Ισολογισμός

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα καθίσει να καταγράψω τι έξοδα κάνω.
Κάνω πάρα πάρα πολλά. Εκτός από τα αναμενόμενα και τα διασκέδασης προκύπτουν και τίποτα πιο ξαφνικά (πχ αγορές) που εκτοξεύουν το λογαριασμό. Για την ώρα ο ισολογισμός είναι θετικός, από Ιούλη όμως το χρέος βλέπω να φτάνει το 12,7%!
ΥΓ Για να βγάλεις ένα κωλοεισιτήριο κοινωνικού τουρισμού πρέπει να σου βγει η πίστη. Γαμώ το κράτος μας.
ΥΓ 2 Βάγγουλα δεν παίζει ίντερνετ και σε συνδυασμό με τη συνεχή κίνηση, που χρόνος για post
ΥΓ 3 Ψάχνουμε τέτοιες προσφορές όπως της φώτο!

Nevermore - Live in Thessaloniki

Πέρασαν μέρες από την ημερομηνία του γεγονότος αλλά δε νομίζω να περιμένει κανείς μεταλλάς αυτό το blog για να έχει άμεση ενημέρωση για live και δίσκους.
Με τον τελευταίο γνωστό κολλημένο με αυτή τη μουσική (τριανταρίζουμε και μυαλό δε βάλαμε ακόμα) κινηθήκαμε στα ανίερα χώματα του Principal. Είδαμε μεταλλοπατέρες (αυτός του Musicland), μόνιμους θαμώνες (Σάββας Κωφίδης) και ακούσαμε μεταλλικές συζητήσεις. Και μπήκαμε στο χώρο μαζί με αρκετούς αλλά όχι τρομερά πολλούς άλλους.
Τη βραδιά άνοιξαν οι συντοπίτες Rex Mundi. Αν και δεν είχαν τρομερή ανταπόκριση (φέρτε τους κολλητούς σας) είχαν καλό ήχο. Το πρώτο τραγούδι μ’ άρεσε ιδιαίτερα ενώ και όλα τα υπόλοιπα όπως και η φωνή του τραγουδιστή τους ήταν μια χαρά.
Η ώρα πλησίαζε 10:30 και οι Nevermore μπαίνουν με το Beyond Within. Τραγούδι οδοστρωτήρας που όποτε το ακούω μου ρχεται να κάνω headbanging. Κλασσικά όμως ο ήχος, στην αρχή ειδικά, δεν βοηθάει. Έτσι έχασε από ορμή. Και γενικά σε όλο το live κινήθηκε απλά σε υποφερτά επίπεδα. Το setlist όμως ήταν πολύ γεμάτο και γαμάτο, με περισσότερα τραγούδια από όσα βλέπαμε στο ιντερνέτ και δύο encore. Κορυφαίες στιγμές για μένα τα Inside Four Walls και Heart Collector. Η μπάντα ήταν σε καλή φόρμα με τον Dane είχε κεφάκια και ασχολούνταν με το iphone του ενώ δεν έβγαλε το καπέλο του όλο το βράδυ.
Έτσι πρόσθεσα ακόμα μια must see μπάντα στο λογαριασμό. Να βγάζουν πιο συχνά άλμπουμ για να περνάνε και από τα μέρη μας. Άντε να δούμε ποια και πότε θα είναι η επόμενη συναυλία.

Ronnie James Dio

Σκοπεύαμε να τον ξαναδούμε σε κανένα μήνα. Είχαν περάσει κοντά 5 χρόνια από τότε που είχε έρθει με το προσωπικό του σχήμα στην Αθήνα. Το τι ιδρώτα είχα χύσει τότε ακόμα το θυμάμαι.
Ο μεγάλος κοντός της μουσικής που ακούμε, σε σχετικά μικρή ηλικία, μας άφησε. Είχε να προσφέρει πολλά ακόμα καθώς παρέμενε πολύ δραστήριος στα 67 του. Και άμα άκουγες τη φωνή του ήταν λες και ήσουν στο 1975 και έπαιζε το Man on the Silver Mountain. Κι όμως.
Πέρα από την αδιαμφισβήτητη μουσική του αξία ήταν σπουδαίος και σαν άνθρωπος. Τουλάχιστον αυτό καταλάβαινες από τα λεγόμενα του και την αξιοπρέπεια, τη μετριοφροσύνη και τη σοβαρότητα που έβγαιναν από τις κινήσεις του. Σπάνιο πράγμα για άνθρωπο της σημερινής μουσικής βιομηχανίας.
Τα τραγούδια του θα μας συντροφεύουν ενώ και ο κλασσικός μεταλλικός χαιρετισμός θα μας τον θυμίζει. Και όπως τραγουδούσε πριν από 30 χρονιά (και το έχω υιοθετήσει σαν μότο): live for today, tomorrow never comes

Όποια πέτρα

Σε κατάσταση ΔΝΤ και με την κατάρρευση να είναι πάντα στον ορίζοντα (όταν ξεκινήσουν και επίσημα οι φήμες το καλοκαίρι, θα γίνει της κακομοίρας), «ψάχνονται» να κλείσουν κάποιες τρύπες. Οξύμωρο να περιμένεις κάτι τέτοιο από τους πιο τρύπιους (=πολιτικούς). Σε ένα σάπιο και διεφθαρμένο οικοδόμημα, τι να πρωτοκλείσεις;
Θυμάμαι τον δάσκαλο μου στο δημοτικό και πόσο απόλυτα και ακέραια ήταν τα λεγόμενα του. Για άλλη χώρα. Και καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να λέει παρόμοια στους μαθητές και σκέφτομαι πόσο άκυρο είναι. Όταν ακόμα και στο πιο απλό υπάρχει ιδιοτέλεια και ανικανότητα. Προχθές μου έλεγαν για τους διορθωτές των γραπτών των πανελληνίων. Και ότι πολύ από αυτούς μια ματιά ρίχνουν, για να «διορθώσουν» όσα περισσότερα γίνεται και να πάρουν απλά τα λεφτά. Όποια πέτρα και να σηκώσεις υπάρχει σαπίλα.

ΥΓ Καλή επιτυχία στα παιδιά που αξίζουν.

Land of Confusion

Δεν ξέρω πως είναι η καθημερινότητα του καθενός σας αλλά η δική μου είναι αντιφατική (ή ίσως έτσι την αντιλαμβάνεται ο αντιφατικός εγκέφαλος μου). Στο σχολείο από τη μια αδιάφορα και με ορισμένες ικανότητες «παιδιά» αλλά και το τμήμα μου με αξιόλογα (από πλευράς χαρακτήρα) παιδιά. Καθηγητές στην κοσμάρα τους αλλά και συνειδητοποιημένοι με χιούμορ. Στα μαθήματα που κάνω τα απογεύματα, ευχάριστοι και με ενδιαφέρον οι μαθητές ενώ η διεύθυνση μου φαίνεται παγερή. Και πάει λέγοντας. Σε όλες τις εκφάνσεις, τόσο στις κοινωνικές όσο και στις επαγγελματικές. Άμα τις ακολουθείς κατά βήμα τότε περισσότερο μπερδεύεσαι παρά βγάζεις μια άκρη.
Έτσι είναι η κοινωνίας μας αλλά κι εμείς μέσα μας. Άμα θέλουμε να καλυτερέψουμε χρειάζεται υπομονή κα επιμονή να καταφέρουμε να ξεμπερδέψουμε όλο αυτό το σπαγγέτι. Πρέπει όμως.

Gourmet X(XX)

Το τελευταίο διάστημα δεν υπάρχει εκείνος ο καταιγισμός επισκέψεων σε σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Κι αυτό γιατί υπάρχει μαγειρική εντός σπιτιού. Δεν έχω παράπονο!
Αχαίνιο (Πολύγυρος): Στην πλατεία του Πολυγύρου, μια ταβέρνα με ζωντανή μουσική κάποιες μέρες. Έχει ποικιλία από κρεατικά και ψαρικά. Μόνο πρόβλημα τα αχαίνια που μπορούν να πέσουν στα πιάτα αν φυσήξει αέρας :)
Bejing: Κινέζικο στη Σοφούλη. Από μια επίσκεψη δεν μπορείς να συμπεράνεις την ποικιλία των φαγητών αλλά ότι δοκιμάσαμε ήταν μια χαρά. Όπως μια χαρά ήταν και η διακόσμηση του μαγαζιού. Μια χαρά και οι τιμές.
Fairuz: Αράβικο στη Φλέμινγκ. Από καιρό το είχα στο μάτι και τελικά έκατσε η φάση ένα Σάββατο μεσημέρι. Μικρός και όμορφος ο χώρος και όχι κιτς. Τσιφτετελάδικη ανατολίτικη η μουσική. Οι γεύσεις; Ωραίες και ενδιαφέρουσες. Θα ξαναπάω.
TGI Fridays: Γνωστή αμερικάνικη αλυσίδα, την οποία συνήθως επισκέπτομαι για ποτό. Και οι γεύσεις της όμως δεν πάνε πίσω όπως και η ευχάριστη ατμόσφαιρα. Έτσι εξηγείται που φίλος έχει αποκτήσει διαρκείας σε αυτά της Αριστοτέλους :P
O Κήπος (Χορτιάτης): Την Πρωτομαγιά το επισκεφθήκαμε αλλά η εξυπηρέτηση ήταν σε καλά επίπεδα. Από πιάτα κλπ ικανοποιητικά, οι τιμές τσιμπημένες για Χορτιάτη

Δημιόσιο

Στο σχολείο που πηγαινοέρχομαι έχω να κάνω με μαθητές (και "μαθητές") καθώς και με μεσήλικες καθηγητές (ως επί τω πλείστον). Πως είναι να έχεις φτάσει 40 φεύγα και αντί να ανγνωριστεί η δουλειά σου και να ανελιχθείς οικονομικά (γιατί διοικητικά δύσκολα) σου κόβουν μεγάλο μέρος του μισθού σου; Αντί να πας μπροστά να κανεις 2 βήματα πίσω; Τραγικό. Αλλά πιο τραγικό θα ναι να σαι νέος άνθρωπος, που μόλις μπαίνεις στην αγορά εργασίας και το όνειρο σου να γίνεις και συ ένας δημόσιος υπάλληλος.

ΥΓ Τι σόι διαπραγματεύσεις έκανε ο Γιωργάκης;
ΥΓ 2. Μαυρίλα λοιπόν, να το ρίξουμε και μεις στα μαύρα. Έχεις να πεις τίποτα Nick; :O