Διάβασα λοιπόν και το τρίτο μυθιστόρημα του Irvin Yalom. Αυτός ο συνδυασμός διηγήματος και ψυχανάλυσης μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρων. Μέσα από μια ιστορία και όχι από ένα ξερό κείμενο, να παίρνεις σημαντικά μηνύματα και πληροφορίες, είναι πολύ εποικοδομητικό. Στην ίδια λογική με τα δύο προηγούμενα και αυτό (
Όταν έκλαψε ο Νίτσε,
Η Θεωρία του Σοπενάουερ), μόνο που αυτή τη φορά το βάρος δίνεται στην ιστορία την ίδια. Ενδιαφέρουσα πλοκή αλλά εγώ θα προτιμούσα περισσότερο βάρος στην ψυχανάλυση. Σε άλλη φάση ή σε κάποιον άλλον μπορεί να άρεσε αλλά εγώ θα μείνω στα δύο προηγούμενα. Δεν έχει γράψει και άλλο..
http://www.yalom.com/pagemaker.php?nav=books
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρώτο του βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου ήταν "Ο δήμιος του έρωτα", μια σειρά 10 διηγημάτων. Το είχα ευχαριστηθεί αρκετά, αφού παρουσίαζε τις θεμελιώδεις απόψεις του στο θέμα της ψυχανάλυσης (το φόβο του θανάτου). Μου θύμισε λίγο τον τρόπο που ανέπτυσσε τη θεωρία του ο Φρόιντ, με περιπτώσεις ασθενών ως παραδείγματα. Το επόμενο το διάβασα το περασμένο καλοκαίρι, ήταν το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" και δε μου φάνηκε και τίποτα το τρομερό. Μάλλον επειδή περίμενα κάτι παραπάνω γιατί είχα ακούσει πολύ καλά σχόλια, αλλά τελικά δεν υπερέβη τις προσδοκίες μου... Νομίζω ότι δεν είναι λογοτέχνης ο Γιάλομ. Περισσότερο ψυχαναλυτής με καλή πένα. Για δες το "Δήμιο" αφού σε ενδιαφέρει πιο πολύ το ψυχαναλυτικό και όχι το λογοτεχνικό κομμάτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήναι απλά ο φόβος του θανάτου δεν είναι κάτι που θα βλεπα σήμερα
ΑπάντησηΔιαγραφή