Σαν τα χιόνια

Δύο εβδομάδες καθισιού πέρασαν σαν το νερό. Αντικειμενικά δεν ήταν καλές αλλά μέσα στον επιδιωκόμενο στρουθοκαμηλισμό, μου φάνηκαν ευχάριστες και ότι μπορούσε να γίνει έγινε.
Παραδοσιακά αυτές τις μέρες πας και κάποια εκδρομή (φέτος περιοριστήκαμε στα "εξωτικά" Γιαννιτσά) και βλέπεις φίλους που έρχονται από μακριά. Καλά μέχρι εδώ. Το παράξενο είναι ότι δε βλέπεις άτομα που μένουν εδώ. Σαν τα χιόνια και αυτά λοιπόν.
Ένα δείγμα ότι πλέον η παιδική ματιά απομακρύνεται είναι όταν η χαρά του χιονιού υποσκελίζεται από την ανησυχία αν θα πάθει κάτι η τεντοπέργολα και από την υγρασία στο ταβάνι. Βάζεις πολλά στο κεφάλι και δεν εξαρτώνται όλα από σένα. Τα κοιτάς, σε κοιτάνε, παίρνεις αποφάσεις και βγαίνεις να πιάσεις τα χιόνια.