Paradise Lost - Draconian Times

Θυμάμαι που στις αρχές που κόλλησα με αυτή τη μουσική, δηλαδή μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 90, δε μ' άρεσαν. Κι ας ήταν η εποχή τους. Γιατί τότε άκουγα μόνο μα μόνο Maiden. Από τότε όλα τριγύρω άλλαξαν κι όλα τα ίδια έμειναν.
Οι ίδιοι μέσα σε μια δεκαετία προχώρησαν  από το death metal στο electro. Μετά τα μάζεψαν και τα τελευταία 15 χρόνια(!) μου φαίνονται ίδιοι και σχετικά αδιάφοροι. Η χρυσή τομή και η κορυφαία σε έμπνευση στιγμή τους, ήταν και θα είναι το Draconian Times. Ατμόσφαιρα τόσο gothic όσο πρέπει, τόσο αργή και με τα ξεσπάσματα που θες. Σκοτεινός αλλά όχι σε βάρος του metal ήχου. Στίχοι που σε στοιχειώνουν. Χαρακτηρίζουν την εποχή που κυκλοφόρησε, μια εποχή μακριά από το mainstream, με υποτιμημένες από άποψη πωλήσεων κυκλοφορίες. Που τότε στη σκιά των μεγάλων της προηγούμενης δεκαετίας, ό,τι έβγαινε φοβόμασταν μην είναι grunge και alternative. Έχει απενεχοποιηθεί η δεκαετία του 90 και προσευχόμαστε να βγει σήμερα έστω ένα συγκρότημα που να έχει το ειδικό βάρος των Paradise Lost και την ατμόσφαιρα που έχτιζαν. 

Σε ζητώ στα σινεμά

Πιο ψαγμένες ταινίες αυτή τη φορά, καμιά σχέση με τον τίτλο δηλαδή.

• Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
  Πολύ καλή ταινία, με χαρακτήρες και σκηνικό που θα αρέσει σε κάποιον φαν των Κοέν αλλά και δε θα σε αφήσει λεπτό να λοξοκοιτάξεις.
• Dunkirk
  Το ιστορικό γεγονός του Δευτέρου Παγκοσμίου μέσα από τους εγκλωβισμένους στρατιώτες. Έπεσε λίγο υπνοταινία.
• The Party
  Περιμένω να το δω σε θεατρικό όπου θα σκιαγραφούνται ακόμα καλύτερα οι χαρακτήρες αυτών των ανθρώπων. 
• The Greatest Showman
  Μιούζικαλ βασισμένο στη ζωή του ιδρυτή του τσίρκο, Μπαρναμ αλλά με τρόπο να φαίνεται σαν παραμύθι. Disney μέχρι εκεί που δεν πάει. 
• Magic in the moonlight
  Κλασσική ταινία Woody Allen που τη χτίσει γύρω από την άποψη που θέλει να πει. Καλή 
• Paris Can Wait
  Περιήγηση στη Νότια Γαλλία χωρίς λόγο και σκοπό.
• La la land
  Μιούζικαλ σε ωραίους ρυθμούς που σου λέει πόσο σημαντικό είναι να έχεις πάθος στη ζωή.
• Loving Vincent
  Ξεχωριστή ταινία, ζωγραφισμένη σαν τους πίνακες του Van Gogh. Λίγο να σ' αρέσει το έργο του, θα ξετρελαθείς.
• Blade Runner 2049
  2,5 ώρες στην πρώτη σειρά του σινεμά δε το λες και ιδανικές συνθήκες. Κι όμως πολύ καλή η ταινία, ίσως χωρίς την ατμόσφαιρα του πρώτου αλλά πιο σφιχτοδεμένο.
• Blade Runner 
  Την είδαμε για να δούμε καπάκι την καινούργια και καλά κάναμε γιατί ήταν πολύ συνδεδεμένες και εκτιμήσαμε περισσότερο κι αυτή. 
• A Streetcar Named Desire
  Η καρακλασσική ταινία από τη δεκαετία του 50. Σε βάζει στα ήθη της εποχής και ενώ περίμενα να δω επιτέλους μια ερμηνεία του Marlon Bandon είδα της Vivien Leigh. 
• Moonlight
  Κυλάει καλά αλλά ανεπαίσθητα. Σε καμιά περίπτωση για Oscar (ή καλύτερα ένας ακόμα λόγος να αντιληφθούμε ότι στα Oscar δεν βραβεύεται ο καλύτερος) ενώ ακόμα γελάω με το β' αντρικού.

(Y)ιός

Time flies. Πόσο τετριμμένο και πόσο αληθινό. Σε κάποιες εκλάμψεις, μου ρχονται γεγονότα και ψυχές που λες και ήταν χθες που συνέβησαν και υπήρχαν. Και γιατί ο χρόνος πέρασε τόσο γρήγορα και δεν τα κατάλαβες; Η λεγόμενη ρουτίνα και το ίντερνετ στο χέρι. Που έχει τόσα να σου προσφέρει αλλά σου παίρνει και τόσα, όπως η επαφή με το χρόνο.

Ταλαιπωρούμαι από πυρετό αυτό το διάστημα. Όταν αναφέρω όμως ότι κολλάω ό,τι κυκλοφορεί, θα με πουν υποχόνδριο. Έχω την τάση να τρολάρω ό,τι συμβαίνει γύρω μου ως μέσο άμυνας γιατί θεωρώ ότι δεν είναι άξια σοβαρής αντιμετώπισης. Κι όμως πολλές φορές το χιούμορ από την άλλη πλευρά είναι προσβλητικό, δηλαδή δεν είναι χιούμορ. Είμαι ο υιός; Συ είπας. 

Προφανώς

Μια λέξη που μου τη "δίνει" και όταν την ακούω μου κάνει κλικ, είναι το προφανώς. Έχω αναφερθεί για τη λέξη κατάλαβες που όταν τη λέει κάποιος προσπαθώ να μη χαμογελάσω ενώ ταυτόχρονα μου φαίνεται τόσο χαζή. Στο προφανώς συνήθως αυτό που ισχυρίζεται ο συνομιλητής μου είναι τόσο αναμενόμενο όσο θα ήταν και το ακριβώς αντίθετό του. Επομένως μόνο προφανές δεν είναι στην πραγματικότητα.