Βελιγράδι

Να πω την αλήθεια μετά από δύο φορές στο εξωτερικό μέσα σε μια χρονιά, δεν ήταν και διακαής πόθος να βγω και τρίτη. Άσε που μες στα κρύα που να κινηθείς. Και η επιλογή του τρένου είχε τα καλά της ασφαλούς, πιο ξεκούραστης και κάπως πιο οικονομικής μετακίνησης. Είχε όμως και τα αρνητικά των ατελείωτων ωρών (16 να πας), της φασαρίας και των μακροσκελών ελέγχων στα σύνορα. Αυτά τα "ελληνικά".

Γιατί όταν φτάνεις στο Βελιγράδι τα ξεχνάς όλα και διαψεύδεται το στερεότυπο που κουβαλάς ότι θα δεις κάτι βαλκανικό. Περισσότερο κεντροευρωπαϊκό είναι, με πανέμορφα κτίρια και λογική σε όλα. Οι άνθρωποι ευγενικοί όσο δεν πάει, και όλοι να μιλάμε αγγλικά. Ζεστασιά μέσα στο ψύχος.

Την πόλη την περπατήσαμε και με ήλιο και με χιόνι. Κάθε περίπτωση είχε την ομορφιά της. Ανεξάρτητα καιρικών το φαγητό είναι σταθερή αξία και έχει πολλές επιλογές. Αν το ψάξεις σαν και μας, θα το απολαύσεις τρομερά. Για καφέ από στυλάτα μαγαζιά μέχρι βιβλιοπωλεία. Για βράδυ νταβαντούρικες ταβέρνες και ωραία μπαράκια με ζωντανή μουσική.

Τέλος αξίζει μια ημερήσια στο Νόβι Σαντ. Εκεί είναι λες και μεταφέρεσαι στο Salzburg ή κάτι παρόμοιο. Εμείς το είδαμε μέσα στα χιόνια που το έκανε απόκοσμο. Ειδικά η επίσκεψη στο φρούριο του Πεντροβαραντίν.

Metal Vol '14

Από το hard rock ως groove/nu metal. Δε το λες και μικρό το εύρος των καλών κυκλοφοριών για φέτος. Μπορεί να μην υπήρχε και πάλι δίσκος-σταθμός αλλά αυτό είναι το νόημα των τόσων που άκουσα φέτος;

 
Grand Magus - Triumph and Power
Άμα είσαι ειλικρινά επικός και cult, σου βγαίνει ο δίσκος χωρίς να ζοριστείς. Ψηλά η σημαία και άντε από τα μέρη μας.

Grave Digger - Return Of The Reaper
Τελευταία στιγμή έβγαλα τον δίσκο των Black Label Society για να βάλω τους powerάδες και σχεδόν cult Grave Digger. Οι άνθρωποι γράφουν καλό power metal και αυτή είναι η ουσία του πράγματος: να αφήσεις το φαίνεσθαι και να ακούς ξανά και ξανά τραγούδια που κάτι σου λένε.

Judas Priest - Redeemer of Souls
Μετά από 40 χρόνια δισκογραφίας, δεν το χουν χάσει. Και από τον τάφο riff θα γράφει ο Tipton. Ωραία και κολλητικά τραγούδια, ο δίσκος που άκουσα περισσότερο φέτος.

Machine Head - Bloodstone & Diamonds

Ο Robb Flynn είναι metal. Είκοσι χρόνια μετά τον πρώτο δίσκο, είναι λες και το γκρουπ είναι ακόμα στις αρχές και ανεβαίνει. Δε γίνεται να τους χάσεις στα ντουζένια τους και να μη σε πατήσει ο ήχος οδοστρωτήρας.

 Sanctuary - The Year the Sun Died

Συγκρότημα σημείο αναφοράς για τους παλαιολάγνους. Μίξη εκείνης της ταυτότητας με το χαρακτήρα των Nevermore και το αποτέλεσμα μια πραγματικά πολύ αξιόλογη δουλειά.


Slash - World On Fire
Δε φανταζόμουν ότι ο Slash έχει θέση στη μουσική αυτής της δεκαετίας και ο προ τετραετίας δίσκος ήταν best of συνεργασίες. Κι όμως η κιθάρα του σε κάνει να νομίζεις ότι κάθε τραγούδι είναι από άλλο δίσκο του!

Slipknot - .5: The Gray Chapter
Ίσως οι δομές των τραγουδιών είναι πιο βατές και όχι χαοτικές, ίσως το αυτί είναι πλέον πιο φιλικό στο ολίγον nu metal τους. Έτσι 15 χρόνια μετά το αδιάφορο για μένα ντεμπούτο τους, κόλλησα και τους ξανάψαξα. Ευχάριστη είσοδος.

Δεκεμβριανά

Όπως πάει θα το καταντήσω το blog όπως οι περισσότεροι και στο τέλος θα μείνει ένα κουφάρι. Αλλά δεν είμαι άνθρωπος που αποχωρίζεται εύκολα. Η dia de los muertos δεν έφτασε ακόμα.
Αυτό το διάστημα δε γίνανε πολλά αλλά ούτε και λίγα.  Αυτά που τριβελίζουν το μυαλό και συνήθως είναι άχρηστα πρέπει να να αποβληθούν. Που λες και θες να τα αποβάλλεις αλλά ξαναγυρίζουν. Που γυρνάνε και στον ύπνο σου. Δυστυχώς δεν είναι αρχεία στον υπολογιστή που τα κρύβεις ή τα διαγράφεις. Θέλει κάποια τεχνική και προσπάθεια και ίσως κάτι να γίνει. Όχι τίποτα άλλα πρέπει να υπάρχει χώρος για επεξεργασία πιο σημαντικών και χρήσιμων πραγμάτων.
Στη "μάχη" των οικονομικών είμαστε χαμένοι. Σαν την Ελλάδα ένα πράγμα. Όσο και να δουλέψεις-μαζέψεις, αν δεν κάνεις καμιά μπάζα της προκοπής, μέσα θα είσαι με επερχόμενα έξοδα. Για τη χαρά του πράγματος δουλεύουμε ρε παιδί μου.

The Leopard

Το ιδιαίτερο με αυτό το βιβλίο ήταν ότι το διάβασα στην αγγλική του έκδοση. Εμείς που δεν είμαστε από το America σαν τον Nikos, καμιά φορά χρειάστηκε να ψάξουμε κάποια λέξη.
Ο γνωστός Nesbo. Με τον Harry Hole να αναλαμβάνει, ενώ στην αρχή δε θέλει και καλά, μια υπόθεση με πολλές δολοφονίες. Το πως προκύπτει η λύση του μυστηρίου διαφοροποιείται από τις άλλες φορές, που πάλι ήταν διαφοροποιημένες μεταξύ τους. Εκεί που σε κερδίζει είναι πάλι στην περιγραφή και στις λεπτομέρειες. Μη βιάζεσαι να τελειώσεις το βιβλίο και μείνε στη γλώσσα, αφού αν και δεν ήταν στα ελληνικά σε έκανε να σκέφτεσαι με το ύφος του συγγραφέα. Αυτό είναι μια βασική επιτυχία του. Όπως και ότι αν και θα πρεπε να σε κουράσει αυτή η απόλυτη επιτυχία του Hole, σαν τους υπερήρωες της Marvel και της DC ένα πράγμα, είναι τόσο αποστασιοποιημένος που είναι σαν φιλαράκι σου.

Κλάψα

 

Θυμάμαι μικροί που βγαίναμε σε ταβέρνες με τους γονείς (σα να έχουν περάσει 100 χρόνια είναι). Ο πατέρας μου συχνά έλεγε πειραχτικά στο θείο μου ότι κλαίγεται για τα λεφτά. Τότε μου έκανε εντύπωση το ρήμα. Ήταν όπως τα αστεία που γελούσαν οι μεγάλοι, ενώ εμείς με άλλα.
Μεγαλώνοντας το βιώνεις αυτό το ρήμα. Υπάρχουν άτομα στο περιβάλλον σου που δε βγαίνουν, που λένε ότι έχουν πολλά έξοδα, που όλα είναι εναντίον τους, που με μια λέξη κλαίγονται. Το γαμώτο είναι ότι αν κοιτάξεις καλύτερα δεν είναι τα πράγματα όπως τα παρουσιάζουν. Σε πολλές περιπτώσεις είναι καλομαθημένοι και κυρίως αχόρταγοι. Αλλιώς δεν εξηγείται όταν βγάζεις περισσότερα από μένα, ξοδεύεις ούτε τα μισά από μένα και παραπονιέσαι.

Richie Sambora - Stranger In This Town

Υπήρχε μια εποχή που η πρόσβαση στο ίντερνετ γινόταν μόνο μέσω των μόντεμ, αφού πρώτα άκουγες τον χαρακτηριστικό ήχο. Ένα τραγούδι σε τοπικό σταθμό ήταν δύσκολο να μάθεις από ποιο συγκρότημα ήταν. Έτσι μετά από κάποιο διάστημα κατάφερα να εντοπίσω ότι το Ballad of Youth ήταν του κιθαρίστα τον Bon Jovi, του Richie του Sambora. Και πήγα και αγόρασα το CD.
Στη σκιά του Jon, λίγοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι έχει καλή φωνή. Όλοι όμως μπορούν να φανταστούν ότι γράφει ωραία τραγούδια. Η κιθάρα έχει πρωτεύοντα ρόλο αλλά σε πιο blues ήχους. Από το εξώφυλλο κιόλας μπαίνεις στη φάση και στον πρώτο προσωπικό του δίσκο.
Δε μιλάμε για ένα δίσκο που θα σε στιγματίσει. Μιλάμε για ένα δίσκο που θα σου ανοίξει την όρεξη για τους κιθαρίστες του hard rock/blues και θα σε τραβήξει να περιπλανηθείς στα σκοτεινά δρομάκια του.

Open house 2014

 

Η αγάπη που έγινε συνήθεια. Όποιοι δεν θέλουν να έρθουν, χάνουν. Και όποιοι έρχονται στην αρχή απογοητεύονται. Οι πρώτοι χάνουν την ευκαιρία να δουν χώρους και αρχιτεκτονικές που ξεφεύγουν από τον μικρόκοσμο τους, Οι δεύτεροι απογοητεύονται γιατί πολλοί χώροι ανήκουν σε άτομα με γερά πορτοφόλια και δύσκολα θα πετύχουν κάτι ανάλογο στο χώρο τους.
Οκτώ σπίτια, ένα ξενοδοχείο και ένα μνημείο. Το μνημείο ήταν το Αλατζά Ιμαρέτ που ούτε ήξερα καλά καλά την ύπαρξη του και το ξενοδοχείο το Excelsior. Τα σπίτια στο κέντρο (ενδιαφέροντα), στο Επταπύργιο (φοβερό), στην Καλαμαριά (καλά), στην Πυλαία-Πανόραμα (άλλο επίπεδο), στη συνοικία Ουζιέλ (αλλού).
Άντε και του χρόνου να μαστε καλά να γινόμαστε εσωτερικοί τουρίστες.

Γέλια για κλάματα

Μπορεί το συγκεκριμένο άρθρο να πηγάζει απλά από το ότι μου τη δίνουν πολλές ανθρώπινες συμπεριφορές. Γεροπαραξενεύουμε;
Πήγα σε τρεις ταινίες στο φεστιβάλ Κινηματογράφου και η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να πάω σε περισσότερες καθώς και να τριγυρίσω στο λιμάνι παραπάνω. Κάθε χρονιά το ίδιο λέω. Ήμουν τυχερός και όλες ήταν από καλές ως πολύ καλές.
Στις δύο από τις τρεις μεγάλο μέρος του κοινού ξεσπούσε σε γέλια σε κάποιες στιγμές. Δε λέω το Force Majeure μπορείς να πεις ότι ήταν και μαύρη κωμωδία. Αλλά το Magical Girl? Δεν θα ήθελα να ήμουν ο σκηνοθέτης του και να βλέπω ότι μερικά σημεία στην ταινία, κάποιοι τα παίρνουν χαβαλέ.
Πέρα από τους Ελληνάρες που θέλουν να εκτονώνονται και να ακούγονται από απαιδευσιά, νομίζω ότι κάποιοι θέλουν να διώξουν το φόβο τους. Χαρακτηριστικά θυμάμαι στον Εξορκιστή που με σκοπό να το παίξουν άνετοι κάποιοι γελούσαν. Σίγουρα ο καθένας έχει διαφορετική αίσθηση του χιούμορ αλλά δε χρειάζεται να το δείχνεις έτσι, εκτός και αν δε σέβεσαι τον άλλον (εκτός από το ότι δεν καταλαβαίνεις επειδή είσαι ηλικιακά ή νοητικά 15 χρονών).

People are strange

Γνωρίζουμε θέλοντας και μη πολλούς ανθρώπους. Στο εργασιακό περιβάλλον συνήθως είναι στη δεύτερη περίπτωση. Ίσως φταίει η τριβή, ίσως τα αντικρουόμενα ψευτοσυμφέροντα. Το ζητούμενο είναι να παίρνεις κάτι από τους άλλους. Αν δεν είσαι hero γίνε τουλάχιστον villain. Μην παραμένεις όμως φοβισμένος, τεμπέλης ή γραφειοκράτης. Πιάνεις χώρο.
Σε άσχετα μέρη μπορεί να πετύχεις διαφορετικά πνεύματα και λειτουργίες: μια εναλλακτική προσέγγιση από μια συνάδελφο σε ένα σεμινάριο, σε κάνει να δεις ότι κάποιοι σκέφτονται πραγματικά εναλλακτικά και όχι χιπστερικά. Η εικόνα του ταξιτζή στην ταινία "Σήμερα" σου φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις και παραστάσεις ατόμων που λειτουργούν και στέκονται αληθινά και πρακτικά.

Savatage - Gutter Ballet

 

Τόσα χρόνια και δεν έχω γράψει γι αυτή την ανυπέρβλητη δισκάρα. Που κάθε νότα της σε κάνει να αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν ζούσε ακόμα ο Chris Oliva.
Το εξώφυλλο σε ψιλιάζει ότι η μουσική δεν θα ναι μόνο heavy metal αλλά με πιάνο και να ακουμπάει στους κλασσικούς. Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα δέσεις την εικόνα με την χαρακτηριστική και παρανοϊκή φωνή του Jon Oliva.
Αν δεν το έχεις λιώσει, πιάσ' το πριν είναι αργά. Οι πιο ήσυχες, σχεδόν power ballads είναι για αρχή: When The Crowds Are Gone, Temptation Revelation, Summer's Rain. Η απογείωση με το ομώνυμο (δεν υπάρχει), Of Rage And War και το Unholy. Και η παράνοια με το She 's in Love (δυστυχώς δε βρίσκω το video clip του) και το Mentally Yoursαααα.
Δίσκοι που επιβεβαιώνουν ότι όσο και να γυρίσει το αυτί σου, ξέρεις ότι απαύγασμα της μουσικής είναι το κλασσικό heavy metal.

ΥΓ Είναι να κάνω μια εργασία και βαριέμαι. Τι καλύτερο να γράψεις για ένα έργο τέχνης;
ΥΓ 2 Τώρα που το ξαναδιαβάζω είναι σα να το γραψα πριν 16 χρόνια όταν είχα πρωτακούσει το δίσκο

Keep calm

Έτσι μας προτρέπει το γνωστό poster που έχει κατακλύσει τα πάντα. Ανάθεμα αν ξέρουν αυτοί που τα βάζουν για πιο σκοπό τα είχαν δημιουργήσει αλλά το σίγουρο είναι ότι πλέον έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Κάτι ανάλογο όταν σου λέει κάποιος στο άσχετο "μην αγχώνεσαι".
Η μετακρίση είναι γεγονός. Δεν ξέρω αν έχει ξαναχρησιμοποιηθεί ο όρος αλλά για μένα χαρακτηρίζει την εποχή αυτή που η κρίση έχει παγιωθεί και μεταλλαχθεί σε βαθμό να ορίζει το σήμερα. Η τρικυμία πέρασε αλλά η θάλασσα δεν θα καθαρίσει ποτέ για να κολυμπήσουμε.
Γυρνάω στα ασόβαρα και με ένα ζάπινγκ διαπιστώνεις ότι άμα βλέπεις τηλεόραση ζεις σε άλλη χώρα όπως και ότι τα κουτσομπολίστικα μέχρι αηδίας προϊόντα, έχουν κατακλύσει τα πάντα. Αποχαύνωση στο κόκκινο. Κάνεις μια βόλτα σε κεντρικά σημεία της πόλης και οι καφετέριες φυτρώνουν σαν τα δέντρα ενώ μυρίζει λίγο 2000, με τη μούρη να χτυπάει κόκκινο.

Χόμπια

Από τέλη Αυγούστου μία συζήτηση που άνοιξα, αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχει απάντηση, αφορά με τι δραστηριότητα θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε το φετινό φθινόπωρο/χειμώνα. Όσο εύκολα πετάς ιδέες και όσο εύκολα αφορίζεις αυτή τη λογική, τόσο δύσκολα προτείνεις κάτι.
Καλοί οι καφέδες, οι βόλτες, τα events στην πόλη, ακόμα και οι εξορμήσεις. Αλλά δεν είναι σε σταθερή βάση, ούτε αποκτάς νέες επιλογές και ενδιαφέροντα, ούτε γνωρίζεις καινούργια άτομα (με παρόμοια ενδιαφέροντα). Το σίγουρο που σου προσφέρουν οι δραστηριότητες είναι ότι σπας τη ρουτίνα της δουλειάς και αξιοποιήσεις πιο καλά τον ελεύθερο χρόνο σου.
Δραστηριότητα μπορεί να είναι ακόμα και μια δεύτερη απασχόληση, το απλό περπάτημα, η επιμόρφωση πάνω σε επαγγελματικό αντικείμενο. Τα βιβλία, τις ταινίες, τη γυμναστική τις έχουμε. Θέλουμε κι άλλα ρε παιδί μου!

Κατάλαβες;

Η συναναστροφή με καθηγητές πλέον έχει περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό. Πάντως η συνήθεια να ρωτάνε συνέχεια "κατάλαβες;" με κάνει να χαμογελάω γιατί θυμάμαι το παρακάτω ανέκδοτο:

Άνοιξε ένας οίκο ανοχής. Στον 1ο όροφο έβαλε μοντέλα. Στον 2ο έβαλε νοικοκυρές και στον 3ο καθηγήτριες....

Πρώτη βδομάδα λειτουργίας τα μοντέλα έβγαλαν 1000 ευρώ, οι νοικοκυρές 1000 ευρώ και οι καθηγήτριες 3000 ευρώ. Την δεύτερη βδομάδα τα μοντέλα έβγαλαν 800 ευρώ, οι νοικοκυρές 700 ευρώ και οι καθηγήτριες 3500 ευρώ.
Το αφεντικό τρελάθηκε. Πιάνει και ρωτά έναν πελάτη που ήταν κάθε μέρα εκεί:
- Γιατί προτιμάς τις καθηγήτριες;
- Τα μοντέλα ωραία, οι νοικοκυρές αλλιώτικες αλλά οι καθηγήτριες μόλις τελείωνα με ρωτούσαν: «Το κατάλαβες, ή να το ξανακάνουμε για να το εμπεδώσεις;»

Το προφανές

Σίγουρα τυχαίνει συχνά όταν συζητάς, ξαφνικά να σου παρουσιάζεται από την άλλη πλευρά κάτι σαν προφανές. Και όταν είναι για τη Γη που γυρίζει και τον ήλιο που δύει στη δύση όλα καλά. Αλλά όταν κάτι είναι διφορούμενο ή και το αντίθετο θα ήταν προφανές; Στην αρχή στέκεσαι σα μακάκας, μετά λες τι έγινε ρε παιδιά; Λεπτομέρειες αλλάρε παιδιά τίποτα δεν είναι προφανές. Ίσως στο μυαλό σας, ίσως για σας.

Πατρονάρισμα

Η ανεκτικότητα στα καραγκιοζιλίκια που γίνονται από παντού έχει φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο. Τα εξωτερικά ερεθίσματα είναι συνήθως ενοχλητικά και δε σου προσφέρουν κάτι. Μάλλον το πράγμα δρα συσσωρευτικά και σε συνδυασμό με την ηλικία που μεγαλώνει, δε μπορείς να δέχεσαι ότι ακούς. Στην καλύτερη λες ένα "ναι" και το αφήνεις στην άκρη.
Όμως το πατρονάρισμα και το να σου λένε τι να κάνεις χωρίς να τους το ζητήσεις, είναι που σε βγάζει από τα ρούχα. Αυτό δε σταματάει γιατί όλοι ξέρουν τα πάντα, άρα θα σου δώσουν οδηγίες τι να κάνεις. Το θέμα είναι να βρεις μια "ευχάριστη" τεχνική για να καταλάβουν τι σημασία έχει για σένα αυτό που σου λένε.

Κωλογλύψιμο

Ναι οι άνθρωποι αλλάζουν και ενώ παλιά έλεγαν "εγώ δεν θα γλύφω και θα παρακαλάω" τώρα έχουν περάσει τα όρια των δημοσιοσχετίστων και κωλογλείφουν για να πάρουν μια πιο καλή/κοντινή θέση.
Όχι οι άνθρωποι μένουν ίδιοι και από παλιά καταλάβαινες ότι αυτά που λένε και κάνουνε είναι μόνο γιατί δεν μπορούν αλλιώς ή για να αποκτήσουν έτσι κάποια αξία και προσοχή.

Αέρας κοπανιστός

Έχω ξανααναφερθεί σε διαφημίσεις στο παρελθόν και στο τίποτα που πουλάνε. Πλέον χρησιμοποιούν τόσο μεγάλα λόγια που μένεις μόνο εκεί. Κάτι σαν τον Κωστάκη τον Καραμανλή που έλεγε για αλληλεγγύη, δημοκρατία και τον Αντωνάκη τον Σαμαρά με την ανάπτυξη.
Έτσι η Vodafone βάζει κάτι νέους να πανηγυρίουν το τέλος των ΜΒ του Wifi επειδή η εταιρεία τους δίνει 500ΜΒ. Δηλάδή βαριά για χρήση μιας βδομάδας. Αλλά εσένα σου μένει η επανάσταση.
Έτσι και το AXE δείχνει έναν νεαρό που μέσα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους τελικά αντιλαμβάνεται ότι για να προσεγγίσει μια γκόμενα πρέπει να κοπανίσει λίγο αέρα πάνω του.
Αν δεν πουλούσαν τίποτα θα ταν ωραία σποτάκια. Τώρα είναι πολιτικά σποτάκια.

Fake διαλύσεις συγκροτημάτων

Ξεφυλλίζοντας το τεύχος του Hammer για τη δεκαετία του 90, μου ήρθαν αναμνήσεις από εκείνη την αγνή εποχή για μένα. Αλλά όταν από τη μουσική πάμε στη βιομηχανία, χάνεται κάθε ίχνος αγνότητας.

Στην εμπορική μουσική, η δημιουργία συγκροτημάτων και τραγουδιών, δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που θεωρούμε εμείς για ένα συγκρότημα: ότι αποτελείται από ταλαντούχα άτομα που δημιουργούν. Ορισμένοι μουσικοί το παραδέχονται ότι πρώτα είναι επιχειρηματίες και μετά ότι άλλο (Gene Simmons, Vinnie Paul, τελευταία Dickinson).

Όλα τα καταπίνουμε καθώς από την αθώα αρχή μέχρι τώρα έχουμε δει πολλά. Την κοροϊδία όμως; Όταν οι Judas Priest είχαν πει ότι σχεδόν σταματάνε και μετά ότι θα κόψουν τις μεγάλες περιοδείες, το δεχτήκαμε. Ποιος δεν τους θέλει; Τώρα ο Tipton είπε κατάμουτρα ότι είπαν ψέματα και θα συνεχίσουν κανονικά.

Ο DiAnno (γιατί υπάρχει ακόμα;) είπε ότι θα ταν η τελευταία του περιοδεία και τέλος. Αλλά τώρα ξανά από την αρχή. Οι Running Wild (ο Rock n Rolf δηλαδή) πριν αλέκτωρ λαλήσει το ξανάφτιαξαν. Και κορυφή του παγόβουνου το ρεζιλίκι των Scorpions. Αφού είδαν ότι έχουν ρεύμα ακόμα, τώρα λένε ότι δε σταματάνε και θα βγάλουν και δίσκο.

Οι 60αρηδες δε μας τα λένε καλά. Αν δεν κρατάς της αξιοπρέπεια σου σε αυτή την ηλικία τότε το επόμενο βήμα είναι να πουλάς την περιουσία σου για καμιά Ρωσίδα. Μαζευτείτε.

Φιλμ Νουάρ

Μετά από αρκετά ξεκινήματα και σταματήματα, τελικά διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο που αναφέρεται στη ζωή του Βασιλείου (Ζαχάρωφ). Στο πρώτο μισό κάθε κεφαλαίου παρακολουθούμε αποσπάσματα από τη ζωή του ενώ στο δεύτερο ένας παλιός γνώριμός του εξιστορεί την ιστορία σε ένα νεαρό δημοσιογράφο. Διαφορετική παρουσίαση αν και δε δίνει κάποια δυναμική στην αφήγηση.

Δε γνωρίζω σε τι βαθμό ισχύουν κάποια πράγματα για τη ζωή του Βασιλείου αλλά τουλάχιστον παρουσιάζεται σαν τον άνθρωπο που όριζε και κατεύθυνε πολλά σημαντικά γεγονότα του 19^ου και του 20^ου αιώνα. Αν μη τι άλλο σημαντική προσωπικότητα, που δεν είχε την αντίστοιχη προβολή. Για το βιβλίο ακολουθείται αυτή η γραμμική παρουσίαση της ζωής του χωρίς ανατροπές ή  περιθώρια για κάτι περισσότερο. Ήλθε, είδε, πέρασε

ΥΓ Στο εξώφυλλο αναφέρεται το Διεθνές Βραβείο Καβάφη που σκόπιμα(;) παραπλανά τον αναγνώστη ότι αφορά αυτό το βιβλίο. Πρόκειται για βράβευση στον συγγραφέα για προηγούμενο βιβλίο του...

Παράλια Μικράς Ασίας

 

Και τι δε χρησιμοποιήσαμε σε αυτές τις διακοπές: αεροπλάνα, αυτοκίνητα, dolmus, βαποράκια. 1700 χιλιόμετρα έδειξε το κοντέρ στις 9 μέρες στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Κι όμως κουράστηκα όσο μια μέρα στην δουλειά :P Εμπνευσμένοι από παρόμοιες εκδρομές και με αρκετή μελέτη ξεκινήσαμε.

Σμύρνη

Μεγαλούπολη με δρόμους σαν τον περιφερειακό μας. Όλα τα λεφτά είναι το Alsancak με τα πολλά μαγαζιά του για αγορές και διασκέδαση. Το τεράστιο παραλιακό μέτωπο σου δίνει τη δυνατότητα να περπατάς με τις ώρες ενώ αν πας πιο κάτω στο Asansor μπορείς να δεις την πόλη από ψηλά.

Πέργαμος

Ό,τι και να κάνεις με θερμοκρασίες Αυγούστου, όταν γυρνάς την Ακρόπολη, το Ασκληπιείο και την Κόκκινη Βασιλική, την θερμοπληξία θα την πάθεις. Αξίζουν τα περισσότερα.

Αϊβαλί

Δε χορταίνεις να χάνεσαι μέσα στα σοκάκια της, με τα σπίτια από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα φτιαγμένα από τους Έλληνες που ζούσαν εκεί. Δύσκολη πόλη για αυτοκίνητο γι αυτό με το καραβάκι μπορείς να πας στα απέναντι Μοσχονήσια με τις πολλές επιλογές και με απομεινάρια από εκκλησίες όπως στο Αϊβαλί.

Τσεσμές

Ο Τσεσμές και περισσότερο το Alacati είναι μέρη με πολλές και ωραίες επιλογές. Εκεί δίνεις βάρος στις πολύ όμορφες παραλίες τους και αφήνεις για λίγο την ιστορία στην άκρη. 

Κουσάντασι

Τουριστικό κέντρο που σαν ομορφιά δε λέει πολλά. Σαν ορμητήριο μπορείς να πας πιο νότια στις παραλίες της Dilek ενώ φυσικά αφού περάσεις το Selcuk (με τα φρούρια της βυζαντινής εποχής) θα οδηγηθείς στην Έφεσο. Σε πολύ καλή κατάσταση τα μνημεία της, θα φας 2 ώρες και βάλε για να περιηγηθείς στην βιβλιοθήκη του Κέλσου, το θέατρο, την οδό των Κουρητών. Και στο τέλος στον Κιρκιντζέ, το ελληνικό χωριό στα Ματωμένα Χώματα: λες και είσαι σε μια Ελλάδα 100 χρόνια πριν.

Παμούκαλε

Εντυπωσιακός στις φωτογραφίες και καθώς τον κοιτάς απέξω αυτόν τον λευκό λόφο. Με το που μπαίνεις μέσα δε χορταίνεις να μπαινοβγαίνεις στις φυσικές πισίνες του, να περπατάς στα ρυάκια και να χαζεύεις τι δημιουργεί η φύση. Στην κορυφή του η αρχαία πόλη της Ιεράπολης, με τη μεγάλη Νεκρόπολη και το αρχαίο θέατρο που έχει την καλύτερη σκηνή που έχω δει.

Αφροδισιάδα

Ανάμεσα στο Παμούκαλε και την Αλικαρνασσό βρίσκεται μια ρωμαϊκή πόλη με εντυπωσιακά μνημεία. Το Σεβάστειο και το Τετράστυλο συν οι πλάκες μέσα στο μουσείο σε βάζουν σε εκείνη την εποχή.

Μπόντρουμ (Αλικαρνασσός)

Τουριστικό αλλά πολύ πιο όμορφο από το Κουσάντασι, καθώς έχει αιγαιοπελαγίτικο αέρα. Δεκάδες χιλιάδες κόσμος και εκατοντάδες μαγαζιά για κάθε γούστο. Όσο βραδιάζει οι μουσικές γεμίζουν τον αέρα με live, club, bar να σε κάνουν να χάσεις την μπάλα. Το πρωί λέει μια βόλτα στο κάστρο του Αγίου Πέτρου (δεν είναι για 25tl πάντως).

Λίμνη Μπάφα

Θέλει να παρεκκλίνεις για να μπεις σε αυτό το ξεχασμένο τοπίο με τα ζωντανά βράχια και τα απομεινάρια από τα μοναστήρια της βυζαντινής εποχής. Το νησάκι με τα ερείπια του μοναστηριού πάνω του είναι το σήμα κατατεθέν.

 

Getting there

Το αεροδρόμιο στη Σμύρνη είναι πιο κουραστικό και από το Ελευθέριος Βενιζέλος. Αν και είχα σοβαρούς ενδοιασμούς για την εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτου τελικά ήταν άψογοι, χωρίς καθυστερήσεις ενώ μας έκαναν και αναβάθμιση σε καλύτερο αυτοκίνητο. 

Μετακινήσεις

Μέσα στις πόλεις νοιώθεις λίγο σαν οδηγός σε dolmus (μικρά λεωφορειάκια). Παίζει πολύ το otopark (parking) ενώ σαν οδηγοί είναι σαν και μας με εξαίρεση κάποια περισσότερα καραγκιοζιλίκια που σε κάνουν να γελάς. Οι δρόμοι τους είναι πολύ ανώτεροι από της Ελλάδας και αν δε φοβάσαι την αστυνομία (μόνο στο Παμούκαλε είδαμε) πιάνεις μεγάλες ταχύτητες. Πιο ακριβά τα καύσιμα.

Φαΐ

Δοκιμάσαμε τα δικά τους και ήταν μια χαρά τόσο τα doner, kofte, kebap όσο και ο dondurma από γλυκά. Δεν είναι και σαν της Πόλης αλλά πάλι είναι μια χαρά.

Κόσμος

Ευγενικοί και βοηθητικοί οι Τούρκοι αλλά από αγγλικά γρι. Λίγο νοηματική, λίγο ελληνικά και κάπου αγγλικά τη βρήκαμε την άκρη. Η συντριπτική πλειοψηφία των τουριστών ήταν Τούρκοι, ενώ όσο κατέβαινες πιο νότια ή σε αρχαιολογικούς χώρους, άκουγες Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς. Ελάχιστους Έλληνες συναντήσαμε.

Παραλίες

Στο Sarimsakli (Αϊβαλί) και στο Torba (Μπόντρουμ) δεν ενθουσιάστηκα. Από κει και μετά όμως στη Dilek (στην τέταρτη παραλία), στο Yahsi (Μπόντρουμ) και στον Τσεσμέ στο Altinkum ήταν πολύ καλές. Αποκορύφωμα τα γαλαζοπράσινα νερά της Ilica.

 

Κλειστόν - επιστρέφω εν καιρώ

Άμα φύγεις αργά το καλοκαίρι το κακό είναι ότι με το που γυρνάς τα κεφάλια μέσα και άλλη μια χρονιά ξεκινάει στη δουλειά.
Το θέμα είναι πέρα από το σώμα να φύγει και το πνεύμα. Άμα το καταφέρεις είσαι σούπερ. Στο πρώτο σκέλος πάμε καλά, στο δεύτερο θα το δουλέψουμε γρήγορα.
Καλά να περάσετε οι αναγνώστες του μπλογκ και όταν (απλά όταν) επιστρέψουμε, μακάρι να μαστε πιο ανανεωμένοι.

90s

Μια δεκαετία, η τελευταία, που είχε χαρακτήρα. Με τη μουσική της, το ντύσιμο της, το χρώμα της, το χιούμορ της. Μέσα στην οποία υπάρχουν πολλά σημεία αναφοράς και ορόσημα.
Σε αυτή από παιδάκι της γειτονιάς και του Δημοτικού πέρασα στον κόσμο του Πανεπιστημίου. Και δε μιλάω για το ακαδημαϊκό κομμάτι όσο για τη γνωριμία με άτομα από άλλες φάσεις και με ένα τρόπο ζωής που είχε πολύ έξω. Έναν τρόπο ζωής που τον συνεχίζω ως σήμερα αλλά δεν τον είχα μικρός.
Από την εποχή που ήταν κατόρθωμα να βρω σε μια εφημερίδα στην αποθήκη του παππού, φωτογραφίες και εικόνες που με ενδιέφεραν. Που έφτιαχνα με τον αδερφό μου έναν ολόκληρο κόσμο με τα παιχνίδια μας. Το πέρασμα στην εποχή που το ίντερνετ έκανε το μπαμ και με λίγη υπομονή λόγω των τότε ταχυτήτων, έμπαινες σε ένα πολυμεσικό κόσμο.
Από τα ελαφρά ποπάκια που παιζόταν παντού και τα λαϊκά που υπήρχαν ακόμα, η είσοδος σε έναν πολύπλοκο και σκληρό κόσμο. Με απόκληρους δίπλα σε ινδάλματα, με γκρέμισμα των δεδομένων της θρησκείας. Το metal όταν δεν είναι προϊόν, είναι κάτι μεγάλο.
Η δεκαετία που υπήρχαν ακόμα θρύλοι στο μπάσκετ όπως ο Jordan με τους Bulls και την Dream Team. Που υπήρχε μπάσκετ στην πόλη με τη δύση του Γκάλη και την αίγλη των σπουδαίων αγώνων.
Η δεκαετία του 90 ήταν πέρασμα από τους δυο πόλους των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ στον απόλυτο καπιταλισμό και καταναλωτισμό. Από την λαϊκίστικη εποχή Παπανδρέου στην φιλελεύθερη του Μητσοτάκη και του Σημίτη (καταστροφικές όλες τους). 

Που το χιούμορ και σε επέκταση οι κωμωδίες που το παρουσίαζαν έφυγαν από το χαζό των 80s και έφτασαν σημεία που σήμερα είναι δύσκολο να εμφανιστούν.
Τότε ανδρωθήκαμε άρα μας φαίνονται διαφορετικά και πιο ενδιαφέροντα από σήμερα. Ίσως και να μην ήταν, ίσως σήμερα τα πράγματα να είναι πιο νορμάλ αλλά το χρώμα και ο αέρας της τότε εποχής δεν υπάρχει τώρα.

Σημείωση: Αφορμή για αυτή την αναδρομή είναι το αφιέρωμα μουσικού περιοδικού. Το ανοίγω και ξεκινάω να δω τι θυμάμαι, ειδικά από το δεύτερο μισό της δεκαετίας.

Προβολές

Οι παρακολούθηση ταινιών αραίωσε πάρα πολύ το τελευταίο διάστημα. Περισσότερο ήταν ότι δεν βγήκαν ταινίες που να μου φαίνονται ενδιαφέρουσες καθώς και ότι υπήρχαν άλλες ασχολίες που περιόριζαν το διαθέσιμο χρόνο τόσο να δεις ταινία όσο και σειρά. Δε θα ξεχώριζα κάποια, ίσως λίγο τα Nymphomaniac είχαν κάτι να που πέρα από το να δείξουν.

• The Grand Budapest Hotel
  Σε ρυθμούς Monty Python, πολλοί γνωστοί ηθοποιοί πάνε και έρχονται στην ιστορία ενός περίεργου ξενοδοχείου. Ενδιαφέρον.
  
• 300: Rise of an Empire
  Αν δεν ήταν το 300 με τον Λεωνίδα σιγά μην το έβλεπα με αυτή την τουρλουμπούκι υπόθεση. Για βιντεοπαιχνίδι καλό ήταν.
  
• Le Passe
  Από τον σκηνοθέτη του Separation, πάλι έχουμε να κάνουμε με καθημερινές και μπερδεμένες ιστορίες. Δεν υπάρχει ήρωας και κακός. Άνθρωποι που παλεύουν με τον εαυτό τους και την κατάσταση τους.
  
• Inside Llewyn Davis
  Το βρήκα επειδή μ' αρέσουν οι Κοέν αλλά δε λέει πολλά: ένας τραγουδιστής Folk ταλαιπωρείται και μας ταλαιπωρεί στην προσπάθεια του να σταθεί στο χώρο.
  
• Nymphomaniac: Vol. II
  Πιο διεστραμμένο από το πρώτο, με την πρωταγωνίστρια να βουλιάζει προσπαθώντας να σταθεί στον εαυτό της.
  
• Nymphomaniac: Vol. I
  Από τα πρώτα της βήματα μια νυμφομανής συναναστρέφεται με ό,τι αρσενικό βρεθεί μπροστά της. Πολύ σεξ σε βαθμό διαστροφής.
  
• Szerelempatak
  Ουγγρικό ντοκιμαντέρ για τη σεξουαλική ζωή στην τρίτη ηλικία. Αν μου έλεγαν πριν από κάποια χρόνια ότι θα το έβλεπα, θα ένοιωθα όπως οι Απαράδεκτοι όταν πήγαν θέατρο. Κι όμως ήταν ωραίο και όμορφο.
  
• Τα τσακάλια
  Η κλασσική 80s ταινία. Τώρα την είδα ολόκληρη. Σκληρή εποχή.
  
• Argo
  Μετά από τρεις σεζόν Homeland, κλείνει η μελέτη Ιράν και CIA με αυτή την ταινία. Δεν έλεγε πολλά ούτε από υπόθεση ούτε από αξία. Για εσωτερική κατανάλωση μόνο.
• The Hunger Games: Catching Fire
  Η δεύτερη της σειράς. Σοβαρή και αγέλαστη, συνέχισε την υπόθεση της τριλογίας

Mundial end

Τζεγκα, Πλατ, Μπουρουσαγκα, Σίφο: χαρτάκια στο άλμπουμ του Μουντιάλ του 1990, του πρώτου που θυμάμαι καλά. Μπορεί αντικειμενικά να μην ήταν από τα καλύτερα αλλά στη μνήμη μου ήταν κάτι το πολύ σημαντικό. Που ντοκιμαντέρ σαν αυτά που δείχνει η τηλεόραση το κάνουν σχεδόν επικό. 
Και μετά το 1994 να αγοράζω κάθε μέρα παγωτά για να τύχω τα σήματα των ομάδων. Πανηγύρι η φάση της παρουσίας της Ελλάδας με τη μασκότ και τα τραγούδια. Αλλά μέχρι εκεί: στις ΗΠΑ γινόταν άρα κάπου χανόταν το ποδοσφαιρικό στοιχείο.
Όλα αυτά σε μακριά, σε βαρετά στιγμές-στιγμές καλοκαίρια. Πλέον δε φαίνονται μεγάλα και στο μέλλον ακόμα λιγότερο. Πέρα από τον ήλιο που μας τύφλωνε το 94 ας κρατάμε και τη σημαντικότητα τους όπως τότε το 90.

Judas Priest - Redeemer of Souls

Όταν βγάζουν δίσκο οι Priest είναι γεγονός για το metal. Τουλάχιστον για μένα που μεγάλωσα σε αυτή τη μουσική με ήρωες και θρύλους. Πάμε λοιπόν στον καινούργιο δίσκο, δυστυχώς χωρίς τον Κ.Κ. Downing.
Δεν περίμενα κάτι τρομερό και ούτε φυσικά μετρούσα τις μέρες πότε θα κυκλοφορήσει. Άλλες εποχές, άλλες ηλικίες αυτά. Όμως η λογική και ο ήχος είναι από άλλη εποχή: ούτε ο μοντέρνος με τον Tipton, ούτε ο μεταλλικός των Painkiller, Ram it Down, Angel of Retribution. Με το που τελείωσε η πρώτη ακρόαση, έβαλα το Victim of Changes, You 've got Another Thing Coming. Αυτό χαρακτηρίζει και το ύφος του που είναι ένα επιμεταλλωμένο hard rock. Και το οποίο είναι κολλητικό και θελκτικό για όσους γουστάρουν τις μελωδίες και εκείνο τον ήχο. Στους υπόλοιποι μάλλον δεν θα πει κάτι.
Από γαμηστεροσύνη δεν πιάνει τις κορυφαίες στιγμές κάτι που θα ταν αφύσικο (εξηντάρισαν). Θα τον τοποθετούσα σαν το διάδοχο του Defenders of the Faith, στη θέση του ανεμικού Turbo Lover. Και για να μην ξεχνιόμαστε: Priest, Priest, Priest