Καλοκαιρινός ρατσισμός

Δε μπορώ και δε γίνεται να εξαντλήσω το θέμα του ρατσισμού σε ένα post λίγων λέξεων. Πάμε λοιπόν σε μια απλή προσέγγιση.

Ως μικρά παιδιά στο περιβάλλον του σχολείου βιώναμε τον ρατσισμό. Όχι τον φυλετικό (γιατί δεν είχαμε συμμαθητές από άλλες χώρες) αλλά για το αν ένα παιδί είναι χοντρό, με σπυριά, με μεγάλα αυτιά. Σίγουρα έπαιζε ρόλο ότι τότε δεν ήταν τόσο κακό να κοροϊδέψει ο ένας τον άλλον για κάτι τέτοιο ενώ σίγουρα σε αυτή τη νοητική ανωριμότητα είναι αναμενόμενες τέτοιες συμπεριφορές. Οτιδήποτε είναι πέρα από το μέσο όρο και το μέτρο/μέτριο μπορεί να στοχοποιηθεί.

Κατά βάση τέτοιες συμπεριφορές δικαιολογούνται λόγω ηλικίας. Όπως δικαιολογούμε αντίστοιχες συμπεριφορές στην ηλικία μας στη φάση του χιούμορ. Έτσι θέλω να πιστεύω ότι ισχύει για τις αναφορές που κάνω και ακούω από φίλους για όλους αυτούς τους Βαλκάνιους τουρίστες που κατακλύζουν τη Βόρεια Ελλάδα. Λέγε λέγε όμως, παγιώνεται ένα στερεότυπο τζαμπατζή, ενοχλητικού, απαίδευτου τουρίστα. Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά αλλά εμείς δε μπορούμε να αλλάξουμε τους δικούς μας (αγενείς, καταπατητές κλπ) θα αλλάξουμε τους ξένους;

Όταν ακούς απαξιωτικές απόψεις από αγνώστους και ανθρώπους που δεν έχει βαρύτητα η γνώμη τους για σένα, δεν τρέχει και τίποτα. Αλλά όταν αυτές είναι από κοντινούς σου και διαπιστώνεις ότι ξεφεύγουν σε πιο σοβαρά ζητήματα, τότε υπάρχει θέμα. Για την ώρα ακολουθώ την προσφιλή μου τακτική του χιούμορ και του τρολαρίσματος. Αλλά κάποια στιγμή ίσως τα πράγματα πρέπει να μπουν στη θέση τους. Όχι για να κάνω τον άλλον αν αποδεχθεί τις απόψεις μου αλλά να τις σέβεται και να ψαχτεί λίγο με τις δικές του.