Πάσχα '06

Κλασσικό Ελλήνων Πάσχα και φέτος για μένα με φαί, ποτό, διασκέδαση, χορούς και όλο το σόι (και βάλε) στην Ποτίδαια. Δεν ξέρω αλλά εγώ είμαι χαρούμενος που δεν έκανα Πάσχα στην πόλη, που έκανα με τους δικούς μου και που δε συνέβησαν τραγελαφικά περιστατικά. Αυτά είναι μόνο να τα μαθαίνεις σε κανά καφέ και να ρίχνεις κανένα χαμόγελο. Άντε και του χρόνου!

ΥΓ. Γιατί όχι και την Πρωτομαγιά;

And Justice for All

Πολλά πράγματα μου φαίνονται άδικα και παράλογα, όπως και στους περισσότερους. Το χειρότερο είναι ότι όσο μεγαλώνω, αυτά αυξάνονται. Γι αυτό οι γέροι είναι γκρινιάρηδες; :) Η κοινωνική αδικία είναι δεδομένη και εξαπλώνεται. Σε αυτό συντελεί το σαθρό μας σύστημα (που απέχει πολύ από την πραγματική δημοκρατία) και κυρίως η νοοτροπία μας. Μερίδιο έχει όμως και το ίδιο το σύστημα της απονομής δικαιοσύνης. Για παράδειγμα ως ένα βαθμό βρίσκω λογικό να παραγράφεται ένα αδίκημα μετά από πολλά χρόνια. Όταν όμως πρόκειται για φόνο; Ως ένα βαθμό μπορώ να καταλάβω τη μαλθακότητα (ούτε καν μη αυστηρότητα) στην απονομή ποινών. Πχ καταδικασθέντες δεν εκτίουν ποινές κάτω του ενός έτους και αυτομάτως είναι σαν να θεωρούνται αθώοι! Με εξοργίζει όμως που δεν υπάρχουν πραγματικές ποινές. Κάποιος μπορεί να καταδικαστεί ισόβια αλλά θα εκτίσει 20 χρόνια ποινής. Κάποιος κλέβει εκατομμύρια και αφού μετά κόπων και βασάνων (αφού παρακαμφθεί όλο το δίκτυο των μεγαλοδικηγόρων που λύνουν και δένουν) καταδικάζεται, κάθεται λίγα χρόνια μέσα και μετά βγαίνει και απολαμβάνει αυτά που έκλεψε. Δικαιοσύνη για τα μάτια δηλαδή.
Δεν είπε κανείς να κρεμάνε όποιον πράττει αδίκημα αλλά έχουμε φτάσει στην άλλη άκρη. Σε λίγο θα είναι περισσότερος ο χρόνος μέχρι να διεξαχθεί μια δίκη ενός εγκλήματος από την ποινή που θα απονεμηθεί. Μακάρι με τις ποινές αυτές να γινόταν καλύτερα τα πράγματα και να λειτουργούσαν ως νουθεσίες. Συμβαίνει όμως το αντίθετο. Έχει διαμορφωθεί μια αίσθηση ατιμωρησίας και απαξίωσης του ρόλου του δικαστικού συστήματος. Οι ατάκες «έχω εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη» και «η δικαιοσύνη είναι τυφλή» φαντάζουν αστείες μετά την αποκάλυψη του παραδικαστικού κυκλώματος. Και οι δικαστές πολίτες αυτής της χώρας είναι. Αλλά και από άλλο πλανήτη να ήταν, βρίσκονται στον ίδιο χώρο με αυτούς τους «λειτουργούς» της δικαιοσύνης, του δικηγόρους. Εδώ γελάμε. Όπως γελάμε όταν ακούμε επιχειρήματα για την ελαφρότητα των ποινών, του στυλ «δεν χωράνε άλλους οι φυλακές». Ήμαρτον

ΥΓ. Radi is back. Άντε πήγες και Σαμοθράκη που σιγά μην πήγαινες αλλιώς ποτέ στη ζωή σου.
ΥΓ 2. Μήνες πέρασαν άλλα το Eclipse των Amorphis δεν βγαίνει από το cd player μου

V for Vendetta

Κυριακή βράδυ, μια καλή ευκαιρία για κινηματογράφο. Η επιλογή το V for Vendetta. Πρέπει να ομολογήσω ότι είχα τις αμφιβολίες μου αφού ούτε το κόμικ στο οποίο βασιζόταν γνώριζα, ούτε και με ξετρέλανε η υπόθεση. Ώρα 22:50. Η ταινία μόλις έχει τελειώσει και σιγοτραγουδώ "There 's a revolution calling you". Σφιχτοδεμένο σενάριο, πολύ καλή πλοκή, ωραίες ερμηνείες από όλους, με τη φωνή του V (του γνωστού μας Agent Smith) να ξεχωρίζει και το αντικείμενο που πραγματευόταν τόσο σημαντικό και ενδιαφέρον. Όχι ένα αφελές κόμικ αλλά μια ιστορία με βαθύ περιεχόμενο και πολλά μηνύματα. Όχι μια χολυγουντιανή ταινία που περιστρεφόταν γύρω από τις σκηνές δράσεις και την εξέλιξή τους αλλά που εστίαζε στο μήνυμά της καθόλη τη διάρκεια της. Μια ταινία που πραγματικά μου έκανε αίσθηση και την προτείνω ανεπιφύλαχτα.

ΥΓ Πρόσθεσα το bog του Λικαριού. Να επαναλάβουμε τη σημερινή μας συνάντηση man

2

Είχα στο μυαλό δυο θέματα με σοβαρό περιεχόμενο για να τα ανεβάσω. Να όμως που ως συνήθως άλλα πράγματα σου αποσπούν την προσοχή και τρώνε τον χρόνο σου. Το ένα είναι ότι από το πουθενά και για γελοίο λόγο μπορείς να τραβιέσαι στο στρατό και να φας κράτηση. Ας φάω και γω, δεν θα πάθω τίποτα. Άλλο είναι το θέμα. Ότι μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια μονάδα, που όσο να ναι έχεις κάνει αρκετή δουλεία (σωστά τον έβαλα τον τόνο) από το πόστο σου, όχι μόνο δεν σου έχει αναγνωρισθεί ποτέ αλλά είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη να στη ρίξουν. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Ευκαιρία να αλλάξω εντελώς τη στάση μου, να κινηθώ λιγάκι και να ανταποδώσω τις «καλοσύνες». Μέχρι στιγμής αυτό είναι το νόημα του στρατού στον οποίο υπηρετώ εγώ: να σε προετοιμάσει (άθελα του) για τις μαλακίες του έξω και να σε σκληραίνει, αν όχι σωματικά τότε σίγουρα ψυχικά.
Το άλλο αφορά συμπεριφορές οι οποίες αν και ενοχλητικές (τουλάχιστον), δεν μπορείς να τις αποφύγεις τελικά. Νομίζεις ότι αν μιλήσεις με επιχειρήματα σε κάποιον, πόσο μάλλον σε κάποιον δικό σου άνθρωπο, μπορείς να του δώσεις να καταλάβει ότι κάποιες συμπεριφορές του σε ενοχλούν. Ότι αποτελούν τροχοπέδη για την επαφή σας, ίσως και παράγοντα που θα οδηγήσει σε άσχημα μονοπάτια. Διαπιστώνεις όμως ότι όσες φορές και με όσα επιχειρήματα και να το διατυπώσεις αυτό συνεχίζεται. Ίσως φταίει ο ανθρώπινος εγωισμός, ίσως περισσότερο τα βιώματα που έχει ο καθένας και είναι διαφορετικά. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει το ίδιο. Αν δεν μπορείς να τις αγνοήσεις ή να προσαρμοστείς και σε αυτές, τότε υπάρχει πρόβλημα. Για αυτό καλό είναι να βλέπουμε πάντα τα πράγματα και από την άλλη πλευρά.

ΥΓ. Ήμαρτον παίδες με τα καθηγητικά σας.