Requiem (We will remember)

Στα social media και τα clickbait site μας πρήζουν ότι το 2016 χάθηκαν πολλοί καλλιτέχνες. Το 2017 θα χαθούν κι άλλοι, θα πω εγώ. Από αυτούς σημαντικοί είναι αυτοί που ξέρεις εσύ, που σου χουν "μιλήσει" και όχι αυτοί που είναι mainstream και τραβάνε click. Όπως πολλοί σημαντικοί χάθηκαν και τις προηγούμενες χρονιές. Αυτό να μας κάνει να καταλάβουμε τη ματαιότητα να περιμένουμε το μέλλον και να μη ζούμε το σήμερα. Να μας κάνει να μη χάνουμε ευκαιρίες να δούμε από κοντά και ζωντανά αγαπημένες προσωπικότητες. Αν ανατρέξω θα βρω ευκαιρίες που θα μπορούσα αλλά δεν είδα ανθρώπους που έφυγαν.
Τον Lemmy: ως φοιτητής μου ακουγόταν πιο rock n roll. Και μετά περίμενα να ρθει κάπου κοντά αλλά...
Τον Μητροπάνο στη Σίβηρη: θα βαριόμουν τόσο λαϊκά, σκέφτηκα. Στερνή μου γνώση.
Τους Pantera στην Αθήνα το 2001: καταραμένη 11η Σεπτεμβρίου που εξαιτίας σου χάθηκε η once in a lifetime ευκαιρία να δω τους Pantera.
Αλλά και κάποιους που μπορεί να μην τους ξαναδώ.
Τους Slayer στην Αθήνα το 2001: καταραμένη 11η Σεπτεμβρίου που εξαιτίας σου χάθηκε η once in a lifetime ευκαιρία να δω τους πραγματικούς Slayer.
Τον Malmsteen το 1998: στις πολύ αρχές της επαφής με αυτή την μουσική, ο μέγας βιρτουόζος μου φάνταζε εξεζητημένο να πάω.
Robert Plant με τη μπάντα του: έλα μωρέ, ξοφλημένος, δεν θα παίξει τίποτα από Zeppelin. Να μαλάκα!
Rage Against the Machine στην Αθήνα: χαμένη ευκαιρία για να ζήσω την πώρωση και τη ριζοσπαστικότητα τους.
Alice Cooper στην Πυλαία: μου φαινόταν χλιαρός και δεν πήγα...
Τους Maiden στη Βουλγαρία: δεν πάει να τους έχω δει 3 φορές, η περιοδεία για το Seventh Son δεν χανόταν.