Rats

Αφορμή για αυτό το post που είχα χρόνια στο μυαλό, το τραγούδι κόλλημα των Ghost. Ο τύπος πίσω από την μπάντα είναι κατά γενική ομολογία ιδιοφυΐα. Δεν εξηγείται αλλιώς πως οι pop μελωδίες του, παιγμένες με ηλεκτρικές κιθάρες, κρυμμένες πίσω από μάσκες (το αιώνιο κόλπο) και δοσμένες με αποκρυφιστικό ύφος τους έχουν φέρει στην εμπορική καταξίωση.
Αυτό που με "ανησυχεί" είναι ότι έχουν διαδραματίσει μια πορεία και ίσως καθορίσει το πως θα μας φαίνεται ότι ήταν το metal, όταν το βλέπουμε στο μέλλον. Και μεις δεν πήραμε χαμπάρι. Αυτό έχει συμβεί στο παρελθόν με σπουδαίους δίσκους. Με μουσικά ρεύματα. Με ανερχόμενα συγκροτήματα. Και μετά από χρόνια τα θεωρούμε καταξιωμένα, αξιομνημόνευτα και γιατί ρε αδερφέ δεν τους είχαμε πιάσει εξ αρχής.
Ίσως είναι η φύση της μουσικής, που για να γίνει αποδεκτή η αξία σου χρειάζεται χρόνος. Που μετά από χρόνια ακόμα και οι γραφικότητες θεωρούνται ψαγμένες. Πάντως δεν ισχύει πλέον ότι δεν τους πήραμε χαμπάρι. Σαν τους αρουραίους που χρειάστηκαν αιώνες για να αντιληφθούμε το ρόλο τους στην πανούκλα...