Μια ολιά από όλα

Η ζωή μας έχει και πρέπει να έχει από όλα. Η χρονιά που περνάει είχε γεγονότα ζωής και θανάτου. Γεγονότα που σε αλλάζουν και θα το διαπιστώσεις αργότερα. Για να τα αφομοιώσουμε και να τα κάνουμε δικά μας καλό είναι να είναι σε "μικρές ποσότητες". Ακόμα και η επαφή μας με τους γύρω, καλό είναι να είναι σε ανεκτές ποσότητες. Πόσο μάλλον για θέματα που σε υπερβαίνουν.
Καλά να μαστε και ας είμαστε πάντα γελαστοί (και γελασμένοι).

2019 AD

Φέτος γυρίσαμε στα γνωστά: πολύ φιλτράρισμα. Αξιοπρεπείς προσπάθειες από τα γνωστά ονόματα αλλά όχι κάτι αξιομνημόνευτο. Κάθε βδομάδα μέσα από το Weekly Injection έψαχνα τις νέες κυκλοφορίες, και έτσι δοκίμασα πολλούς ήχους. Μέχρι και κάποια ακούσματα στους Sabaton έδωσα και δεν τους βρήκα τόσο γραφικούς. Μέχρι και σε "αμαρτωλές" καταστάσεις έφτασα όπως οι Beast in Black. M' αυτούς η χρονιά θα κλείσει πανηγυρικά (sic). Το θέμα είναι ότι εκεί που περίμενες κάτι να σε πιάσει από το λαιμό, τις περισσότερες έμεινες με την όρεξη. Τι να κάνουμε; Όπως και να χει, με λίγο από τα καινούργια και περισσότερο από τα παλιά, η χρονιά ήταν γεμάτη metal.

Το παρελθόν και το μέλλον του metal σε μια εικόνα \m/

Η ηδονή της ματζιριάς

Σίγουρα σε κανέναν δεν περισσεύουν τα λεφτά για να τα σκορπάει. Έχω όμως την άποψη ότι πέρα από αυτούς που τα φέρνουν πέρα με το ζόρι και αυτούς που τους βγαίνει η πίστη για το μεροκάματο, όλοι οι υπόλοιποι δεν δικαιολογούνται να ματζιριάζουν. Οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι παρόλο που βγάζουν ένα σκασμό λεφτά, σπάνια βάζουν το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν φόρους, υποχρεώσεις, διασκεδάσεις. Στα πιο χαμηλά στρώματα ακούω και από κατά τα άλλα οκ ανθρώπους, να φτιάχνονται που κυνηγάνε προσφορές. Που μαζεύουν κουπόνια. Να ηδονίζονται ότι βρήκαν ένα πάμφθηνο εισιτήριο για το Παρίσι πχ και όχι ότι πήγαν στο Παρίσι.
Αφορμή: προχθές ένας γοβιός που του χω κόψει την καλημέρα, μου απηύθυνε το λόγο μόνο και μόνο για να ρωτήσει πόσο είναι το επίδομα παιδιού. Μέχρι και σε αυτό ρε μαλάκα είσαι ματζίρης; Στα διάλα.

Open House 2019

Μπορεί φέτος να μην είχαμε την ευκολία να γυρνάμε για δύο μέρες επί ώρες αλλά δε χάσαμε το ραντεβού. Δύο μουσεία και μία Λέσχη ήταν ο φετινός απολογισμός. Μέρη που δε θα επισκεπτόμασταν διαφορετικά και με τον τρόπο τους σου δίνουν την εντύπωση ότι η πόλη δεν είναι μόνο πολυκατοικίες και μαγαζιά. Η συνοδεία μας το χάρηκε κι αυτή και καλά να μαστε και του χρόνου σε νέα μέρη.

Άνθρωποι μουλωχτοί

Ανάμεσα στις αμέτρητες ανθρώπινες συμπεριφορές που υπάρχουν και σιγά σιγά ανακαλύπτω, είναι αυτή που τη βρίσκω ιδιαίτερα πετυχημένη και θα περιγράψω.
Θα μιλήσουμε για ανθρώπους που δεν δίνουν δικαιώματα. Ανθρώπους που είναι όμως μουλωχτοί. Επί της ουσίας δεν προσφέρουν κάτι στη δουλειά τους και τον περίγυρο τους αλλά η παρουσία τους θεωρείται ευχάριστη. Σε κατάλληλες στιγμές θα κάνουν κινήσεις αβροφροσύνης, θα επιδείξουν υπεράνω στάση και έτσι θα κερδίσουν τις εντυπώσεις. Το εύκολο κοινό τους θα τους βάλει ψηλά στα μάτια του.
Μέχρι εδώ δεν έκαναν και κάτι μεμπτό. Αν συνοδευόταν από την ειλικρινή συμπεριφορά τους και την πραγματική στάση τους. Γιατί οι παραπάνω κινήσεις είναι για να κερδίσουν τις εντυπώσεις και πίσω από αυτές να μη φανεί ο αληθινός χαρακτήρας τους. Είναι άνθρωποι με άσχημα κίνητρα που θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους, να περάσουν το δικό τους. Άνθρωποι που ζουν στη σκιά των προθέσεων τους. Που πίσω από την πλάτη του κοινού τους θα το υποτιμήσουν, θα το απαξιώσουν και με μειδίαμα θα το χειραγωγήσουν.
Το κοινό δεν κοιτάει το βάθος. Κοιτάει τις εντυπώσεις. Έτσι δεν θα κάτσει να δει τι κάνει και τι είναι κάποιος αλλά θα μείνει στα τσαλίμια και στις εντυπώσεις. Δυστυχώς αυτή η αφέλειά του δίνει εύσημα στους μουλωχτούς και τους ανεβάζει εκεί που αυτοί θέλουν.

Ozzy και Madonna

Πριν από 30 χρόνια ο Ozzy είχε κάνει ντουέτο με τη Lita Ford και όχι με τη Madonna. Το περίεργο λοιπόν δεν είναι που τους έβαλα μαζί στον τίτλο ενώ δεν έχουν κάποια συνεργασία αλλά ότι ζουν ακόμα! Και όχι απλά ζουν αλλά βασιλεύουν. Περιοδείες, νέοι δίσκοι, χρήμα.

Που οφείλεται αυτό; Σίγουρα όχι στις φωνάρες που διαθέτουν ούτε στην ομορφάδα τους. Σίγουρα στην ικανότητα τους να προσαρμόζονται στις εποχές και ταυτόχρονα να κάνουν καλές επιλογές. Αλλά πιο πολύ η διάρκεια και η διατήρηση τους ως μεγάλα ονόματα έχει να κάνει με το management. Κακά τα ψέματα οι manager είναι αυτοί που δίνουν κατευθύνσεις και ιδέες και βοηθάνε τους πελάτες τους να μην χαθούν από το προσκήνιο. Και (δυστυχώς) αυτό δεν είναι μόνο προνόμιο στους pop καλλιτέχνες. Ο Ozzy σώθηκε από την κατρακύλα και η γυναίκα του η Sharon τον οδήγησε στο δρόμο της επιτυχίας. Οι Metallica είναι όλο και μεγαλύτεροι και συνέχεια στο προσκήνιο. Ο Smallwood είναι το 7ο μέλος των Iron Maiden.

Άμα δε γίνονται κουραστικοί και εντελώς εμπορικά προϊόντα δεν υπάρχει θέμα. Άμα όμως γίνονται πιο pop από την Madonna τότε γάμησε τα.

Bratislava

Μετά από Αυστρία (δις), Τσεχία, Ουγγαρία, Βόρεια Ιταλία ήρθε η σειρά της λιγότερο γνωστής Σλοβακίας. Πλέον οι εκδρομείς δεν είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοιδεκατρείς. Έτσι τα δεδομένα αλλάζουν πολύ με το πρόγραμμα να είναι πιο σφιχτό χωρίς όμως να παραλείπει επισκέψεις σε όλα τα μέρη που θέλουμε να πάμε.
Το κέντρο περπατιέται εύκολα και εύκολα. Δηλαδή μέσα σε ένα ΣΚ θα το ξεψαχνίσεις ενώ και με καροτσάκι να σαι, δε θα χεις πρόβλημα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν το χορταίνεις. Από τα εμπορικά σημεία μέχρι αυτά που σου βγάζουν κάτι χαμένο στο χρόνο.

• Ο Δούναβης επιβλητικός.
• Πρασίνισε το μάτι μας από τα πολλά και μεγάλα πάρκα.
• Πανέμορφα γλυπτά εκεί που δεν το περιμένεις,
• Ήμασταν τυχεροί που πετύχαμε το event με την αναπαράσταση της μάχης της Μπρατισλάβας.
• Ωραία τα κρέατα τους.
• Ευγενικοί και με καλά αγγλικά οι Σλοβάκοι.
• Συνδυάσαμε ιστορικά μνημεία και μοντέρνα τέχνη...

ΥΓ Πέρασαν 20 μήνες από το τελευταίο αεροπορικό στην Ευρώπη. Ε καιρός ήταν λοιπόν.
ΥΓ 2 Αν μου έλεγες τότε ότι θα πήγαινα στο εξωτερικό με ένα μωρό στην αγκαλιά, θα σε λεγα τρελό.
ΥΓ 3 Θα μπορούσε ο τίτλος να είναι "Οι επιμένοντες Κεντροευρωπαϊκά". 

Dimmu Borgir - Live at Principal

Περιγραφή:

Το αναμενόμενο θα ήταν όσο περνάνε τα χρόνια να μαλακώνουν τα ακούσματα και να μην πολυασχολούμαι με τη μουσική. Έτσι κάνουν οι αθρώποι. Έλα που όμως πριν 2 μήνες πήγα σε thrash συναυλία και πριν κανά 2 σε black metal.
Οι Dimmu Borgir μπορεί να προκαλούν στους μη μυημένους αποστροφή στη θέα τους αλλά στο άκουσμα τους δεν τίθεται θέμα: είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Μπορεί πλέον το black metal στοιχείο τους να υπολείπεται του συμφωνικού αλλά αυτό δεν τους κάνει χειρότερους. Αντίθετα είναι ακόμα πιο προσβάσιμοι στο μεγάλο κοινό με αποτέλεσμα να γεμίσουν το Principal την Τρίτη το βράδυ. Μεγάλα και επικά τραγούδια και καλή επαφή με το κοινό. Το οποίο (αδικαιολόγητα) δεν κοπανιόταν ενώ (δικαιολογημένα) παραπονέθηκε για την πολύ μικρή διάρκεια. Δεν αντέχει η φωνή; Δεν αντέχει ο κόσμος πολύ ώρα αυτή τη μουσική; Είναι μεγάλοι; Δεν έχουν πολλά τραγούδια; Τίποτα από τα παραπάνω. Έτσι μείναμε με μια πίκρα αλλά η ποσότητα δεν είναι το κριτήριο. Ήταν μια όμορφη black metal συναυλία. Οξύμωρο να συνυπάρχει η λέξη όμορφος με το black metal. Το μη όμορφο είναι ότι σίγουρα όταν περάσουν οι μήνες δε θα τη μνημονεύω.

Ποσόστωση

Συχνά προκύπτει η ανάγκη να αποφασίσεις τι θα κάνεις και που να δώσεις πρώτα προσοχή. Ήμουν πάντα της ιεράρχησης: σε ανθρώπους, σε ασχολίες. Όχι της ιεραρχίας... Έτσι κάποια πρόσωπα και καταστάσεις πάντα θα είναι σε προτεραιότητα γιατί είναι οι άνθρωποι σου, η οικογένεια σου και όχι κάποιοι αμφιβόλων προθέσεων κοντινοί.
Πλέον και η βαρύτητα και τα ποσοστά αλλάζουν. Μέσα στα ιεραρχημένα από πριν πρόσωπα/ασχολίες δίνω ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτά που αξίζουν. Πλέον η τραμπάλα γέρνει πάρα πολύ.

Varαβάς

Ο τίτλος είναι ένα από τα αναμενόμενα λογοπαίγνια που θα γραφούν με την εφαρμογή του VAR στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το οποίο VAR το έβαλαν για να είναι πιο δίκαιο. Και που φυσικά κάτι τέτοιο δεν παίζει και η γκρίνια που δημιουργήθηκε από την πρώτη αγωνιστική είναι τόσο εκκωφαντική που μου φαίνεται θα σταματήσω να ασχολούμαι από τώρα.
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο αγωνίζονται παίκτες που χρυσοπληρώνονται και υπάρχουν παράγοντες με μεγάλα οφέλη. Ακόμα και οι μικροπαράγοντες τη βγάζουν με τα στημένα. Οι οπαδοί είναι γαλουχημένοι με τον αυτοσκοπό της νίκης. Οι δημοσιογράφοι είναι ταγμένοι σε στρατόπεδα. Με δυο λόγια κανέναν δεν τον απασχολεί αν παίζεται ποδόσφαιρο της προκοπής αφού όλα γίνονται για τη νίκη.
«Τίνα θέλετε απολύσω υμίν; Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν;». Τον Varαβά για να τη λέμε ο ένας στον άλλον ότι ευνοήθηκε. Να έχουμε ένα ακόμη αντικείμενο να ασχολούμαστε πέρα από το ίδιο το άθλημα. Άμα θέλετε θέαμα κλπ να πάτε αλλού.

Update: Από τον Αύγουστο αποκλείστηκαν οι 4 από τις 5 ομάδες στην Ευρώπη... 

Δημιουργίες

Πολλές μουσικές ταινίες αυτή τη φορά και μπορώ να πω ότι όλες κάτι είχαν να πούνε.

• Lords of Chaos
  Δραματοποιημένη απεικόνιση των γεγονότων στη Νορβηγία με τα φονικά και τα καψίματα εκκλησιών από μέλη των Mayhem. Εμένα μ' άρεσε. Άμα δεν έχεις επαφή με το metal μη το δεις γιατί μετά δε θα χω επιχειρήματα να σου πω.
• The Dirt
  Βιογραφική ταινία για τους Motley Crüe. Τι να προλάβεις να δείξεις από τη ζωή τους σε μιάμιση ώρα όταν αυτοί έχουν ζήσει 10 ζωές; Μόνο sex, drugs και rock n roll.
• Cold War
  Ένας κατεστραμμένος έρωτας πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ασπρόμαυρο αφαιρετικό νουάρ με πολύ πολωνική μουσική.
• The Favourite 
  Πολύς ντόρος και πολλές υποψηφιότητες για το πατριωτάκι τον Λάνθιμο. Ωραία σκηνοθεσία και ματιά σε μια απλοϊκή ιστορία εποχής.
• At Eternity's Gate
  Είμαστε σε Van Gogh φάση. Πλέον με αυτή την χαοτική ταινία είναι σα να μπαίνουμε και στο ξεχωριστό μα και ψυχοπαθές μυαλό του. Για φαν του ζωγράφου.
• Den Skyldige
  Είχα ακούσει καλά λόγια και δεν διαψεύστηκαν. Επί 1,5 ώρα βρισκόμαστε στο τηλεφωνικό κέντρο του 112 και ζούμε κάθε στιγμή της προσπάθειας να αντιμετωπιστεί ένα δύσκολο περιστατικό.
• Roma
  Από τη μια δε μπορώ να πω ότι θα τη θυμάμαι μετά από καιρό. Από την άλλη σε είχε εκεί να μετακινήσε όπως η κάμερα του σκηνοθέτη και να την αντιλαμβάνεσαι μέσα από την δική σου οπτική. 
• Mamma Mia! Here We Go Again
  Μένεις στα τραγουδάκια και τα ωραία ελληνικά τοπία. Από κει και πέρα τίποτα.
• The Disaster Artist
  Σε καμιά περίπτωση δεν τη βρήκα διασκεδαστική κωμωδία. Αλλά ούτε και έλεγα πότε θα τελειώσει γιατί όσο προχωρούσε βελτιωνόταν.
• Entre dos Aguas
  Κουραστικό. Η ζωή σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Ισπανίας. Πολύ κουραστικό και φεστιβαλικό.
• Un cuento chino
  Απλοϊκή ιστορία. Καλούτσικη για φεστιβάλ αν και την είδα στην τηλεόραση.
• Bohemian Rhapsody
  Την περίμενα και πιστεύω πως άξιζε η τόση αναμονή. Ίσως δεν πέρασε το σημείο που θα την κάνει μνημειώδη αλλά ξεχείλιζε τόσο από το ταλέντο του Freddie Mercury που δεν υπήρχε στιγμή που να μην την απολαύσεις.
• Red Sparrow
  Κατασκοπευτική ταινία με τη Ρωσία στο ρόλο του κακού. Ανατρεπτική σε στιγμές και τη Jennifer Lawrence να τα δείχνει όλα.

Ιανός

Αν πεις σε κάποιον ότι πριν 20 μέρες πήγες στους Slayer και προχθές ήσουν στον Πάριο, θα πει ότι είσαι διχασμένη προσωπικότητα. Δεν θα πω τα κλασσικά ότι "η μουσική είναι μία, καλή μουσική υπάρχει σε όλα τα είδη κλπ" καθώς μόνο το metal είναι καλή μουσική :P
Στο πατρικό μου δεν υπήρχε κάποια μουσική κατεύθυνση. Ραδιοφωνάκι και τηλεόραση. Έτσι από τη μια το αυτί είχε μάθει στις ελληνικές μελωδίες ενώ από την άλλη δε προκρινόταν κάποιο. Αποτέλεσμα ήταν εκεί στην εφηβεία να επιλέξω εγώ τι με τραβάει και μ αρέσει.
Πολλές φορές αναφέρεται ότι υπάρχουν ξένα συγκροτήματα που στην Ελλάδα τα έχουμε πολύ ψηλά ενώ έξω υπάρχει μέτριο ενδιαφέρον. Κατά τη γνώμη μου αυτό έχει να κάνει με τη μουσική μας παιδεία. Θέλουμε-δε θέλουμε από μικροί μεγαλώνουμε με τις ελληνικές μελωδίες. Είτε είναι του έντεχνου είτε του λαϊκού είτε του ελαφρολαϊκού. Έτσι στη συνέχεια, έστω και υποσυνείδητα η μουσική μας κατεύθυνση θα επηρεαστεί. Όπως και οι ωραίες μελωδίες που ακούγαμε από μικροί δε μπορούν να μας εγκαταλείψουν.

Σημείωση: "Στο διπλανό τραπέζι, ένας θεός με παίζει"

1986

Πολλά από τα ακούσματα μου παραμένουν από εκείνη την εποχή και όχι άδικα. Το σωτήριο έτος 1986 ο ήχος στην παραγωγή είχε βελτιωθεί σε σχέση με την ξεραϊλα των πρώτων 80s. Από την άλλη είχαν χωθεί και τα synthesizer και η στροφή στην εμπορευματοποίηση ήταν εμφανής, με ένα σωρό glam μπάντες να ξεπηδάνε. Κάποιες δισκάρες όμως ήρθαν για να μείνουν και να ακούγονται δεκαετίες μετά:
Crimson Glory - Crimson Glory
Metallica - Master Of Puppets
Cinderella - Night Songs
Queensryche - Rage For Order
Slayer - Reign In Blood
Black Sabbath - Seventh Star
Bon Jovi - Slippery When Wet
Iron Maiden - Somewhere In Time
Yngwie Malmsteen - Trilogy
Ozzy Osbourne - The Ultimate Sin

Photos: road edition

Μια ζωή μέσα στους δρόμους, κάτι έχουν να σου πουν τα αυτοκίνητα. Από το να σώσουν την ψυχή σου από τον αντίχριστο μέχρι να είναι το μυστήριο με ρόδες. Και πάντα θα υπάρχει ο κάφρος που αν μπορούσε να παρκάρει πάνω στο κρεβάτι σου θα το έκανε.

Κωφοί αλλά όχι άλαλοι

Σε μια συνέντευξη για δουλειά, η μετέπειτα εργοδότης μου είπε ότι εντόπισε ως προσόν ότι είμαι καλός ακροατής. Αν ρωτήσεις κάποιους κοντινούς μου θα σου πουν ότι ώρες-ώρες καταλαβαίνουν ότι το μυαλό μου πετάει μέσα στη συζήτηση. Τελικά τι ισχύει;
Συμβαίνει κάποιες φορές να σου λένε πράγματα που σου χουν ξαναπεί. Πέρα από την κακή μνήμη, είναι δείγμα ότι ούτε οι ίδιοι ακούνε σε ποιον μιλάνε. Αυτή η περίπτωση είναι το αντίθετο από το καλός ακροατής. Σε αντιδιαστολή με αυτούς λοιπόν, όταν ο ίδιος ακούς τι λες τότε "διαλέγεις" τι ακούς. Έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλος σου και δεν κάθεσαι σα να ακούς κήρυγμα αλλά ξεσκαρτάρεις τα σημαντικά και ενδιαφέροντα. Αντίστοιχα και συ προσπαθείς να πεις σημαντικά και ενδιαφέροντα. Είναι λογικό κάποιος να μην ακούει όταν του μιλάς πχ για ομάδες ενώ δεν ασχολείται με αθλητικά. Αλλά όταν αναφέρεσαι σε θέματα με τα οποία ο ίδιος σε έχει απασχολήσει και πετάει τη μπάλα στην κερκίδα τότε έχουμε να κάνουμε με μια κατηγορία που είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Είναι αυτοί που δεν ακούνε καθόλου. Αυτοί που είναι "κωφοί" αλλά όχι άλαλοι.

Slayer - Live in Sofia

Τσεκάρω στο blog και διαπιστώνω ότι έχω 3 χρόνια να πάω σε metal live. Τι μου συμβαίνει;! Γρήγορα να πάω με εκδρομικό σε άλλη γη σ' άλλα μέρη!
Σε ένα μουσικό λεξικό δίπλα στον όρο thrash metal θα έχει τη φωτογραφία των Slayer. Δεν υπάρχει συγκρότημα που να συνοψίζει και να ορίζει όλα τα καλά και περίεργα του ιδιώματος. Τώρα που αποσύρονται, δύσκολα να βρεθεί αντικαταστάτης των κορυφαίων.
Κλείσιμο συναυλίας: επί ένα τέταρτο ο Araya επί σκηνής, απλά να χαζεύει τον κόσμο και αυτός να αποθεώνει το συγκρότημα. Είναι αυτή η σχέση ανάμεσα στον κόσμο και τα συγκροτήματα αυτής της μουσικής που χρειάζεται ειδική ανάλυση. Όλο το βράδυ να έπαιζαν, ξανά σήμερα να έπαιζαν όλοι θα ταν εκεί: χτυπημένοι, μικρά παιδάκια, 50ρηδες, έγκυες.
Από τις 10 που βγήκαν στη σκηνή, έπαιξαν μονοκόμματα, χωρίς encore όλα σχεδόν τα καλά τους. Αλλά ούτε η διάρκεια ούτε αν ήταν όλα τα τραγούδια ήταν το θέμα. Η πώρωση, το headbanging, τα mosh pit, τα αθάνατα riff. Όποιος ίδρωσε τη φανέλα, όποιος έχασε λίγη από την ακοή του, όποιος κοιμόταν με ένα χαμόγελο στο πούλμαν. Αυτοί νοιώσανε.

ΥΓ Μέχρι το live βρήκα τη χαρά μου και έφαγα τα πόδια μου γυρνώντας την αγαπημένη Σόφια. Αφού μετά χρειάστηκαν ώρες να ρθω στα ίσια μου.
ΥΓ 2. Αγαπάμε Βούλγαρους. Χωρίς ίχνος καφρίλας, αυθεντικοί, έδειξαν την αφοσίωση τους φορώντας η συντριπτική πλειοψηφία μπλούζες της μπάντας.
ΥΓ 3. Οι μεταλλάδικες καταστάσεις στο λεωφορείο και πριν το live μου είχαν λήψει πολύ. Μπορεί να μην έχω περίγυρο που να ακούει αυτή τη μουσική αλλά αυτό δεν είναι τροχοπέδη.

Ποια είναι η λέξη

"Η ελληνική γλώσσα είναι τεράστια" κλπ. Αυτό που ισχύει είναι ότι κάθε γλώσσα ανάλογα ποιοι τη χρησιμοποιούν έχει πολλές λέξεις για τα αντικείμενα που είναι συνέχεια στην καθημερινότητα τους. Πχ οι Εσκιμώοι έχουν πολλές λέξεις για το χιόνι.

Ποια είναι η λέξη και σε ποιον πολιτισμό που περιγράφει την προσπάθεια να πνίξεις το γέλιο σου όταν βλέπεις ένα μωρό που προσπαθείς να κοιμήσεις από εκεί που είναι φουλ στην ενέργεια, να γλαρώνει, να βαραίνουν τα μάτια του και να αποκοιμιέται; :)

Δουλειά

Η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη. Άλλο δουλειά και άλλο δουλεία. Και άλλα τσιτάτα σε τοίχους ή σε ανακοινώσεις ¨φιλοσόφων". Είναι σπαστικό να ακούς για δουλειά από κάποιους που η μόνη τους δουλειά είναι να το ξύνουν στα καφέ και να το παίζουν επαναστάτες. Δε θα πω για τους άλλους που με τα λεφτά και τις γνωριμίες του μπαμπά κάνουν ζωάρα και προβάλουν/νται σε τιβί και social media.
Μεγάλωσα σε μια εποχή και ένα περιβάλλον που κυριαρχούσε η δουλειά. Εργατική τάξη γαρ. Ακόμη και κάτι θείοι δημόσιοι υπάλληλοι το έπαιζαν κουρασμένοι για να έχουν μούτρα. Σήμερα όντας μέσα στο εργατικό δυναμικό, ανάθεμα αν βλέπω κάποιον να δουλεύει. Είναι τόσο πρόστυχη η αεργία κάποιων, η τεμπελιά άλλων και η προβολή του ξυσίματος που μου προκαλεί αηδία.
Θα μουν πουν ότι είμαι υπερβολικός, ότι αρπάζομαι με το παραμικρό, ότι ο αναμάρτητος το λίθο βαλέττω. Ναι ρε φίλε, δε συγκρίνομαι με τους ανθρώπους που δούλευαν για να μας μεγαλώσουν. Αλλά λίγη τσίπα ρε παιδιά. Κουνήστε ρε το δαχτυλάκι σας. Κάντε κάτι δημιουργικό και όχι μόνο χαβαλέ και χαχαχα.

Δια βίας διαφήμιση

Διάβαζα δεύτερο άρθρο μέσα σε λίγες βδομάδες (πολύ δέλτα...) ότι η Ελλάδα είναι η πιο ακριβή στην Ευρώπη στην κινητή τηλεφωνία και στα δεδομένα. Πιο ακριβή και από την Ελβετία! Και λίγους μήνες πιο πριν είχα πέσει σε ένα πληρωμένο άρθρο που ισχυριζόταν το ακριβώς αντίθετο. Το οποίο δε βασιζόταν σε στοιχεία αλλά στα λεγόμενα των εταιριών...
Λίγες μέρες πριν είχα διαβάσει και ένα άρθρο ότι torrent is dead. Αυτό έλεγαν οι εταιρίες για να προωθήσουν τις πλατφόρμες τους και φυσικά δε βασίζεται πουθενά αλλού.
Οι έμμεσες διαφημίσεις είναι οι πιο ύπουλες. Οι πιο ενοχλητικές είναι οι τηλεφωνικές. Και οι πιο κοροϊδία οι τηλεοπτικές, που μας περνούν για ούγκανους. Το χειρότερο είναι ότι όλες αυτές τις πληρώνουμε εμείς από ότι φαίνεται και χωρίς να μας ρωτήσουν μάλιστα. Τζάμπα μάγκες.
Αντίστοιχη περίπτωση είναι και με τα Super Market που βομβαρδιζόμαστε για τις "καταπληκτικές προσφορές" τους σε 3-4 προϊόντα. Για τα άλλα 1000 προϊόντα κιχ. Αν συγκρίνεις τις τιμές τους με τις αντίστοιχες ενός Super Market που δεν κάνει διαφήμιση (ένα είναι) τότε καταλαβαίνεις ποιος πληρώνει την προβολή τους...

Να είσαι αλλά να μην έχεις

Μέρα του πατέρα η χθεσινή...

Gourmet football

Με τα χρόνια μπορώ να πω ότι εξελίξαμε τις γαστρονομικές μας προτιμήσεις. Ποτέ δεν φτάσαμε σε υπερβολές και σε πιάτα όπως προβάλλονται σε διαγωνισμούς αλά Masterchef αλλά άμα είναι να επιλέξουμε, θέλουμε το κάτι διαφορετικό. Την ωραία προσέγγιση, την έξυπνη εκτέλεση, τη μαστοριά, την τέχνη.
Μεγαλωμένοι σε ένα περιβάλλον που αθλητισμός θα πει αντιπαράθεση, έπρεπε να περάσουν χρόνια για να καταλάβουμε ότι η νίκη και η επιβολή στον αντίπαλο δεν είναι αυτοσκοπός. Αν ήταν έτσι βρίσκουμε έναν τρόπο να τον καταστρέψουμε/σκοτώσουμε και τελείωσε. Εδώ προτιμάνε να σκοτώνουνε το άθλημα.
Αλλά το post δεν έχει σκοπό να βγάλει στεναχώρια για το το συμβαίνει εδώ. Αφού ποδόσφαιρο βλέπουμε από την τηλεόραση ποια η διαφορά να βλέπουμε εγχώρια και όχι ξένα προϊόντα; Έτσι αυτό που παρακολουθήσαμε στους δύο ημιτελικούς του φετινού Champions League ήταν απίστευτο. Δε θα σταθώ στις αναπάντεχες ανατροπές αλλά στις συνθήκες που τις επέτρεψαν. Στο περιβάλλον που διαδραματίστηκαν.
Αν οι ομάδες που είχαν πάρει το πάνω χέρι, σκόπευαν να καταστρέψουν το ρυθμό και το ίδιο το αγώνισμα θα το έκαναν με θέατρο, μανούρες, διαμαρτυρίες και καθυστερήσεις. Αντίθετα έπαιξαν με περηφάνια. Αν ο κόσμος δεν είχε παιδεία θα πετούσε μπάλες, αντικείμενα και θα γιούχαρε όχι μόνο τους αντιπάλους αλλά και τους δικούς του. Αντίθετα στήριξε τους αθλητές.
Με δυο λόγια μιλάμε για ανώτερες καταστάσεις, για ποιότητα, για τέχνη. Αν μιλούσαμε για φαγητό θα λέγαμε για gourmet.

8/11/1943

Πως είναι να δουλεύεις 12 ώρες νύχτα για τα 12 καλύτερα σου χρόνια;
Πως είναι να είσαι ευθύς και να σε αποδέχονται τόσοι πολλοί;
Πως γίνεται το χιούμορ σου να είναι πετυχημένο και πειραχτικό αλλά καθόλου ενοχλητικό;
Πως μπορεί να αντιμετωπίζεις με τόση ευστροφία τις καταστάσεις και να βρίσκεις λύσεις;
Πως γίνεται να είσαι ανοιχτόμυαλος και όχι με οποιοδήποτε κόλλημα;
Πως γίνεται να είσαι τόσο καλός στις κατασκευές, τις επισκευές, το ψήσιμο, την οδήγηση, στις αγροτικές εργασίες; Πως;;;;
Πως είναι να είσαι ο πατέρας μου;

Όσο και να προσπαθήσω δε θα γίνω τίποτα από τα παραπάνω. Αλλά θα προσπαθήσω.

Heaven & Hell & Fire

Όταν μετά από χρόνια δω αυτή την ανάρτηση ίσως ξυπνήσουν αναμνήσεις για το τι μου συνέβαινε αυτή τη βδομάδα. Από τον παράδεισο στην κόλαση και όλα αυτά μέσα από τη φωτιά. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Ελπίζω όταν μετά από χρόνια δω αυτή την ανάρτηση να χω σβήσει τη φωτιά.

Αξιοπρέπεια και περηφάνια

Ο καθένας είναι άλλη περίπτωση. Η δικιά μου περίπτωση είναι ότι από τα πολλά που μου πέρασαν και μέσα στα οποία μεγάλωσα ασυναίσθητα, είναι η αξιοπρέπεια και η περηφάνια. Δε μιλάω ούτε για υφάκι ούτε για φουσκωμένα μυαλά. Αντιθέτως πάντα προσγειωμένοι και ποτέ εις βάρος των άλλων. Διπλωματία μόνο αναγκαστικά.
Τους επόμενους μήνες πρέπει να συνεχίσουμε έτσι. Ούτε τώρα δεν θα αλλάξει. Και μέσα από αυτά τα δύο, μέσα στα τόσα, θα είναι πάντα εκεί.

Οι δύο όψεις του νομίσματος

Ανάμεσα στις καθημερινές μου σκέψεις πλέον, σπάνια έρχεται αυτό το ζήτημα. Περισσότερο να αισθανθώ την πικρία και την κάποια απογοήτευση που κάποιες φιλίες/επαφές τερματίστηκαν. Αν υπήρξε τελετή λήξης τους ίσως να είχα καθιερώσει και επέτειο ανάμνησης 😊 Ανεπίσημα αυτό πρέπει να κάνω για να εξανεμισθεί κι αυτό το συναίσθημα.

Το μυαλό ενός ανθρώπου μπορεί να κάθεται και να στεναχωριέται για την έλλειψη του σήμερα. Μέσα βαθιά να λέει ότι μπορεί κάποια μέρα να αντιστραφεί. Αλλά ταυτόχρονα καταλαβαίνει ότι η υπάρχουσα κατάσταση δεν είναι τυχαία. Ότι τερματίστηκε το αγαθό του χθες.

Σε μια απόφαση μπορεί να καταλήξει: να χαμογελάμε για αυτές τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε. Φαντάσου να υπήρχε έλλειψη αυτών. Αυτό θα ήταν ανεπανόρθωτο και μαύρο.

Σφίξαμε

Προσπαθείς να συνεχίσεις όπως τόσο καιρό. Στους ίδιους ρυθμούς, με την ίδια αντιμετώπιση. Αλλά όσο ξεπερασμένο είναι να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου σε ένα blog αντί σε μια ανάρτηση στο fb, άλλο τόσο είναι να παλεύεις κατά μέτωπον ότι σου προκύπτει.
Κάποια πράγματα πρέπει να τα αποδεχθείς, κάποια να τα βγάλεις και από το πίσω μέρος του μυαλού σου, κάποια θες δε θες να τα παλέψεις. Σφίξαμε λόγω των καταστάσεων και δε σηκώνει να αφιερώνεις χρόνο σε μη σημαντικά θέματα. Καλά καλά δεν προλάβαμε να σαρανταρίσουμε και μεγαλώσαμε απότομα :)

Narcos

(Νόμιζα είχα κάνει ανάρτηση για αυτή τη σειρά.) Θυμάμαι είχα φάει σκάλωμα από το πρώτο επεισόδιο. Το γεγονός ότι αυτά που περιγράφει (αν εξαιρέσεις τις σάλτσες) έγιναν στην πραγματικότητα, σε αφήνει μαλάκα μέχρι το τελευταίο επεισόδιο που έχεις παρακολουθήσει. Μόλις φτάσαμε στο τέλος της τρίτης σεζόν και προσωπικά δεν περιμένω να ξεκινήσω την επόμενη.
Ο Escobar έγινε διασημότητα μέσα από αυτή σειρά, με την πρώτη σεζόν να λάμπει. Είχα ενδοιασμούς για την τρίτη σεζόν που δεν είχε Escobar αλλά πραγματικά ήταν γαμάτη. Μια ολόκληρη χώρα που εξουσιαζόταν από το καρτέλ. Η διαφθορά μέσα σε όλα αλλά στο τέλος κάτι ξήλωσαν. Άντε και στα δικά μας.

Σαν τα χιόνια

Δύο εβδομάδες καθισιού πέρασαν σαν το νερό. Αντικειμενικά δεν ήταν καλές αλλά μέσα στον επιδιωκόμενο στρουθοκαμηλισμό, μου φάνηκαν ευχάριστες και ότι μπορούσε να γίνει έγινε.
Παραδοσιακά αυτές τις μέρες πας και κάποια εκδρομή (φέτος περιοριστήκαμε στα "εξωτικά" Γιαννιτσά) και βλέπεις φίλους που έρχονται από μακριά. Καλά μέχρι εδώ. Το παράξενο είναι ότι δε βλέπεις άτομα που μένουν εδώ. Σαν τα χιόνια και αυτά λοιπόν.
Ένα δείγμα ότι πλέον η παιδική ματιά απομακρύνεται είναι όταν η χαρά του χιονιού υποσκελίζεται από την ανησυχία αν θα πάθει κάτι η τεντοπέργολα και από την υγρασία στο ταβάνι. Βάζεις πολλά στο κεφάλι και δεν εξαρτώνται όλα από σένα. Τα κοιτάς, σε κοιτάνε, παίρνεις αποφάσεις και βγαίνεις να πιάσεις τα χιόνια.