Μια που αρχίσαμε τα παράπονα, να τα πούμε μαζεμένα και να αναφερθούμε στην «άρτια» οργανωμένη εκδρομή γνωστού ραδιοφωνικού σταθμού της Θεσσαλονίκης. Ενώ οι άλλες εκδρομές ήταν έτοιμες για να ξεκινήσουν εμείς ακόμα ψαχνόμασταν. Σε μια προσπάθεια «οργάνωσης» γίνεται η κορυφαία ερώτηση από μια του σταθμού: ποιοι είναι παρέες; Απάντηση του γράφοντος: όλοι! Μετά το σχετικό χαμό, μπαίνουμε στα λεωφορεία, που μόλις είχαν έρθει, χωρίς κανέναν έλεγχο (τζάμπα τα 30 ευρώ).
Για κακή μας τύχη, το πρωινό εκείνο είχε σημειωθεί ατύχημα στο Μαλλιακό με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε σαν κότες και να ακούγονται φωνές του στυλ «κάρβουνο καίει;» :P Στην επιστροφή δε, έγινε το κορυφαίο να μαζευόμαστε κατά λάθος, καθώς δεν υπήρχε σημείο συνάντησης :@ και να ψάχνουμε κάποιον υπεύθυνο. Καταλήγουμε να περπατήσουμε 1,5 χιλιόμετρο για να βρούμε τα λεωφορεία, όπου μπαίνει ο όποιος να ναι και ξεκινάμε χωρίς καλά-καλά να έχουμε συμπληρώσει τις θέσεις! Ελέγχεται η πληροφορία για εκδρομείς που βρίσκονται εκτός του συναυλιακού χώρου και αναζητούν ακόμα τα λεωφορεία :P Στις 5 παρά φτάνουμε επιτέλους, με παρκαρισμένα 1,5 χιλιόμετρο μακριά και πλανόδιους διάσπαρτους παντού.
Στα γρήγορα, δηλαδή κλέβοντας σειρές (εκείνη τη μέρα έκλεψα τόσες σειρές όσες δεν έχω κλέψει στη ζωή μου :P), μπαίνουμε μέσα χωρίς να σταματήσουμε σε κάποιο από τα stand, τα οποία βρισκόταν εκεί που πέρυσι ήταν η σκηνή. Από μακριά καλά φαινόταν :o Και είμαστε μπροστά στο συναυλιακό χώρο. Πολύ μεγαλύτερος, με μια τεράστια σκηνή και δύο οθόνες δεξιά και αριστερά της. Πραγματικά οι διοργανωτές έχουν κάνει πολλά βήματα προόδου και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Συνωστισμός υπήρχε πχ για το φαΐ αλλά όταν μιλάμε για πολλές χιλιάδες κόσμου δεν μπορείς να περιμένεις πολλά. Και ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς. Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε συναυλία και ούτε πρόκειται μάλλον. Αν η χωρητικότητα του χώρου είναι 25000 τότε την ώρα που εμφανίστηκαν οι Sabbath πρέπει να είχαμε υπερβεί αυτόν τον αριθμό!
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι έλληνες Wastefall. Για να μαι ειλικρινής δεν είχα ακούσει κάποιο τραγούδι τους, ούτε και θυμόμουν τι έπαιζαν. Πρόκειται για μια αθηναική μπάντα με έξι μελη (2 κιθάρες, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα και βιολί), η οποία ανήκει στον progressive χώρο, ενώ ο ήχος τους σε στιγμές φέρνει σε Dream Theater. Και τι μας τα λες ρε φίλε θα πείτε και θα χετε δίκιο. Απλά μου έκαναν πολύ θετική εντύπωση, τόσο μουσικά όσο και σκηνικά. Δεν κόμπλαραν μπροστά σε τόσο κόσμο, αντίθετα έδειξαν άνεση και αποφασιστικότητα. Οι περίπου 15 χιλιάδες που βρισκόταν από κάτω, τους ενίσχυσαν και τους επευφήμησαν, δείγμα ότι δεν υπάρχει τόση ξενομανία πια. Αν βελτιώσουν λίγο το image τους (παραείναι casual) και φυσικά προχωρήσουν μουσικά σε ένα δύσκολο χώρο, τότε θα τους ξανακούσουμε γρήγορα.
Κόντευε 6 και ανεβαίνουν στη σκηνή οι Black Label Society. Μεγάλο μέρος του κοινού τους υποδέχθηκε με πολύ ενθουσιασμό (=δεν ήμουν εγώ μέσα σε αυτούς). Ο Zakk Wylde, mainman του γκρουπ, μπαίνει τελευταίος με ένα solo, ενώ και η συνέχεια χαρακτηρίστηκε από την πληθωρική παρουσία του. Εμφανισιακά την προσοχή τράβηξε το μακρύ μούσι του. Άντε και στους ZZ Top :P Καλός ο μπασίστας τους, ενώ ένα παλικάρι από τα πρώτα, μάλλον κολλητός του Wylde, που έκοβε βόλτες στη σκηνή πίνοντας μπύρα και κάνοντας μαλακίες δεν πολυκατάλαβα τι ρόλο βαρούσε :@ Ο ήχος των BLS είναι δυνατός και γεμάτος αλλά τα τραγούδια τους δεν είναι και τόσο ξεσηκωτικά, γεγονός που δεν πτόησε όμως πολλούς (=δεν ήμουν εγώ μέσα σε αυτούς). Κορυφαία στιγμή της εμφάνισης τους, το solo του Wylde πίσω από το κεφάλι αλλά και με τη γλώσσα! Χειρότερη στιγμή η αφιέρωση ενός τραγουδιού στους μαχητές ενάντια στην τρομοκρατία, όπου και εισέπραξε γιουχαρίσματα. Έφτασε και η στιγμή της αποχώρησης που συνοδεύτηκε από το γκρέμισμα των ενισχυτών και του drum kit από την μπάντα. Born to be Wylde!
Προσωρινή ξεκούραση για να αντέξουμε ως το τέλος και μετακίνηση στα πλάγια σε πιο πανοραμικό μέρος. Ώρα για τους Velvet Revolver, οι οποίοι αποτελούνται κυρίως από πρώην μέλη των Guns n Roses, μεταξύ των οποίων και ο πολύς Slash. Όχι αμελητέο μέρος των εκδρομέων είχε έρθει για αυτούς, καθώς δεν πρόκειται για tribute band των GNR (αν και κάποιοι είχαν την απαίτηση να παίξουν μισή ώρα GNR :o) αλλά για μια μπάντα που έφτασε στο No 1 της Αμερικής. Με ένα encore και κοντά μια ώρα set που κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ τους και με καναδυό πινελιές από Roses νομίζω ότι και αυτοί ικανοποίησαν. Αυτός που τράβηξε την περισσότερη προσοχή μάλλον αρνητικά, ήταν ο τραγουδιστής τους, Weiland για τις φωνητικές του ικανότητες αλλά κυρίως για τη σκηνική του παρουσία. Ο Weiland ήταν εξαιρετικός στις κινήσεις του, μόνο που αυτές δεν ήταν μπορούμε και πολύ αντρικές. Ενώ είχε προηγηθεί ο πολλά βαρύς Wylde τώρα o frontman παρέπεμπε περισσότερο σε Janes Addiction, ίσως και punk. Τέλος πάντων, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αλλά ήταν κάτι που σχολιάστηκε.
Ήγγικεν η ώρα. Μετά κόπων και βασάνων πλησίασα στα 20 με 30 μέτρα από τη σκηνή. Ο κόσμος είχε πυκνώσει πάρα πολύ, ενώ στις οθόνες εμφανιζόταν συνέχεια μηνύματα για να μη σπρωχνόμαστε. Μια κουβέντα είναι! Όπου και να κοιτούσες έβλεπες ανθρώπους, με το χώρο να φαντάζει μικρός για να φιλοξενήσει τέτοιο πλήθος. Ακόμα και στα δέντρα είχαν σκαρφαλώσει κάποιοι για να παρακολουθήσουν τη συνέχεια. Τα φώτα έσβησαν και η αδημονία έφτασε στο κατά κόρυφο… Σκέφτηκα αν θα έπρεπε να περιγράψω τι έγινε στη συνέχεια καθώς είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρεις αυτό που έβγαζαν 25000 κόσμος. Ειδικά σε κάποιους που δεν έχουν παραβρεθεί ποτέ σε μεγάλη συναυλία. Όμως αποφάσισα να τα γράψω έτσι ώστε να τα θυμάμαι και γω πιο καλά μετά από χρόνια.
Μες το σκοτάδι ακούστηκε η φωνή του Ozzy που μας καλούσε να φωνάξουμε. Όλοι προσπαθούσαμε να τον δούμε αλλά μάταια καθώς δεν ήταν πάνω στη σκηνή. Αλλά αυτό από μόνο του προκάλεσε ένα κύμα ενθουσιασμού. Και τότε ανεβαίνουν στη σκηνή οι Black Sabbath. Οι νότες του Ν.Ι.Β ακούγονται και 15000 κόσμος χοροπηδάει στο ρυθμό του. Ήταν εκπληκτικό. Ήταν απίστευτο. Δεν πιστεύω ότι θα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο και ούτε καταλάβαινες τι γινόταν. Ο Ozzy ανέβηκε ενθουσιασμένος, με τους υπόλοιπους Black Sabbath να βρίσκονται στα γνωστά τους standard. Δεν υπήρχε κανένα ιδιαίτερο stage show, δεν έτρεχαν πάνω-κάτω, δε έπαιξαν κανένα εκπληκτικό solo. Είναι όμως η πιο επιδραστική μπάντα και μία από τις μεγαλύτερες που έχουν περάσει από τον πλανήτη. Είναι ένας θρύλος και αυτό εκστασίασε τους πάντες, μικρότερους ή μεγαλύτερους. Η μία κορυφαία στιγμή διαδεχόταν την άλλη ενώ ο Ozzy έκανε ό,τι ήθελε: πείραζε τον Iommi και τον Butler, πετούσε συνέχεια κουβάδες με νερό στον κόσμο, δεν μας άφηνε σε ησυχία ενώ μας έδειξε και τα οπίσθια του! :o Απολαυστικός ο madman ήταν η ψυχή της μπάντας, ενώ στο Wizard έδειξε και τα προσόντα του στην φυσαρμόνικα (τυχερός όποιος την έπιασε).
War Pigs και να γίνεται ο πανικός από τα χέρια που υψώθηκαν στον αέρα και το τραγούδι του κόσμου. Fairies Wear Boots και ο ενθουσιασμός να ξεχειλίζει από την αρχή. Το medley από Symptom of the Universe, Sweat Leaf , Electric Funeral ταρακούνισε τους πάντες ενώ μας βγήκε η φωνή στο καρακλασσικό Iron Man. Λίγες στιγμές αργότερα ακούστηκε η προσευχή του metal, το ομώνυμο τραγούδι. Υπακούοντας στα κελεύσματα του Ozzy ο συναυλιακός χώρος μετατράπηκε σε θάλασσα φωτός από τους αναμμένους αναπτήρες. Από την αλλαγή στη μέση του τραγουδιού και σε όλο το υπόλοιπο της συναυλίας επικράτησε ένας πανζουρλισμός. The Wizard, εισαγωγή του Sabbath Bloody Sabbath και Paranoid. Όλοι ξέρουν αυτό το τραγούδι και όλοι μπορούν να καταλάβουν τι έγινε. Και όλοι όσοι ήταν εκεί χοροπήδηξαν στο άκουσμα του μέχρι τελικής πτώσεως. Μόνο που αυτή δεν είχε έρθει ακόμα καθώς η μπάντα βγήκε για encore με τον Ozzy να τραγουδάει με σπασμένη φωνή το Children of the Grave. Ένας madman που όσο περνούσε η ώρα είχε συνεπαρθεί από τις αντιδράσεις του κόσμου και στο τέλος φαινόταν εντελώς εκστασιασμένος. Ένας madman που υποκλίθηκε στον κόσμο αλλά περισσότερο εμείς σ’αυτόν.
Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κορυφαία στιγμή της εμφάνισης των Sabbath. Όσο καλές και να τανε οι μπάντες πριν από αυτούς, επισκιάστηκαν. Ίσως φανώ υπερβολικός αλλά θα πω ότι δύσκολα θα περάσει άλλη μπάντα που θα προκαλέσει το ντελίριο που προκάλεσαν οι Sabbath. Δεν πίστευα ότι κάποτε θα τους έβλεπα, να όμως που συνέβη. Ας ελπίσουμε ότι όταν αποχωρήσουν θα βρεθεί μια μπάντα που θα καλύψει το κενό τους, το κενό ενός θρύλου.
Sabbath bloody SabbathNothing more to do
Living just for dying
Dying just for them...
Παραλειπόμενα
- Ατάκα που ακούστηκε προς μεταλλά γιατί καθόταν στη σκιά, ενώ περιμέναμε να επιβιβαστούμε το πρωί: "Εσύ φιλαράκι με την εκδρομή του Star FM είσαι;"
- Αφού περπατούσαμε για κανένα χιλιόμετρο για να βρουμε το λεωφορείο κάποιος είπε: "κουράγιο παιδιά, άλλα 400 έμειναν". Δεν τον εντοπίσαμε ακόμα.
- Εκτός από την πρώτη των Sabbath, έγινε και η πρωτη παρουσίαση της collection "Blaze καλοκαίρι '05" με το μοντελακι Seventh One να αλωνίζει το συναυλιακό χώρο.
- Κάποιος φώναζε στον Weiland αν πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τον Rob Halford.
- Η εμφάνιση φίλου από τα παλιά μετά της συμβίας του. Αλλά αυτό πάει για το forum Προφητείες..
- Απόσπασμα από τηλεφωνική συζήτηση στο συναυλιακό χώρο: Α:"Φίλε που κοντά είσαι;", Γ:"Κοντά στην κονσόλα", Α:"Και τι φοράς να σε βρω;", Γ:"Ένα μαύρο μπλουζάκι. Θα με βρεις σίγουρα"
- Στο λεωφορείο της επιστροφής ο οδηγός σοφά έκρινε ότι το μόνο κατάλληλο άκουσμα που μπορούσε να συνοδεύσει μια τέτοια βραδιά ήταν Άντζελα Δημητριου και "Φωτιά τα Σαββατόβραδα ή Sabbathόβραδα"
Σημείωση Το οδοιπορικό από την (οοο)όμορφη Θεσσαλονίκη στο χώρο του σημαντικότερου live της μεταλλικής κοινότητας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου