Dream Theater - Octavarium

Έναν δίσκο μπορεί κάποιος να τον δει από 10 πλευρές: αν τον "τρελαίνει" ο ήχος του γκρουπ, αν περιμένει πολλά από αυτόν, αν προσπαθεί να καταλάβει τι στο διάολο έχει αυτό το συγκρότημα και το προσκυνάνε οι "κριτικοί" κλπ. Στην τελευταία κατηγορία νιώθω ότι ανήκω όταν ακούω μερικά συγκροτήματα του λεγόμενου progressive metal/rock. Από μόνος του ο όρος preogressive μπερδεύει τα πράγματα. Progressive δεν σημαίνει μόνο άρτια μουσική κατάρτιση. Έτσι όταν οι Dream Theater έβγαζαν κάποιους δίσκους στους οποίους επαναλαμβάνονται αλλά παίζουν "παπάδες" εγώ απορούσα για τους εκθειασμούς των πάντων.

Με αυτές τις σκέψεις και έχοντας ως πρόσφατο παράδειγμα το Train of Thought, το οποίο ήταν ένας δίσκος που βαρούσε(Hail!) αλλά χωρίς να σου αφήνει κάτι, ούτε και να είναι η κορυφαία δουλειά τους (ακούστηκε κι αυτό!) άκουσα το πρόσφατο πόνημα τους, ονόματι Octavarium*. Τίτλος σχετικός με τον αριθμό των δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει. Ο ήχος είναι Dream Theater. Δηλαδή πολύ καλός αλλά και αναμενόμενος. Αλλαγές, γέφυρες, καλό drumming και ένα σωρό άλλα στοιχεία που τους έχουν κάνει ότι είναι σήμερα. Από μόνο του αυτό το στοιχείο θα κάνει τους απανταχού λάτρεις αυτού του ήχου να τον αποκτήσουν. Και εγώ θα ήμουν μαζί τους αν έβγαινε αυτή η ταμπέλα του progressive γιατί ειλικρινά δε νομίζω ότι πάνε κάπου αλλού το metal. Κυριαρχούν στο βασίλειο τους. Όπως πχ το ίδιο κάνουν οι Maiden και δε με χαλαέι καθόλου. Υπό αυτή τη σκέψη μ'αρεσε και το I Walk Beside You, στο οποίο μερικοί "κριτικοί" έριξαν το ανάθεμα γιατί λεει είναι το πιο εμπορικό κομμάτι τους. Εγώ αυτό που άκουσα είναι ένα πολύ καλό τραγούδι, πιο απλό σε δομή (γιατί δεν χρειάζεται να παίζεις 11 νότες το δευτερόλεπτο για να είναι αξιόλογο ένα τραγούδι :@) που παραπέμπει και σε U2. Αυτό που κάνει αξιόλογο κάτι είναι η διαχρονικότητα του και όχι η δεξιοτεχνία. Βέβαια η δεξιοτεχνία σε πάει ένα βήμα πιο κοντά αλλά δεν αρκεί από μόνη της.

Από αναφορά σε ένα δίσκο, αυτό το review εξελίχθηκε σε σκέψεις πάνω στο progressive και την οπτική που βλέπει κάποιος την αξία ενός δίσκου. Το σίγουρο για τον συγκεκριμένο είναι ότι χρειάζεται να αφιερώσει κάποιος περισσότερα ακούσματα από το συνηθισμένο. Απόδειξη αποτελεί το εικοσάλεπτο (!) ομώνυμο τραγούδι, το οποίο κλείνει το δίσκο και ίσως το παίξουν όταν θα ρθουν και από τα μέρη μας. Be there

*Ο κορυφαίος δίσκος τους παραμένeι το Images and Words, το οποίο έδενε φοβερά τη λυρικότητα, τη μελωδεία, τη δύναμη, την τεχνική (ας με σταματήσει κάποιος!) και κυρίως όρισε το μετέπειτα progressive. Εκτός από το θετικό αντίκτυπο, έιχαμε και το αρνητικό, με όποιον το βλέπει Malmsteen να θεωρεί τον εαυτό του και ικανό να δημιουργήσει το διάδοχο του εν λόγω δισκου.