Τέτοιες μέρες πριν 30 χρόνια ο Άρης έφτανε στο πρώτο final four. Όποιος δεν ασχολείται με τα αθλητικά (και γω πλέον ασχολούμαι πολύ επιδερμικά), όποιος δεν το έζησε, δεν του λέει τίποτα.
Κοιτώντας λίγο τον ημιτελικό, καταρχάς διαπίστωσα ότι δε θυμόμουν το ματς! Αλλά απευθείας ξύπνησαν τα συναισθήματα που είχα τότε όταν έπαιζε ο Άρης στα κρίσιμα ματς: αγωνία, σε κάθε διακοπή στην τουαλέτα, αίσθημα ότι πολεμάμε με τα θηρία, όλοι στο σπίτι να κρεμομαστε από την τηλεόραση. Και μετά χαμόγελα και ικανοποίηση.
Μπορεί σε εκείνα τα final four να έμεινε η σκιά της αποτυχίας. Μπορεί πέρα από την αίγλη της μεγάλης ομάδας, πάντα να υπήρχε και μια φαγωμάρα και αβεβαιότητα στην ομάδα. Μπορεί μπορεί. Αλλά εκείνη η ομάδα θα είναι πάντα ένας θρύλος στα όρια του παραμυθιού της παιδικής μου ηλικίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου