Ronnie James Dio

Σκοπεύαμε να τον ξαναδούμε σε κανένα μήνα. Είχαν περάσει κοντά 5 χρόνια από τότε που είχε έρθει με το προσωπικό του σχήμα στην Αθήνα. Το τι ιδρώτα είχα χύσει τότε ακόμα το θυμάμαι.
Ο μεγάλος κοντός της μουσικής που ακούμε, σε σχετικά μικρή ηλικία, μας άφησε. Είχε να προσφέρει πολλά ακόμα καθώς παρέμενε πολύ δραστήριος στα 67 του. Και άμα άκουγες τη φωνή του ήταν λες και ήσουν στο 1975 και έπαιζε το Man on the Silver Mountain. Κι όμως.
Πέρα από την αδιαμφισβήτητη μουσική του αξία ήταν σπουδαίος και σαν άνθρωπος. Τουλάχιστον αυτό καταλάβαινες από τα λεγόμενα του και την αξιοπρέπεια, τη μετριοφροσύνη και τη σοβαρότητα που έβγαιναν από τις κινήσεις του. Σπάνιο πράγμα για άνθρωπο της σημερινής μουσικής βιομηχανίας.
Τα τραγούδια του θα μας συντροφεύουν ενώ και ο κλασσικός μεταλλικός χαιρετισμός θα μας τον θυμίζει. Και όπως τραγουδούσε πριν από 30 χρονιά (και το έχω υιοθετήσει σαν μότο): live for today, tomorrow never comes