Ολλανδία

Μετά από πολλά χρόνια, έφτασε επιτέλους η ώρα να επισκεφθώ τους φίλους μου στην Ολλανδία. Ζουν, εργάζονται και κάνανε οικογένεια (εδώ και αρκετά χρόνια) και εκεί θα συνεχίσουν. Με ορμητήριο το Hoofddorp ξεκίνησε το ταξίδι, που αρχικά ήταν για το Άμστερνταμ αλλά κατέληξε να καλύψει ένα μεγάλο κομμάτι της Ολλανδίας. Μου βγήκε τόσο καλά που μπορώ να πω ότι το Antonis Travel διέπρεψε :P

Άμστερνταμ: Μπορεί το τοπίο να μην είναι τόσο μαγικό όσο άλλες πρωτεύουσες. Μπορεί σε ένα βαθμό τα κανάλια να μοιάζουν μεταξύ τους. Μπορεί αυτό το καφέ χρώμα να μην σου τραβάει το μάτι. ΑΛΛΑ και άλλες τόσες μέρες να καθόμουν δεν θα το ανακάλυπτα. 

Κρυφοί θησαυροί σε στενάκια και γειτονιές που δεν συγκεντρώνουν τους τουρίστες. Απίστευτη ομορφιά και απλωσιά στους κεντρικούς και τις πλατείες. Το περπάτησα και το ξαναπερπάτησα. Είτε χαμηλά μέσα από καραβάκι είτε ψηλά από roof bar έβλεπες κάτι διαφορετικό. Αισθανόσουν τον αέρα.

By night οι φωτισμοί στις γέφυρες έδιναν άλλη εικόνα. Ο κόσμος συνέρρεε κατά χιλιάδες στα μαγαζιά από τις 6 ώρα και δε σταματούσε. Οι σημαίες LGBTQ κυμάτιζαν περήφανα και ο κόσμος κυκλοφορούσε μέσα σε ευφορία (μύριζε και λίγο χόρτο...). Μια πόλη που είναι μια κατηγορία μόνη της.

Ουτρέχτη: Όμορφη ολλανδική πόλη με το κανάλι που τη διασχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς. Την επισκέφθηκα με πολύ καλό καιρό και γινόταν χαμός από ζωντάνια και κόσμο. Αρκετά διαφορετική από την πρωτεύουσα.

Χάρλεμ: Βροχερός ο καιρός αλλά δε με έπιασε. Πολύ όμορφη η κεντρική πλατεία και κατά μήκος του καναλιού κουκλίστικα σπίτια και ένας πύργος και ένας ανεμόμυλος. Πιο μεσαιωνική και στα σημεία η πιο ωραία πόλη από αυτές που έκανα εξόρμηση.

Ντελφτ: Ο καιρός είχε φτιάξει για τα καλά και το μικρό σχετικά Ντελφτ έσφιζε από ζωή στο παζάρι. Οι εκκλησίες, το δημαρχείο και οι διαδρομές πολύ όμορφα όλα. 

Λάιντεν: Πιο μεγάλο το Λάιντεν με πολύ κόσμο στο δικό του παζάρι (ποιος αγοράζει CD και δίσκους και είχε τόσους πάγκους;). Όπως και όλες οι πόλεις είχε το κανάλι που συγκέντρωνε τον κόσμο.

Κέκενχοφ: Τεράστιος κήπος που χρειάζονται πάνω από 2-3 ώρες για να τον περπατήσεις. Απίστευτες εικόνες με τις εκατομμύρια τουλίπες και τις λιμνούλες. Τα μάτια σου γέμισαν αναρίθμητα χρώματα και δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις.

ΥΓ Οι μετακινήσεις γινόταν στο άψε-σβήσε και με τα κατάλληλα app ήταν piece of cake

ΥΓ 2. Ακριβές οι τιμές σχεδόν στα πάντα, μόνο στο Super Market ήταν νορμάλ

ΥΓ 3. Χάρηκα πολύ που συνάντησα φίλους μακρινούς αλλά και τόσο καλούς

ΥΓ 4. Μου έλειψαν και έλειψα, ειδικά στη Στέλλα

Φως στο τούνελ

 Τα χω ξαναγράψει ότι όλα είναι θέμα οπτικής. Όλη η ιστορία είναι να μπορέσεις να αλλάξεις οπτική και να δώσεις αξία/σημασία στα πράγματα και να μην τα βλέπεις σαν αγγαρεία. Ωραία τα λέω αλλά εδώ και 2 μήνες που έχω αυτοφάει χώσιμο με τη δουλειά, δεν μπόρεσα να το δω εντελώς έτσι. Ίσως αν κρατήσω τα καλά (ανταπόκριση από το ακροατήριο, σημαντικότητα του νέου αντικειμένου που ασχολήθηκα) και τα εξελίξω τότε να αξίζει πραγματικά.

Πλέον φτάνω στο τέλος αυτής της φάσης και το ζητούμενο παραμένει το γνωστό και κλασσικό: να είμαστε καλά για να μπορούμε να δρέψουμε τους καρπούς. Ελπίζω το επόμενο post να είναι ταξιδιάρικο αλλά όχι μέσα από τούνελ αλλά από κανάλια ;)

Bruce Dickinson - The Chemical Wedding

Κυκλοφόρησε αναπάντεχα νέο δίσκο ο Dickinson μετά από πολλά χρόνια. Αφιερώνουμε ευλαβικά το χρόνο που επιβάλλεται σε ότι maidenικό υπάρχει. Έτσι βρίσκουμε ωραίες στιγμές και γυρνάνε οι θύμισες μας στα παλιά. Παλιά χρονικά, γιατί όταν τον ακούς το Chemical Wedding είναι λες και κυκλοφόρησε χθες.
Αν το Accident of Birth ήταν το μεγάλο comeback, το Chemical Wedding ήταν αυτό που έδειξε ότι ο Dickinson ήταν πολύ δυνατός και μπορούσε να ξαναδώσει την ώθηση που χρειαζόταν τότε οι Maiden (είχαν κυκλοφορήσει το άνισο Virtual XI). Με ύμνους όπως το Book of Thel (ξαδερφάκι του Darkside of Aquarius), τα πολύ δυνατά King in Crimson, Killing Floor, Tower και τα μελωδικά Jerusalem, Gates of Urizen. Και μαζί τους το ομώνυμο και το Alchemist να δίνουν το στίγμα του δίσκου. Ίσως του μόνου δίσκου που κυκλοφόρησε και ήταν ολοκληρωμένος και θεματικά/στιχουργικά.
Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομα τους, ο άνθρωπος πίσω από το δίσκο ήταν άλλος: ο Roy Z. Οι μουσικάρες, η παραγωγή, η ψυχή ήταν αυτός. Αυτός ανέστησε τον Bruce και τον γύρισε εκεί που ήταν η θέση του. Στην μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχώνε.

Heading for tomorrow

Οι σχεδιασμοί για το αύριο γίνονται σε πολλά επίπεδα. Το μέλλον μας ανήκει.

Πάμε στο σήμερα όπου οι μικροϊώσεις δε λένε να φύγουν με αποκορύφωμα ένα κοπάνημα στο δόξα πατρι που κυκλοφορώ σαν τραυματίας πολέμου. 

Συνεχίζουμε ατενίζοντας το μέλλον.