1997

Ήταν 1997 όταν άκουγα Μετρόπολις τα μεσημέρια. Άσχημη χρονιά για τον Άρη καθώς πέφταμε. Όλοι στρεφόταν εναντίον του Γράντα, διάφοροι παράγοντες στο ραδιόφωνο και ατέρμονες κουβέντες. Ανάλογα είναι τα πράγματα και τώρα με happy end τελικά. Στα πεταχτά άκουσα να μαλώνουνε για τα γνωστά αλλά πλέον δεν υπάρχει ξεκάθαρος εχθρός. Αυτό επιτρέπει στα λαμόγια να επανέλθουν σιγά σιγά. Όπως συμβαίνει με τους πολιτικούς στην Ελλάδα που πριν 2 χρόνια τους λιντσάρανε και τώρα κυκλοφορούν σα μπρούκληδες.
Ήταν 1997 όταν κάθισα να δω τον τελικό του Champions League ανάμεσα στη Dortmund και τη Juventus. Το κιτρινόμαυρο πέταλο με κέρδισε και έτσι από τότε αν υποστηρίζω κάποιον στην Ευρώπη είναι η Dortmund. Είχε τα σκαμπανεβάσματα της στη συνέχεια αλλά με την υποστήριξη των οπαδών της και με το ποδόσφαιρο που παίζει είναι κοντά στο να επαναλάβει την ιστορία.

Fotos

1. Τερκενλής παντού
2. Εξομολογήσεις εκεί που δεν το περιμένεις
3. Η "νεολαία" κατακλύζει τα καζίνο
4. Ελεγκτής στο αστικό. Στο δεξί έχει κομπολόι, ναούμε

Steve Jobs - η επίσημη βιογραφία

Δεν είχα σκοπό να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί νόμιζα ότι απευθύνεται στους πελάτες της Apple. Και η εντύπωση που είχα γι αυτούς; Πως πρόκειται για άτομα που δίνουν εκατοντάδες ευρώ για να γίνουν trendy και χωρίς να μπορούν ελέγξουν τη συσκευή τους. Μου το πήραν δώρο όμως οι εκπαιδευόμενοι από ένα πολύμηνο σεμινάριο και έτσι το διάβασα. Έχουμε και λέμε:

• Ο Jobs ήταν ένας αντιπαθητικός άνθρωπος
• Η ιστορία των προσωπικών υπολογιστών από τη δεκαετία του 70 έχει μεγάλο ενδιαφέρον, ειδικά για όποιον έχει σπουδάσει κάτι σχετικό 
•  Οι δύο προσεγγίσεις "ολοκληρωμένο πακέτο λογισμικό-υλικό" με "ανεξάρτητο λογισμικό από το υλικό" διατρέχουν όλη τη ζωή του

Εν κατακλείδι μέσα στις πάνω από 500 σελίδες του βιβλίου δεν διαβάζεις τη ζωή ενός celebrity ή ενός ηγέτη. Δεν υπάρχουν σάλτσες από τη πλευρά του συγγραφέα για να κάνουν το βιβλίο ένα αγιογράφημα. Και το σπουδαιότερο δεν θα καταλήξετε στη δυαδική λογική αν ο Jobs ήταν μια ιδιοφυΐα ή ένας μαλάκας. Ήταν ένας άνθρωπος που επηρέασε τον κόσμο μας.

Back from the grave

Μετά από παρά πολύ καιρό (χρόνια) αγόρασα το Metal Hammer. Αλλαγές; Καμία σχεδόν. Ουσιαστικά χρησιμεύει για συνοδεία σε διακοπές και ταξίδια ενώ συνεχίζει να συμβολίζει την παρουσία του ιδιώματος στην έντυπη δημοσιογραφία.
Με το πέρασμα των χρόνων τρώμε και πίνουμε πράγματα που μικροί δεν τα μπορούσαμε. Δε μιλάμε για εμετούς τύπου μπάμιες αλλά για φακές, φασολάκια κλπ. Το τσάι το πίναμε όταν ήμασταν άρρωστοι. Ακόμα θυμάμαι την μεταλλική γεύση του. Εδώ και χρόνια πίνω τσάι μέντα και λεμόνι όχι φανατικά αλλά για αυτούς τους μήνες λέει. Σχεδόν είχα ξεχάσει πως ήταν τότε. Μέχρι που ήπια μαύρο τσάι και οι αναμνήσεις ξαναγύρισαν. Back from the grave...

Spartacus fall

Τελείωσε και η συγκεκριμένη σειρά. Είχα αναφερθεί και στο παρελθόν αλλά από τότε είδα το prequel Gods of the Arena και την τρίτη και τελευταία σεζόν.
Για να είμαι ειλικρινής η πρώτη σεζόν ήταν αυτή που άξιζε πιο πολύ. Η προσέγγιση του θέματος γινόταν αρκετά επιφανειακά και χωρίς να εμβαθύνει στους χαρακτήρες. Αμερικάνικη οπτική αλλά βλεπόταν. Και το splatter όσο και το γυμνό από ένα σημείο και μετά δεν σου έκαναν καμιά αίσθηση.
Πέρα από αυτά, το αντικείμενο - η πραγματική ιστορία ήταν αυτή που σε κρατούσε. Άνθρωποι που έγραψαν ιστορία πολεμώντας για αυτό που θωρούμε δεδομένο: να ορίζουν τον εαυτό τους. Όσο υπάρχουμε θα υπάρχει η καταπίεση. Το θέμα είναι τι κάνουμε.

House of Cards

Μια σειρά 13 επεισοδίων που βγήκαν σε μία μέρα. Πρωτοποριακό. Και εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον.
Η σειρά έχει να κάνει με τις μηχανορραφίες ενός πολιτικού που υποδύεται ο Kevin Spacey. Αλλά δε μιλάμε για απλά πράγματα και αναμενόμενες καταστάσεις. Όσο προχωράνε τα επεισόδια τόσο μισείς το καθίκι πρωταγωνιστή αλλά δεν λες να ξεκολλήσεις για να δεις τι θα κάνει παρακάτω. Έχει χτίσει το υπόβαθρο για τις κινήσεις του με πρώτο βοηθό τη γυναίκα του. Ποιος να τον σταματήσει...
Φανταστείτε το σαν το GOT της πρώτης σεζόν χωρίς σπαθιά και γυμνά. Ή σαν δωρεάν σεμινάριο για να ασχοληθείτε με τα κοινά :@

Εθνική εορτή

Όπως μια χώρα έχει εθνική εορτή έτσι και το blog έχει τη δική του. Και φυσικά πρόκειται για τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του υπερδίσκου Seventh Son of a Seventh Son. Στα πλαίσια του εορτασμού και σε κλίμα παλιμπαιδισμού-οπαδισμού έχουν καταρτιστεί μια σειρά από εκδηλώσεις. Aυτές περιλαμβάνουν από αφισοκολλήσεις και εκμάθηση riff από όλα τα τραγούδια του δίσκου, μέχρι διάβασμα περιοδικών εκείνης της εποχής και παρακολούθηση του ντοκιμαντέρ Maiden England. Καλή μου διασκέδαση \m/