Nevermore - This Godless Endeavour

Οι Nevermore θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περιφραστικά ως η αγαπημένη μπάντα των κριτικών. Σχεδόν όλες οι μετά από ένα σημείο και μετά κυκλοφορίες τους εκθειάζονται ως ξεχωριστές, άρτιες και σημεία αναφοράς του μοντέρνου metal. Από την άλλη, οι ίδιοι δεν έχουν κατορθώσει να δημιουργήσουν ένα μεγάλο πυρήνα οπαδών, ούτε και να βρεθούν ανάμεσα στα πιο δημοφιλή συγκροτήματα. Ίσως αυτό εκ πρώτης όψεως να φαίνεται οξύμωρο, αλλά με μια δεύτερη ματιά μπορεί να διακρίνει κανείς ότι τα σημεία που τους ξεχωρίζουν δεν τους κάνουν απαραίτητα και «αγαπητούς»: η θεατρικότητα των φωνητικών του Warell Dane ακούγεται σε πολλούς ως υπερβολή και κατ’ επέκταση ως ενόχληση, τα κοφτά riff του Jeff Loomis αν και πάντα είναι τουλάχιστον αξιοπρόσεκτα, δεν είναι τόσο πιασάρικα κλπ.

Εν έτη 2005 ο Warell Dane και η παρέα του συνεχίζουν το δρόμο που έχουν χαράξει παρόλα τα προβλήματα που είχαν με την εταιρία τους στον προηγούμενο δίσκο τους (Enemies of Reality) και με ένα συμβόλαιο αντάξιο τους (έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται). Ένας προηγούμενος δίσκος που είχε και αυτός εκθειαστεί αλλά φέτος ξανακυκλοφόρησε με νέα μίξη λόγω της κακής αρχικής! Για εκείνους που περίμεναν τη συνέχεια του Dead Heart in a Dead World ήταν μια απογοήτευση καθώς ηχητικά ήταν πιο κοντά στους πρώτους δίσκους τους. Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι δεν ήταν καλός (με εξαίρεση την παραγωγή!). Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το This Godless Endeavour. Ο καλός στίχος, ο συμπαγής και δυνατός ήχος, όλα τα Nevermore στοιχεία είναι εδώ. Αν και ηχητικά είναι πιο κοντά στο Politics of Ecstasy και το Dreaming Neon Black, δεν θα συναντήσουμε τις καταιγιστικές στιγμές του δεύτερου, ούτε τους ύμνους του Dead Heart, το οποίο και περιλαμβάνει την κορυφαία διασκευή όλων των εποχών, στο Love Bites των Judas Priest (δεν κρατήθηκα, το είπα!). Δύσκολα ένα τραγούδι μπορεί να ξεχωρίσει από τα άλλα. Και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει καλή μουσική στο Godless Endeavour, αλλά γιατί κάθε τραγούδι έχει τόσο πολύπλοκή δομή με περάσματα, αλλαγές ύφους και συναισθημάτων (progressive δε λέγετε αυτό;…) που δύσκολα το ξεχωρίζεις από το σύνολο.

Συμπερασματικά, πιστεύω ότι οι Nevermore θα χαροποιήσουν αυτούς που τους γνωρίζουν χρόνια, δεν θα καταπλήξουν όμως όπως έκαναν με το Dreaming Neon Black και το Dead Heart, ούτε και θα ανοιχτούν στο πιο ευρύ metal κοινό καθώς ο ήχος τους παραμένει όχι τόσο «φιλικός». Γκρουπ με ειλικρίνεια σαν κι αυτούς αποτελούν σταθερή εγγύηση για τον ακροατή που δεν αρέσκεται σε πιασάρικα ακούσματα ούτε και θαμπώνεται από εφήμερους rock star.