Πάσχα στη Ρόδο

Επιστροφή στη Ρόδο 26 χρόνια μετά. Λίγες εικόνες μου έχουν μείνει από την πενταήμερη, αλλά κάποιες αναλαμπές μου ήρθαν όταν πάτησα το πόδι μου εκεί. Ωραία η παρέα και πέρασαν όμορφα όλοι οι συνταξιδιώτες. Ο καθένας είχε και κάποιους δικούς του έξτρα λόγους. Οι δικοί μου είχαν να κάνουν με την μεσαιωνική πόλη.

Την περπάτησα και την ξαναπερπάτησα. Όσο πιο μόνος τόσο πιο χαρακτηριστικά. Το παλάτι των Μαγίστρων ήταν η κορωνίδα αλλά η μαγεία ήταν στα στενά: η απόλυτη σιωπή μετά τα μεσάνυχτα δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα.

Στο παραλιακό μέτωπο είτε θα περπατούσες με τα τείχη στο ένα χέρι είτε στο λιμανάκι με τα ελάφια και το φρούριο. Όλα για φωτογραφίες. 

Η Λίνδος θύμιζε Χώρα των Κυκλάδων στα στενά της και ενώ δεν περπατήσαμε στην ακρόπολη της, την αντικρύζαμε συχνά όταν σηκώναμε το κεφάλι. 30 βαθμοί και όλοι σχεδόν πλατσουρίσαμε στη θάλασσα.

Κύρια χαρακτηριστικά του νησιού είναι η εναλλαγή του πράσινου με το μπλε. Aνάμεσα οι ανθρώπινες τουριστικές παρεμβάσεις. 

• Οι τελευταίες κυμαίνονται από τα τεράστια και πολλά ξενοδοχεία ως τις κατασκευές τύπου λουτρά Καλλιθέας, greek tavern κλπ. Όχι αντιαισθητικά αλλά ήθελε προσπάθεια για να μη νοιώσεις τουρίστας.
• Οι θάλασσες είτε από κοντά είτε από ψηλά ήταν λαχταριστές και ζεστές ακόμα και για την εποχή. Πολύ η ξαπλώστρα.
• Ανεβήκαμε λίγο ψηλά (Έμπωνας), περπατήσαμε στα μονοπάτια των 7 Πηγών, περιηγηθήκαμε στην κοιλάδα των Πεταλούδων (δεν είχε). Ακόμα και το πάρκο Ροδίνι μες στη Ρόδο ήταν αρκετό να σε χαλαρώσει.

Μπόνους η ημερήσια εξόρμηση στη Σύμη. Περίμενα ότι θα έβλεπα απλά την κλασσική επεξεργασμένη φωτογραφία από το λιμάνι. Τελικά αντίκρυσα μια πανέμορφη εικόνα. Αξίζει να καθίσεις σε μια ακρούλα και να κοιτάς με τις ώρες.

ΥΓ Το κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας δεν το πολυκαταλάβαμε

ΥΓ 2. Όπου και να φάγαμε ήταν καλά

ΥΓ 3. Η νέα πόλη ήταν εύκολη, με πολλές επιλογές