Another one bites the dust

Παρακολουθείται ευχάριστα η ταινία για τους Queen. Μακάρι να βγάλουν αντίστοιχες για όλα τα μεγάλα hard rock συγκροτήματα. Αλλά μην περιμένεις μια εις βάθους ανάλυση και ένα κινηματογραφικό μνημείο. Μετά θάνατον όλων των μελών του συγκροτήματος, μπορεί.
Το άρθρο όμως δεν είναι για τους Queen. Ούτε για τη φυσική πορεία της ζωής. Είναι για κάτι που συμβαίνει σε όλους και φυσικά στον γράφοντα. Και δεν αναφέρομαι σε όλες όσες γνωριμίες και φιλίες έχουν παύσει τα τελευταία 38 χρόνια. Απλά έχω την αίσθηση ότι τους τελευταίους 38 μήνες το φαινόμενο έχει πυκνώσει. Σίγουρα συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο αλλά συνειδητοποιημένα και αναμενόμενα παύουν οι περισσότερες επαφές. Ο προβληματισμός δημιουργείται όταν αφορά κοντινούς ανθρώπους. Και το κακό είναι ότι όσο κάθεσαι και το σκέφτεσαι δε μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό. Η νοσταλγία, το μακρύ παρελθόν ακόμα και ότι ξεμένεις από κοντινούς ανθρώπους, είναι οι λόγοι που θα σε κάνουν να προβληματιστείς. Ίσως και να κάνεις μια ακόμα προσπάθεια. Αλλά αξίζει όταν το πλοίο έχει σαλπάρει;