Δε βάζεις το χέρι στη φωτιά

Στο κίνημα metoo ο κόσμος το χε τούμπανο και ανάθεμα αν θα βγει στο 5% των περιπτώσεων. Άσε που είναι καθεστώς η σεξουαλική εκμετάλλευση στο χώρο.

Τελευταίος ο τηλεοπτικός ροκάς από τα εφηβικά μας χρόνια. Δεν τον είχα πετύχει κάπου από κοντά αλλά από αυτό που περνούσε στις μη τηλεοπτικές στιγμές του φαινόταν ότι δεν ήταν παιδί μάλαμα. Το θέμα είναι να αναζητήσουμε και άλλους τέτοιους έξυπνους που κάτι κρύβουν.

Στον μικρό μας κύκλο εύκολα καταλαβαίνεις ότι κάποιοι είναι σκάρτοι καταρχάς όταν κακοχαρακτηρίζουν άλλους πίσω από την πλάτη τους. Δεν πάει να είναι γενικά αποδεκτοί. Υπάρχουν και άλλοι που θα βγουν εντελώς από το πουθενά και είναι αυτοί που δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να κάνουν στον προσωπικό τους χρόνο. Είναι η πιο ύπουλη κατηγορία. Ίσως εκεί να άνηκε και ο Φιλιππίδης που μόνο αν κοιτάξεις καλά μέσα στις ταινίες του θα ανακαλύψεις τη γλίτσα (πχ Εφάπαξ)

Να τα νε το '21

Όπως το 2021 ήταν λίγο καλύτερη σαν χρονιά από το 2020, έτσι και μουσικά. Απέχουμε πολύ από την κανονικότητα αλλά δε μπορούμε να κάνουμε πολλά. Έτσι και ως ακροατές ψάχνουμε αυτόν τον ήχο και τα ακούσματα που θα μας κάνουν το κλικ. Σπάνιο πράγμα πλέον αφού τα περισσότερα μας ακούγονται γνωστά και αναμενόμενα. Έτσι όταν ήρθαν από εκεί που δεν το περίμενες κάποιοι ωραίοι δίσκοι, τότε λες κάτι γίνεται.

Cargo Lift - THEN

Από την άγνωστη εγχώρια σκηνή, με παραπομπές σε παλιούς καλούς Queensryche, θα περιμένω να τους δω σε κάποιο live (αμήν και πότε)

Kenn Nardi - Trauma

Από το πουθενά ήρθε και κόλλησε στο Playlist. Δεν τον γνώριζα, ούτε και τους Anacrusis. Ήχος που σε παραπέμπει στην αρχή των 90s αλλά συνθέσεις και ήχοι που σε κρατάνε για πολλές ακροάσεις. Διαμαντάκι.

The Quill - Earthrise

Κολλητικό stoner/doom από μια παλιά και όχι mainstream μπάντα.

Running Wild - Blood on Blood

Τα τραγούδια είναι στο ίδιο στυλ, το εξώφυλλο generic, τα τύμπανα drum machine και άλλες ντροπιαστικές διαπιστώσεις. Έχει όμως 3-4 τραγούδια που σου κολλάνε ρε γαμώτο.

Subterranean Masquerade - Mountain Fever

Γεμάτο χρώματα και ενδιαφέρουσες στιγμές, αρκετά progressive αυτοί οι Ισραηλινοί.

Volbeat - Servant of the Mind

Αυτό και αν ήταν αναπάντεχο από ένα γνωστό ραδιοφωνικό συγκρότημα. Αναφορές από Metallica, Sabbath ως Motorhead, μέχρι και death!

Υστερόγραφο:

Iron Maiden - Senjutsu

Τελικά δε μεγάλωσε ιδιαίτερα μέσα μου...

Narcos: Mexico

Στην πρώτη σεζόν είχε συγκεντρώσει τα φώτα. Στις τελευταίες μείναμε εμείς οι φαν των σειρών-"ντοκιμαντέρ" που τις παρακολουθήσαμε φανατικά. 

Μπορεί το Mexico να μην ήταν όσο καλό όσο στην Κολομβία αλλά το επίπεδο ήταν πάλι ψηλό. Και η τελευταία σεζόν έστω και με αρκετή δημιουργική φαντασία μας κράτησε ως την τελευταία σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι δεν προβάλει τουριστικά το Μεξικό :Ρ, δείχνει όμως τον σκληρό κόσμο της βίας και των κεφαλών του ναρκεμπορίου. Οι χαρακτήρες πολύ προσεγμένοι και δυνατοί.

Απόσταση

Όποιος θυμάται τις εκπομπές και τα τηλεοπτικά παράθυρα τη δεκαετία του 90, θυμάται ότι όταν συνέβαινε κάτι υπήρχε αμέσως αντίδραση και πατιρντί.

Εδώ και πολλά χρόνια έχει αλλάξει η προσέγγιση. Η πρόσφατη περίπτωση Baldwin δείχνει πώς χειρίζονται πολύ επαγγελματικά αυτές τις καταστάσεις. Αφού πέρασε το κατάλληλο χρονικό διάστημα, εμφανίστηκε και παρουσίασε τα πράγματα από την πλευρά του. Άφησε να περάσουν οι πρώτες μέρες που τα πράγματα καίνε. Και στην Ελλαδίτσα αυτό συμβαίνει κατά κόρον. Με το που θα σκάσει κάτι, ο υπαίτιος θα αποσυρθεί από το δημόσιο βίο για λίγο καιρό και μετά θα επανέλθει σα να μη τρέχει τίποτα.

Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης, που είναι και ο πιο αποδοτικός, βασίζεται στην ανθρώπινη αντίληψη που αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα πράγματα αν έχει μεσολαβήσει ένα χρονικό διάστημα, αν υπάρχει μεγάλη απόσταση, αν κάτι δεν είναι κοντινό από οποιαδήποτε άποψη. Πέρα από την πιο πάνω "κακή" χρήση, στην καθημερινότητα μας κάνει τα γεγονότα πιο θολά και με λιγότερη βαρύτητα. Κατά περίπτωση αυτό μπορεί να είναι είτε θετικό είτε αρνητικό.

Τείχη

Ζώντας 40 χρόνια σε μια πόλη που περικλείεται από τείχη, το θεωρώ λίγο τραγικό που δεν τα έχω γυρίσει όλα. Αντικειμενικά κάποιος δε βρίσκει ενδιαφέρον για πέτρες πάνω σε πέτρες αλλά ιστορικά κουβαλάνε πολλές σημαντικές στιγμές. 

Στην περιοχή της δουλειάς μας, υπάρχουν στενοί δρόμοι που τους χρησιμοποιώ τελευταία για να γλιτώσω την κίνηση. Εκεί περνάμε ανάμεσα από μεγάλες και ακριβές βίλες. Δύσκολα διακρίνεις τα κτίσματα γιατί περικλείονται από τεχνητά και φυσικά τείχη φτιαγμένα από δέντρα. Σίγουρα τα έφτιαξαν για λόγους ασφαλείας όπως και τα τείχη των παλιών εποχών αλλά τα έφτιαξαν και για να αποφύγουν τα βλέμματα και να απομονωθούν. 

Τα τείχη στέκονται αιώνια.

What water gave me

Όλοι ξέρουμε ότι το νερό είναι ένα μεγάλο αγαθό. Ταυτόχρονα οι περισσότεροι από μας ταλαιπωρούνται από τις διαρροές και τα θέματα που δημιουργεί. Προσωπικά έχουμε και λέμε:

• Παίρνει νερό η τεντοπέργολα και ότι και να κάνουμε δε βγαίνει άκρη
• Έχει βγάλει υγρασία ο τοίχος στο γκαράζ και για την ώρα την κοιτάζουμε.
• Μπλοκάρει η αποχέτευση στην κουζίνα μέχρι το μπάνιο και γυρνάνε τα νερά πίσω.
• Μπάζει από την ταράτσα στο εξοχικό. Το φτιάξαμε αλλά όπως και το προηγούμενο μετά από κάποιο διάστημα θα ξαναθέλει.

Φυσικά όλα αυτά οφείλονται στις κακοτεχνίες κα όχι στο ίδιο το νερό. Απλά αυτό μας κυνηγάει

I do like Mondays

Από αρχαιοτάτων χρόνων η Δευτέρα ήταν η πιο μισητή μέρα της εβδομάδας. Τη λένε Τσαγγαροδευτέρα, το γνωστό άσμα λέει "..κι η Δευτέρα να ταν μόνο κάθε 2 φορές το χρόνο" και στο ιντερνέτς κυκλοφορούν δεκάδες meme για πόσο άσχημη είναι.

Εμένα πάλι μ' αρέσει. Είναι που γεμίζω το ημερολόγιο με εργασίες που πρέπει να γίνουν, που όντως κάνω πολλά παραγωγικά πράγματα και χρήσιμα. Μπορεί να μην μένει χρόνος για διασκέδαση αλλά η αίσθηση ότι βάζεις σε σειρά δουλειές και τις φέρνεις σε πέρας, την κάνει μια δημιουργική μέρα.

Απώλεια

 Όσο περνάνε τα χρόνια πάνω σε έναν άνθρωπο και ανεξαρτήτου της δουλειάς/ζωής που κάνει, κάπου αρχίζεις να βλέπεις τα σημάδια που του αφήνουν. Και δεν στέκομαι στη φθορά του χρόνου ούτε σε ασθένειες. Οι περισσότεροι κουβαλάνε απώλειες που φαίνονται στο βλέμμα τους.

Αυτόν τον μήνα έφυγαν 2 δικοί μου άνθρωποι. Το γεγονός ότι ήταν πλήρεις ημερών το μετριάζει, όπως και ότι δεν ταλαιπωρήθηκαν. Το κενό που αφήνουν αυτοί που φεύγουν προστίθεται σε όλες τις προηγούμενες απώλειες. Και στο δικό μας βλέμμα.

Overachiever

Βρίσκεσαι σε έναν εργασιακό χώρο που η χαρά και η ευγνωμοσύνη θα έπρεπε να ήταν στην ημερήσια διάταξη. Γιατί πέρα από τα αρκετά ανάποδα, έχει και πολλά θετικά. Αντιθέτως πιάνεις τον εαυτό σου να είναι χαλασμένο από την αναλγησία, κωλοβάρεμα, δυσλειτουργία, λάθος συμπεριφορών των περισσοτέρων. Η λύση σε αυτά μπορεί να είναι και εύκολη...

Αντίστοιχα και στη ζωή σου, πιάνεις τον εαυτό σου να χαλιέται με τα πολλά στραβά που συμβαίνουν. Από την άλλη περνάς σα δεδομένα τα καλά και ακόμα περισσότερο δεν αναλογίζεσαι πως τα έχεις αποκτήσει. Πολύ εύκολα θα μπορούσες να μην είχες πολλά από αυτά. Τα πιο σημαντικά. 

Μπορεί να μην είχες/έχεις τις καλύτερες προοπτικές αλλά πέτυχες πολλά παραπάνω από ότι αντικειμενικά θα μπορούσες.

Αυτοβιογραφίες

Το τελευταίο (μεγάλο) χρονικό διάστημα έχω διαβάσει 3 αυτοβιογραφίες μέταλ καλλιτεχνών. Εκκρεμεί μία ακόμη αλλά δε νομίζω να την πιάσω. Ο λόγος για τον KK Downing των Priest, που έχει ένα στράβωμα και είναι ο λιγότερο ενδιαφέρων από τους υπόλοιπους.

Ξεκινάω με τον Rob Halford. Γεμάτη και με πολλά ενδιαφέροντα θέματα και περιπέτειες στη ζωή του. Δίνει μεγάλο βάρος στη σεξουαλική του ζωή και πως ζούσε κρυμμένος: η αντιδιαστολή της καλλιτεχνικής και εμπορικής επιτυχίας με την προσωπική αποτυχία. Γνωρίζοντας και την ιστορία των Priest, αντιλαμβάνεσαι ότι κάποια πράγματα τα περνάει πάνω-πάνω. Πάντως σου δίνει αυτόν τον θετικό τόνο για τη ζωή.

Επόμενη η αυτοβιογραφία του μεγάλου Iommi. Σταματάει το 2010 άρα δεν περιλαμβάνει το τελικό reunion. Βλέπουμε τη ζωή ενός σπουδαίου καλλιτέχνη ακόμα και μέσα από τις λάθος επιλογές και τις φάρσες, που ήταν χαρακτηριστικό του. Κάθε περίοδος έχει τρομακτικό ενδιαφέρον αλλά και αυτός αποσιωπά κάποια θέματα στις σχέσεις του.

Τέλος του γίναντα Ronnie James Dio. Διάλεξα να αφήσω την περίοδο πριν τους Rainbow. Δε μαθαίνεις πολλά περισσότερα από όσα γνώριζες αν είσαι χωμένος-καμένος αλλά σε βάζει στην εποχή και σου ανοίγει την όρεξη να δεις πιο καλά τη δισκογραφία του. Σταματάει το 1986 που ήταν στο πικ του. Ένα μεγάλο μείον είναι ότι η ανάμιξη της χήρας του είναι εξόφθαλμη και η αγιοποίηση της χτυπάει άσχημα. Τεράστιο σφάλμα που με το ζόρι αναφέρει την πρώτη του σύζυγο και μητέρα του παιδιού του. 

Δεν υπάρχει καλύτερη και χειρότερη. Αντικειμενικά κάποιες υστερούν, όπως ανέφερα παραπάνω. Θα βάλεις την κατάλληλη μουσική και θα απολαύσεις την γεμάτη σκαμπανεβάσματα ζωή του αγαπημένου metal icon σου.

Ποιος Ερντογάν και ποιος Κιμ Γιονγκ Ουν

Η "ενημέρωση" για τις μεθόδους και την έλλειψη δημοκρατίας σε χώρες όπως η Τουρκία και η Βόρεια Κορέα είναι συνεχής. Κουνάμε το κεφάλι μας και λέμε τι χαζοί που είναι. 

Όσο μπλέκεις με τα κοινά και κοιτάς από μέσα τι γίνεται, καταλαβαίνεις ότι και εδώ το πράγμα ακολουθεί στη γραμμή του αυταρχισμού και της παραπληροφόρησης. Τα μέσα ταΐστηκαν με εκατομμύρια και παρουσιάζουν αλλιώτικα την πραγματικότητα. 

Στην εκπαίδευση η υπουργός χρησιμοποιώντας τη λέξη Αξιολόγηση περάνει ένα σωρό αντιεκπαιδευτικά και τραβηγμένα πράγματα: από τους χορηγούς που πρέπει να βρει κάθε σχολείο ως τη μετατροπή του σε γραφειοκρατικό κέντρο και ελεγχόμενο από άσχετους με την εκπαιδευτική διαδικασία. Για να τγιατί ο επιβάλλει σέρνει στα δικαστήρια τις αντιδράσεις και για να μην φανούν κλειστά σχολεία αναγκάζει τους ελάχιστους μη απεργούς να κρατάνε ανοιχτά ολόκληρα σχολεία με εκατοντάδες μαθητές.

Κερασάκι στη τούρτα να απαιτεί τη συγχώνευση τμημάτων για να καλύψει τα χιλιάδες κενά. 10 παιδιά σε ένα τμήμα ειδικής αγωγής... Τι τους νοιάζει;

cancel_μονοπώλιο

Έχει περάσει στο ελληνικό dna ότι όλοι θα βγούμε για καφέ και πλέον ότι όλοι παραγγέλνουμε απέξω. Τέλος πάντων.

Εδώ και χρόνια επιβλήθηκε η efood με όλα τα ακόλουθα ενός μονοπωλίου. Εδώ και καιρό υπάρχουν εναλλακτικές. Και προσφέρουν κάτι διαφορετικό και δεν κοροϊδεύουν με τυχερές πινιάτες κλπ. Μετά την αναταραχή με τις συμβάσεις των διανομέων είναι ευκαιρία να δοθεί ένα μάθημα στις εταιρίες που βγάζουν εκατομμύρια και δεν επιστρέφουν τίποτα.

Επόμενο βήμα να σβήσω το app τους.

Iron Maiden - Senjutsu

Συνεχίζοντας στο ίδιο retro mood, ήταν σαν σήμερα πριν από 23 χρόνια που είδα τους θεούς ζωντανά. Και όσο και αν ακούγεται υπερβολικό, έτσι ήταν τότε καθώς περίμενα μήνες μέχρι να έρθουν στο Θέατρο Δάσους να τους δω. Τα αυτιά μου βούιζαν για μέρες, ο Bayley δεν είχε τα ψηλά, εγώ χοροπηδουσα αγκαλιά με άγνωστους.

Σε καμιά περίπτωση δεν υπήρχε αυτή η αναμονή για την τωρινη κυκλοφορία δίσκου. Για πολλούς και προφανής λόγους. Και από τη μία αυτό είναι καλό γιατί είσαι προσγειωμένος και κρατάς μικρό καλάθι. Αλλά κάθε καινούργιο κομμάτι τους είναι σα να έρχεται από την πηγή της έμπνευσης. 

Είδα δεκάδες κριτικές. Διθυραμβικές από ξένα έντυπα, γεγονός που με ξένισε αλλά ταυτόχρονα με χαροποιούσε γιατί δεν τους έθαβαν. Μετά ακραίες γνώμες για χάλια ήχο, βαρετό κλπ. Δεν υπάρχουν απαιτήσεις να βγάλουν τα απίστευτα που έβγαζαν απλά να κρατάνε ψηλά τη σημαία. Μέχρι στιγμής δεν είμαι πολύ ενθουσιασμενος. Σίγουρα την χιλιοστή φορά που θα το ακούσω θα πορωθώ. Μέχρι τότε με χαλάνε τα τζαμαρισματα με το μπάσο του Harris που αργούν το κομμάτι να ξεκινήσει και οι στάνταρ δομές. 

Το σίγουρο είναι ότι το βρήκα κατάλληλο για συνοδεία σε μεγάλες διαδρομές. Το ακούς ταξιδεύοντας αλλά από μόνο του δε σε ταξιδεύει ακούγοντας το. Το σίγουρο είναι ότι θα μεγαλώσει μέσα μου όπως και εγώ μεγάλωσα μαζί τους. Maiden δε ξαναβγαίνουν. 

Kids of the century

Όπως τα περισσότερα σημαντικά πράγματα, αν δεν τα ζήσεις δεν πρόκειται να τα καταλάβεις.

Από το πόσο ζωηρό, ανεξέλεγκτο και όμορφο είναι ένα παιδί, μέχρι τι σημαίνει η καθημερινότητα μαζί του. Επειδή είναι τόσο δεδομένη η ύπαρξη τους δίπλα μας δεν πάει να πει ότι γνωρίζουν όλοι την ανατροφή τους. 

Οι παλιότερες γενιές είχαν αυτό σαν προορισμό και όχι άλλες επιλογές πέρα από το να δουλεύουν νυχθημερόν. Οι σημερινές δυσκολεύονται να καταλάβουν γιατί πρέπει να αφήσουν τις δραστηριότητες και το Instagram και να μπλέξουν μεγαλώνοντας ένα μωρό. Επειδή δε γίνεται να νοιώσεις κάτι που δεν το έχεις ζήσει, ας απολαμβάνουμε το σήμερα και οι μεν και οι δε. Και ισχύει ότι καλύτερα να μετανιώνουμε για κάτι που κάναμε παρά για κάτι που δεν κάναμε.

Ένα τέταρτο του αιώνα

Τέτοια εποχή πριν από 25(!) χρόνια μου δωσαν με το "στανιό" να ακούσω μια κασέτα metal. Στην μια πλευρά το X Factor και στην άλλη το Fear of the Dark. Χωρίς τίτλους, χωρίς διευκρινήσεις. Με πολύ φαντασία με τα ακουστικά να ταξιδεύω.

Πως θα μουν αν δεν ερχόμουν τότε και ποτέ σε επαφή; Ίσως και καλύτερος ίσως και χειρότερος, πάντως πολύ διαφορετικός. Ένα γεγονός που δεν θα το καταλάβουν ποτέ όσοι απορούν πως ακούς ακόμα μεταλ και ότι δε σου φαίνεται.

ΥΓ Αυτή τη βδομάδα βγαίνει και το καινούργιο Maiden. Η πρώτη και παντοτινή αγάπη δεν αλλάζει.
ΥΓ 2 Αντε και στα υπόλοιπα τέταρτα του αιώνα.

Μάλτα

Η Μάλτα είναι ένας προορισμός που τον έχεις ακούσει από αρκετούς γνωστούς και ίσως του λείπει η λάμψη. Έχοντας περάσει 21 μήνες από το τελευταίο αεροπορικό ταξίδι στο εξωτερικό και θέλοντας να συνδυάσουμε καλοκαίρι με γνωριμία με μια άλλη χώρα, την προτιμήσαμε. 

Με πολύ χαρτούρα λόγω covid και κρυμμένα έξοδα κύλησε γρήγορα ο χρόνος και κάθισα στη δεξιά θέση του αυτοκινήτου. Όχι ως συνοδηγός αλλά ως οδηγός σε δεξιοτίμονο αυτόματο. Μια πρόκληση που ανταπεξήλθα. Πάμε στα του νησιού.

Μέσα σε 3,5 μέρες είδαμε πολλά. Αν καθόμασταν περισσότερο θα το αφομοιώναμε περισσότερο αλλά ο χρόνος δεν είναι άπλετος. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι αξίζει να την επισκεφθείς και δύσκολα θα βρεις κάτι που θα σου φανεί ενοχλητικό. Ίσως από το φαγητό τους δεν ξετρελάθηκα αλλά ήταν αξιοπρεπές. Ίσως οι δρόμοι τους ήταν τόσο προχωρημένοι που ακολουθώντας τυφλά το GPS να χαθήκαμε μερικές φορές αλλά δεν φταίνε αυτοί. 

Η Βαλέτα σε κερδίζει με το που περνάς την πύλη. Επιβλητικά κτήρια, μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή. Ο ναός του Αγίου Ιωάννη σαν έργο τέχνης εσωτερικά. Η θέα από τα φρούρια σαν τις καρτ ποστάλ (υπάρχουν ακόμα). Από την απέναντι όχθη το Birgu πιο γραφικό, μαζεμένο, με πανέμορφα στενά. Αξίζει η βόλτα παραλιακά ως την Cospicua. 

Η Μεδίνα ότι πιο κοντά σε βαρύ μεσαίωνα με τα πέτρινα κτίσματα της, τα πλακόστρωτα στενά και τους καλοδιατηρημένους ναούς. Δεν αφήσαμε δρομάκι να μην περπατήσουμε.

Το χωριό του Ποπάυ το είδαμε και το φωτογραφίσαμε από κάποια απόσταση. Ομορφούλικο, είναι για μια στάση.

Το "ψαροχώρι" Marsaxlokk έχει ένα λιμανάκι με τις μικρές χαρακτηριστικές βάρκες του να δίνουν χρώμα. Αν τρώγαμε ίσως να είχα καλύτερη γεύση.

To νησί Gozo έχει και αυτό τις ομορφιές του με την ακρόπολη του να ξεχωρίζει και να αφιερώνουμε πολύ χρόνο.

Πέρα από τα βασικά κάναμε πέρασμα και από μερικά μέρη όπως η Rabat, το Siggiewi, η Mosta, η Lija και η Xewkija (στο Gozo) για να δούμε καλύτερα τη Μάλτα. Και όλα τους είχαν μια ομορφιά και κάτι που τα ξεχώριζε. 

Επιλογές στην εστίαση πολλές, ο κόσμος ντόπιος αλλά και από το εξωτερικό. Η γλώσσα τους με αραβική προφορά και οι τιμές όπως και εδώ. Σε μια παραλία που κάναμε μπάνιο ήταν μια χαρά. Καθαρή χώρα που δίνει βάση στον τουρισμό της.

Φεύγοντας από τη Μάλτα σου μένει στο μάτι αυτό το χαρακτηριστικό χρώμα της πέτρας της. Ωραίος προορισμός...

The Serpent

Εντυπωσιάστηκα διαβάζοντας ένα άρθρο για την ιστορία που πραγματευεται η σειρά και έτσι τη βρήκα και κατάφερα να τη δω. Μέσα σε μια σεζόν (οκτώ επεισόδια) ξετυλίγεται η πραγματική ιστορία ενός ανθρώπου που κατάφερε να εξαπατήσει, να σκοτώσει κατ επανάληψη και να ξεφύγει. Δε μιλάμε για το κλασικό "βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα" αλλά μια δραματοποιημένη σειρά στα όρια του ντοκιμαντέρ. 

Ίσως δύο πράγματα σου μένουν όταν τελειώνει: πόσο διαφορετικά λειτουργούσε το μυαλό του εγκληματία και πόσο σπουδαίο ρόλο έπαιξε ο Ολλανδός διπλωμάτης στο να καταδικαστεί και να μην ξεφύγει. 

Παραγωγές

 Δε μπορώ να πω, όλες είχαν το ενδιαφέρον τους.

• Serpico 
  Είναι από τις ταινίες που το όνομά τους το έχεις κάπου χαμένο στα ακούσματα σου. Ήρθε η ώρα να τη δω με τον Pacino νέο και αστυνομικό. Ένας Δον Κιχώτης σε μια ταινία άλλης κοπής. 
• Sea of Love 
  Αστυνομική της δεκαετίας του 80 με τον Pacino. Ήθελα κλισέ. 
• Η Μπαλάντα Της Τρύπιας Καρδιάς 
  Ταινία του Οικονομίδη στο ίδιο μοτίβο με τους ίδιους ηθοποιούς. ΟΚ
• Nomadland
  Αργή, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη. H McDormand είναι η πιο κοινή, καθημερινή μεγάλη ηθοποιός. Και μέσα σε όλα αυτά πως συνδέονται η φύση, ο δρόμος, η νομαδικη ψυχή. 
• Sound of Metal 
  Δεν έχει να κάνει με το metal. Ένας ντράμερ χάνει την ακοή του και μας βάζει στη θέση του να χάνεις κάτι τόσο σημαντικό και δεδομένο. Φεστιβαλικη. 
• Submarino 
  Δανέζικη ταινία που πραγματεύεται τις ζωές δύο αδερφών που στην αρχή και στο τέλος τους ενώνει ένα παιδί. Προερχόμενοι από το περιθώριο, δεν ξεφεύγουν αλλά δεν το παλεύουν κιόλας. 
• Lobster 
  Ταινία του Λάνθιμου που δεν την είχα δει γιατί μου φάνηκε χαζή η υπόθεση. Καταλάβαμε ότι κάτι ήθελε να πει, ότι έχει το στυλ του αλλά ώρες ώρες ένοιωθα το IQ μου να κατρακυλά. 
• Borat Subsequent Moviefilm
  Η επιστροφή του Borat έγινε με σκοπό να ξεφτιλίσει κι άλλο τον Trump. Το κατάφερε στα μάτια των έξω που είδαμε πόσο ανατριχιαστικά τραγικοί είναι εκατομμύρια Αμερικάνοι. Εννοείται το Καζακστάν παρουσιάζεται λες και ζουν στο 3000 πΧ.
• Rose Island 
  Στα ανοιχτά της Αδριατικής ένας Ιταλός μηχανικός χτίζει μια πλατφόρμα και την ανακυρήσσει νέο κράτος. Κλασσική ιταλική φαρσοκωμωδια; Όχι, πρόκειται για αληθινή ιστορία!   
• Sorry We Missed You
  Σε ύφος ντοκιμαντερίστικο βλέπουμε τη σκληρή καθημερινότητα μιας οικογένειας εργατών στην Αγγλία. Ζόρικη η καθημερινότητα, ζόρικη η διαχείριση των σχέσεων. 
  
  
  

Επαγγελματικά

Κάπου έχω σημειωμένη την κατηγορία επαγγελματικά γιατί δεν  πρέπει να επαναπαύεσαι. Όχι ότι σημειώνω κάποια ανέλιξη ή αποκτώ προσόντα αλλά αυτά θέλουν σοβαρή προσπάθεια. Εγώ είπα ότι απλά δεν επαναπαύομαι... 

Φέτος λοιπόν το ωροσκόπιο μάλλον έλεγε ότι στα επαγγελματικά θα τα πάω καλά. Έτσι κατάφερα με διάφορες αλχημείες να εξασφαλίσω τη διεξαγωγή εξ αποστάσεως μαθημάτων. Μαθημάτων που δεν θέλουν τη φοβερή περσινή προετοιμασία. Και κυρίως έγινε το αναπάντεχο: Δέκα χρόνια έκαναν να πάρουν την Τροία και τόσα μου πήρε εμένα να φύγω επιτέλους από την κωλοοργανικη μου. Το είχα πάρει απόφαση ότι δεν θα γίνει. Τελικά δεν χρειάστηκαν συμφωνίες με το διάβολο. Απεταξαμην. 

Πλέον με καθαρό μυαλό όλο το καλοκαίρι, πάντα θα κουβαλάω αυτή την ταλαιπωρία ως εμπειρία, πριν πάω να γκρινιάξω σα δημόσιος υπάλληλος.

ΥΓ Δυστυχώς δεν έλεγε το ωροσκόπιο ότι σε όλους τους τομείς θα τα πάω καλά. 

Δάσκαλε που δίδασκες

Κάποιες φορές θα πιάσεις τον εαυτό σου να κάνει ή να λέει πράγματα που στο παρελθόν όταν τα έβλεπες από άλλους, τα σχολίαζες σκωπτικά. Ίσως επειδή έτσι συνηθίζονταν, ίσως επειδή είσαι πειραχτήρι, ίσως γιατί ήταν και λίγο τραβηγμένα. Με τα μάτια του τότε, φαντάζει λογικό να έβρισκες κάποιες καταστάσεις, κάποιες ατάκες "κάπως" ή ακόμα και γραφικές.

Δεν είναι τόσο ότι ήταν τραγικές όσο ότι με την τότε οπτική έτσι τα αντιλαμβανόσουν. Και αυτό το συναντάς σήμερα γιατί ακούς κάτι παρόμοια από τους άλλους. Ξέρεις ότι όταν βρεθούν στη θέση σου θα αναδιπλωθούν. Γιατί δεν θες να σκέφτεσαι ότι το κάνουν από κόμπλεξ ή επειδή το χιούμορ τους παραμένει εφηβικό.

The spirit carries on

 2 χρόνια. Το μυαλό σαν κολλημένο ρολόι, έχει μείνει εκεί.

Έρχεται και φεύγει σε διάφορες στιγμές. Πως θα ήταν, τι θα έκανε σε ανάλογη περίπτωση. 

Στη ζωηραδα, στην ευστροφία, στην ανησυχία, στην αντίδραση, στην επιμονή, στο ίδιο το όνομα που κουβαλάει η μικρή, συνεχίζει να βρίσκεται εδώ μαζί μας. Δε θα φύγει ποτέ από κοντά μας. 

Φτάσαμε στην πηγή...

 Τέτοιες μέρες πριν 30 χρόνια ο Άρης έφτανε στο πρώτο final four. Όποιος δεν ασχολείται με τα αθλητικά (και γω πλέον ασχολούμαι πολύ επιδερμικά), όποιος δεν το έζησε, δεν του λέει τίποτα.

Κοιτώντας λίγο τον ημιτελικό, καταρχάς διαπίστωσα ότι δε θυμόμουν το ματς! Αλλά απευθείας ξύπνησαν τα συναισθήματα που είχα τότε όταν έπαιζε ο Άρης στα κρίσιμα ματς: αγωνία, σε κάθε διακοπή στην τουαλέτα, αίσθημα ότι πολεμάμε με τα θηρία, όλοι στο σπίτι να κρεμομαστε από την τηλεόραση. Και μετά χαμόγελα και ικανοποίηση.

Μπορεί σε εκείνα τα final four να έμεινε η σκιά της αποτυχίας. Μπορεί πέρα από την αίγλη της μεγάλης ομάδας, πάντα να υπήρχε και μια φαγωμάρα και αβεβαιότητα στην ομάδα. Μπορεί μπορεί. Αλλά εκείνη η ομάδα θα είναι πάντα ένας θρύλος στα όρια του παραμυθιού της παιδικής μου ηλικίας.

Στον αστερισμό του Κούγια

 Αυτό το blog το παρακολουθούν 2 άνθρωποι, άντε 3 βαριά. Το να διατηρείς blog εν έτη 2021 είναι σα να έχεις γραμμόφωνο. Αυτή την ανάρτηση όμως θα τη διαβάσει ακόμη ένας. 

Εδώ και δεκαετίες σ αυτό τον τόπο, ένας άνθρωπος διατηρείται στην επικαιρότητα κάθε λίγο και με κάθε μέσο. Από τη δεκαετία του 90 που άρχισε η ιδιωτική τηλεόραση να προβάλει εκπομπές τύπου Τριανταφυλλόπουλου αλλά και μέσω του ποδοσφαίρου. Το όνομα Κούγιας είναι συνυφασμένο με την επιθετικότητα, με το συσχετισμό με τους χειρότερους εγκληματίες, με τις απειλές, με τις προστριβές και άλλα ωραία. Αποκορύφωμα η προχθεσινή ανακοίνωση που απείλησε ότι θα μηνύσει όσους μιλάνε Ελληνικά. Εκτός από τον ίδιο και τους 2 μάρτυρες υπεράσπισης που έφερε ( α ρε Σελήνη). Την τακτική αυτή την ακολουθεί δεκαετίες μόνο που πλέον έγινε μαζικά. Συν ότι πρόσφερε μαθήματα κοινωνιολογίας και ηθικής. Συν ότι τη λέει στα μούτρα των δικαστικών. 

Ότι υπάρχει ο τραμπουκισμός του συγκεκριμένου οφείλεται και σε αυτούς. Μέσω του δικαστικού συστήματος επιβιώνει και επεκτείνεται αυτή η γάγγραινα. Και φυσικά μέσω του πολιτικού που είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Τόσα χρόνια δεν ξεριζώθηκε αυτό το άτομο γιατί κινείται ανάμεσα τους, είναι μέρος του συστήματος. Επομένως δεν υπάρχει ελπίδα ότι θα αλλάξει αυτή η κατάσταση και κάθε λίγο θα βρίσκεται μπροστά μας με τις εμετικές συμπεριφορές του. Κανείς δεν θα προστατεύσει τα άτομα που λοιδορεί γιατί δεν το έκανε ποτέ.

Η μόνη λύση είναι να υπάρξει ένας αμυντικός συνασπισμός απέναντι στους Κούγιες. Αλλιώς οι υπόλοιποι θα πηδάμε φράχτες για χρόνια.

ΥΓ Άντε ακόμα να μου κάνει μήνυση; Ή ούτε αυτός δε διαβάζει blog; :@

All of my love

Το μυρμήγκι βλέπει τους τεράστιους ανθρώπους και δεν τους αντιλαμβάνεται το μυαλουδακι του. Ο άνθρωπος βλέπει το απέραντο σύμπαν και δεν το χωράει ο νους του. Εγώ βλέπω δίπλα μου και ελπίζω κάποια μέρα να καταλάβω τι απίστευτο έχει συμβεί. 

Πες μου το φίλο σου

Ένα γνώριμα των social media είναι ότι ουσιαστικά ακολουθούμε ότι μας ενδιαφέρει και κρατάμε ότι είναι κοντά στις απόψεις μας. Αυτό συμβαίνει στον φυσικό κόσμο με αποτέλεσμα ο περίγυρος μας να μας αντανακλά σε ένα βαθμό. 

Όταν πας λίγο πιο βαθιά θα δεις ότι οι ομοιότητες υποχωρούν. Θα δεις ότι επειδή εσύ λειτουργείς με έναν τρόπο και το θεωρείς λογικό ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει πάντα για τους άλλους. Ειδικά στις περιπτώσεις που έχεις πολύ θετική και φιλική προσέγγιση σε κάποια άτομα τότε είναι που σου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση η διαφοροποίηση.

Φυσικά δε σημαίνει ότι επειδή το κάνεις εσύ έτσι πρέπει να το κάνουν και οι άλλοι. Ούτε ότι θα καθίσεις να τους κάνεις υποδείξεις. Απλά δεν θα δεχθείς υποδείξεις από αυτούς για το τώρα ούτε και αύριο. Δεν θα έρθει δηλαδή κάποιος και θα σου το παίξει ειδικός και καβάλα στο άλογο όταν ξέρεις ότι σήμερα είναι ανεπαρκής, αμέτοχος και με αντιλήψεις του προηγούμενου αιώνα.

Όπως και να χει ας χαρούμε αυτό που έχουμε, ας χαρούμε το σήμερα τους. Και ας νοιώσουμε και λίγο υπεράνω που λέει ο λόγος. Με όποια έννοια. Για όσο είναι δικαιολογημένο.

Gamma Ray - Land of the Free

Μου φαίνεται απίστευτο που δεν είχα αναφερθεί σε αυτή την υπερδισκάρα. Με δυο λόγια είναι αναμεσά στους τρεις κορυφαίους δίσκους της δεκαετίας του 90. Απίστευτα ριφ, φοβερές αλλαγές, ήχος κιθάρας, επικές στιγμές, ανεβαστικη διάθεση, όχι filler. Ίσως με άλλα φωνητικά να έκανε ένα κλικ πάνω ακόμα. Πόσο παραπάνω πια;

Στη χρυσή δεκαετία του power metal, η Gamma Ray άφησαν το στίγμα τους. Ούτε αφελές, ούτε χαζοχαρουμενο, ούτε κλισέ. Το magnum opus του Kai Hansen . Τα λόγια είναι περιττά: ξεκινάμε το air guitar και το air drumming. 

Προστίματα

Κατέβηκα να πάρω κάτι με τις εκπτώσεις την Κυριακή. Και με έγραψαν για παράνομο παρκάρισμα. 

Καταρχάς Κυριακή δεν ψωνίζουμε άρα καλά να πάθω. Να τα λέμε κι αυτά. Ειδικά στις 11:30 το πρωί που περνάει η τροχαία. Εντυπωσιάστηκα ότι υπάρχει αυτή η υπηρεσία*. Αλλά μου έφυγε ο εντυπωσιασμος όταν μετά από αυτή την καταδρομική εξαφανίστηκαν και στις 11:32 όλοι πάρκαραν παντού και διπλοσειρες και πεζοδρόμια.

Μου έγινε μάθημα λοιπόν και πλέον δεν θα παρκάρω παράνομα. Τις Κυριακές στις 11:30 πριν περάσουν να με γράψουν (άμα ξαναβγούν ποτέ). Όλες τις υπόλοιπες ώρες και μέρες θα παρκάρω όπως όλοι οι υπόλοιποι. 

Το θέμα ξεφεύγει από την αφορμή του ποστ και πάει στην έννοια του σοφρωνισμού. Κανείς δε θα σταματήσει να παρανομεί (από όσους θα τύχει να πιάσουν) γιατί ξέρουν ότι ήταν θέμα απροσεξίας τους και όχι γιατί τα πράγματα λειτουργούν όπως είναι το σωστό. Δεν ενδιαφέρει κανέναν να επιβάλλει έναν σωστό τρόπο λειτουργίας γιατί τότε θα έκανε συστηματικούς ελέγχους σε όλες τις πλευρές της κοινωνίας. Κοροϊδεύουν εμάς και εμείς αυτούς.

*τελικά δεν ήταν η τροχαία αλλά η δημοτική αστυνομία... 

Time is running

Με αφορμή  την ταινία Druk έβαλα κάποιες σκέψεις σε μια σειρά. Για πάμε.

Βλέποντας στιγμιότυπα κανονικής ζωής διαπιστώνεις πόσο έχει αλλάξει η ζωή μας από τότε. Ειδικά για όσους έκαναν κάτι και όχι απλά περνούσε ή κυνηγούσαν τη μέρα τους. Για να φτάσουμε στα προηγούμενα επίπεδα χωρίς να είμαστε επιφυλακτικοί θα μας πάρει χρόνο. Για όσους έχουμε προσθέσει και άλλους παράγοντες όπως παιδιά, δουλειές κλπ πολύ δύσκολα θα επανέλθει.

Ο προβληματισμός μου (ένας ακόμα) είναι  πόσο περίεργο και απαιτητικό θα ναι να πιάσουμε κάποια στάνταρ από τι στιγμή που τώρα ζούμε σε ένα καθεστώς περιορισμένο και υποεργασίας (ήταν που ήταν). Για να ανεβάσει στροφές η μηχανή και να ξεσκουριάσει θα χρειαστεί προπόνηση νοητική.

Οι συνθήκες απομάκρυνσης είναι μια καλή αφορμή να κάνεις αυτοκριτική. Πρέπει να εντοπίσουμε πως μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Συνήθως εμείς νομίζουμε ότι είμαστε άψογοι και δεν αλλάζουμε κάτι. Μετά πρέπει να δούμε το τι μαστε και αντικειμενικά. Ζόρικα πράγματα. Θέλει χρόνο, θέλει συγκρίσεις. Και μετά να μεταβάλλουμε τα κακώς κείμενα. Ο χρόνος περνάει και μεις ας μη συμπεριφερομαστε και σκεφτόμαστε όπως πριν 30 χρόνια. 

Σκόρπια σκέψη: Αν κάποιος προηγείται (επαγγελματικά, προσωπικά κλπ) ίσως μας προκαλείται ένα δυσάρεστο συναίσθημα και μετά προσπαθούμε να φτάσουμε τις εξελίξεις. Άμα προηγείσαι, είναι όπως ο δρομέας που δε βλέπει τους από πίσω και είναι σα να μην έκανε και κάτι σπουδαίο. Να το αλλάξουμε κι αυτό στα πλαίσια της αυτοκριτικής...

Τέλος καμιά φορά σκέφτεσαι ότι ο περίγυρος σου (φίλοι, συνάδελφοι, σχέσεις) θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερος. Και συχνά διαπιστώνεις ότι το βήμα για την αποχώρηση έγινε από την άλλη πλευρά. Πολλές οι υποθέσεις. Καλώς ή κακώς έτσι είναι καλύτερα: Όταν θα τους ξαναπετύχεις μετά από καιρό θα σου φανούν πιο γερασμένοι εμφανισιακά. Αν τους βρεις να έχουν κολλήσει στο ίδιο σημείο στη ζωή τους τότε προβληματίζεσαι γιατί είναι άσχημο να μην προχωράς. Από την άλλη αν τους βρεις να έχουν πάει κάπου πολύ αλλού ή κάπου εντελώς αδιάφορα για σένα, ίσως συνειδητοποιήσεις γιατί κάποια στιγμή θα σταματούσες εσύ να κάνεις παρέα μαζί τους.

Tainies

Μια στο τόσο να δω κάποια ταινία. Εκεί μας κατάντησαν οι αρκουδέηδες

• Druk
  Ούτε θυμάμαι πόσο καιρό έχω να δω ταινία και να μου έχει προκαλέσει τόσο ενθουσιασμό. Από τη μια δεν ταυτίζεσαι (αλκοολισμός) από την άλλη κοντεύεις με την κρίση μέσης ηλικίας. Δεν έχω λόγια. 
• Nueve reinas
  Ισπανική περιπέτεια με συνεχείς ανατροπές. Βλεπόταν μια χαρά αλλά αν ανατρέξεις στην πλοκή, θα δεις ότι ήταν μια μπαρούφα. Λες και ξεκίνησαν να την φτιάχνουν και στο τέλος βάλανε ακόμα μια ανατροπή για να την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα. Το γάμησαν.
• Relatos salvajes
  Μικρές ιστορίες εκδίκησης σε ισπανικό φόντο. Η ελληνική απόδοση Ιστορίες για Αγρίους δεν είναι άκυρη. Εμένα μ΄ άρεσε πιο πολύ αυτή με τον τσαμπουκά στο δρόμο. Πλέον πριν βρίσω ή χωθώ θα το σκέφτομαι ακόμα μια φορά :)
• Hail, Caesar! 
  Ταινία των Coen με πολλά γνωστά ονόματα αλλά παραήταν ασύνδετη.
• Ευτυχία
  Ωραία ταινία που όσο ανατρέχεις σε αυτή τόσο θες να την ξαναδείς. Μ άρεσε η αναπαράσταση, οι ερμηνείες, η προσέγγιση αλλά και η ίδια η πρωταγωνίστρια.
• Memories of Murder 
  Αν καθίσεις να τη δεις έτσι απλά, θα νομίσεις ώρες ώρες ότι βλέπεις βιντεοκασέτα του 80. Αν διαβάσεις σε τι πράγμα βασίζεται και μπεις στην ψυχολογία αυτού του λαού τότε πρέπει να την ξαναδείς.
• A Simple Plan
  Το βρήκα και το είδα για την ατμόσφαιρα και την εξέλιξη που θύμιζε Κοέν. Η εξέλιξη δεν κυλούσε στο ίδιο ύφος αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό.
• Σπιρτόκουτο
  Συνεχείς εκρήξεις, ασταμάτητα βρισίδια, φωνές φωνές φωνές. Πιάνεις τον εαυτό σου να είναι σε αδικαιολόγητη ένταση, ώρα μετά. Όσο και να προσπάθησα δε βρήκα νόημα πίσω από όλη τη φασαρία. 
• Το μικρό ψάρι
  Ελληνικός κινηματογράφος και Γιάννης Οικονομίδης. Σκληρή ταινία μέσα στην παρακμή, κατρακύλα, φθορά, διαφθορά, νύχτα. Χαρακτηριστικοί διάλογοι.
• Two Days, One Night 
  Από χρόνια την είχα κρατημένη και επιτέλους ήρθε η ώρα της. Ωραία, κοινωνική, ρεαλιστική, φεστιβαλική. Θίγει εργασιακά και ηθικά ζητήματα. 
• The Professor and the Madman
  Ταινία εποχής με τον Gibson και τον Penn. Χωρίς να είναι κακή, θα μπορούσε καλύτερα καθώς η προσέγγιση ήταν αρκετά επιφανειακή και εύκολη.
• Victoria
  Με δυο λόγια "It escalated quickly". Την είχα κατεβασμένη από τότε που πήγαμε Βερολίνο και μπορώ να πω ότι άξιζε που την κράτησα. Φεστιβαλικού ύφους.
• Hrútar
  Ακόμη μια Ισλανδική ταινία με τους διαλόγους σε όλη τη διάρκεια να χωράνε σε μια Α4. Δύο ηλικιωμένα αδέρφια μένουν στη μέση του πουθενά αλλά δε μιλιούνται χρόνια. Κωμωδία δεν ήταν, συνθήκες καραντίνας δείχνει.