Έχοντας ως παραστάσεις τα φετινά ματς της Λίβερπουλ και με τον πήχη πάντα ψηλά για τα Μουντιάλ, μέχρι στιγμής μου φαίνονται λίγο ψόφια τα πράγματα. Βασικά είναι νωρίς για να ξεχωρίσει κάποια ομάδα αλλά ούτε τα μεγάλα ονόματα ούτε κάποια άλλη ομάδα έδειξε κάτι μουντιαλικό. Δε μας πτοεί το γεγονός και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε όσα περισσότερα ματς μπορούμε αλλά ρε παιδί μου τρέξτε λίγο παραπάνω, κάντε καμία τρίπλα.
Μεγάλη κουβέντα για το VAR. Το περιμέναμε να προκαλεί καθυστερήσεις αλλά έχει εξελιχθεί σε φιλοπτωχο ταμείο. 9 στις 10 αλλάζει την απόφαση και δίνουν πέναλτι. Σε λίγο θα λέμε πως ζούσαμε χωρίς αυτό αφού σχεδόν πάντα οι αποφάσεις των διαιτητών αποδεικνύονται λανθασμένες!
Δυο πράγματα για τον εαυτό μας τα γνωρίζουμε. Θυμάμαι που ένας συμφοιτητής ζήλευε το μαλλί μου. Με τρίχες ασχολούμασταν, που το βρήκε καλό και στρωτό ο θεός κι ψυχή του. Εδώ και χρόνια έχω ένα μούσι. Καμιά σχέση με στρωτό, πυκνό σαν του Ποσειδώνα να πούμε. Κάποιος βρέθηκε να πει ότι δεν έχει τόσο καλό σαν και το δικό μου. Με τρίχες ασχολούμαστε και σήμερα φαίνεται.
Προχθές έκανε εντύπωση η σωστή στάση που έχω στο σώμα. Με ελαφρά σκολίωση, εδώ γελάμε. Και πάμε στη συμπεριφορά. Εκεί είναι που πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι τους μιλάει ένας εξασφαλισμένος, αξιοζήλευτος, δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου τύπος. Ίσως και γελοίος γιατί αστειεύεται και τρολάρει στις περισσότερες περιπτώσεις.
Να μην το αναλύσουμε και περιαυτολογήσω. Αν από τα εμφανή και τις τρίχες βγάζεις λάθος συμπεράσματα, τι να περιμένεις με τα βαθιά και εσωτερικά.
Όταν βλέπουμε σειρές ή ταινίες με χιουμοριστικό περιεχόμενο, πιάνουμε τον εαυτό μας να γελάει. Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να γελάει όχι τόσο με τις αστείες καταστάσεις και ατάκες αλλά με την αντίδραση τον συμμετεχόντων στη σκηνή. Και δε μιλάω όταν δε συγκρατείται ο ηθοποιός και γελάει (αυτό γίνεται και στο Σεφερλή...) αλλά στην αντίδραση του στο αστείο που ακούγεται. Χαρακτηριστικός ο Γούλοβιτς από το Big Bang Theory.
Ίσως αλλάζει το χιούμορ μας όσο μεγαλώνουμε, ίσως ψάχνουμε το αστείο στα πρόσωπα των άλλων.
Η αντίληψη των πραγμάτων παραμένει για πολλούς η ίδια λες και είμαστε 18. Ευτυχώς από τη μια γιατί ζούμε μια παρατεταμένη νεότητα. Δυστυχώς γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι μοιάζουμε 18 ή έτσι θα μαστε πάντα. Οι απώλειες είναι καμπανάκι που ηχούν περαστικά στα αυτιά μας.
Ότι μας παρασέρνει η καθημερινότητα και ξαφνικά από Σεπτέμβρης είναι Ιούνης είναι ένα γεγονός. Ότι στο μεσοδιάστημα έχουν αλλάξει οι ζωές και βρισκόμαστε μίλια μακριά από πάλαι ποτέ κοντινούς ανθρώπους είναι άλλο γεγονός. Φταίνε οι άλλοι. Γίναμε πιο ρεαλιστές εμείς και αντιλαμβανόμαστε ότι για κάποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Ο θησαυρισμός στις ανθρώπινες σχέσεις δε λειτουργεί. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχθούμε τόσο καλύτερα για μας (και γι αυτούς).
