαι καλά". Τίποτα από τα δύο δεν τα εννοείς αλλά τι να κάνεις για να σταματήσουν να σε πιέζουν;
Στις κοινωνικές συναναστροφές υπάρχουν πολλοί οι αθρώποι που σου είναι αδιάφοροι και κατά πάσα πιθανότητα δε θυμούνται το όνομα σου όταν σου μιλάνε. Αναγκαστικά πρέπει να τους μιλήσεις εκεί που βρέθηκες. Αυτοί θέλουν να πουν για τον εαυτό τους και τη ζωή τους. Με ένα default χαμόγελο αραδιάζεις κλισέ εκφράσεις και σε λίγα δευτερόλεπτα απομακρύνεσαι.
Κραυγαλέα περίπτωση από την εποχή των γονιών μας: γνωστοί που σου μιλάνε λες και χθες τα πίνατε μαζί. Στην πραγματικότητα έχουν μήνες να φανούν και σου κάναν παρέα όταν τους βόλευε. Στις υποκριτικές ατάκες "άντε να βρεθούμε κλπ" συγκρατείς το ειρωνικό χαμόγελο, κοιτάς αλλού και σφίγγεσαι μην τους διαολοστείλεις. Την κάνεις με ελαφρά και άλλη φορά να κοιτάς μπροστά σου.
Στα επαγγελματικά οι άνθρωποι πουλάνε και τη μάνα τους για 100€. Όσο και σοβαροί και μετρημένοι να εμφανίζονται, λίγοι έχουν την αξιοπρέπεια να σταθούν στο ύψος τους. Μόνο αν αναγκαστούν θα ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Δυστυχώς πρέπει να μπαίνεις σε συζήτηση, βάζοντας στο μυαλό σου το τεκμήριο της καχυποψίας. Εξασφαλίσου.
Σε εμπορικές συναλλαγές αν πας σα πολιορκητικός κριός μάλλον την πάτησες. Θέλει να ελιχθείς, να περιμένεις, να διαπραγματευτείς. Αν ο χρόνος και η κατάσταση είναι με το μέρος σου μην τη δεις μεγαλόψυχος: απλά περιμένουν να τους δώσεις το πάτημα και μετά και να παρακαλάς δε θα σε λυπηθούν. Δεν λέω να γίνεις Donald Trump αλλά αν εσύ νομίζεις ότι με το να είσαι συγκαταβατικός και παραχωρητικός είσαι καλός άνθρωπος, τότε οι άλλοι σε θεωρούν θύμα και μαλάκα.