They 'll never walk alone

Φέτος λόγω φίλων-συναδέλφων είδα αρκετά ματς της Liverpool και μάλιστα στο σύνδεσμο. Δεν είμαι οπαδός της όπως σιγά σιγά δεν είμαι οπαδός καμιάς ομάδας ουσιαστικά. Αλλά ο τρόπος παιχνιδιού και το ήθος της ομάδας σε κερδίζουν.
Στον τελικό που τελείωσε πριν λίγο, συνέβη ό,τι στραβό μπορούσε να συμβεί και έχασε το τρόπαιο. They 'll never walk alone όμως, όπως τραγουδάνε οι φίλαθλοι της. Αντίπαλος της η πιο πλούσια ομάδα του κόσμου που επιβραβεύεται με τίτλους. Οι Beatles (από το Λίβερπουλ) τραγουδούσαν money can 't buy me love αλλά οι οπαδοί της Ρεάλ μπορούν να τραγουδάνε money can buy me cups. Ο τρόπος που εξελίχθηκε το παιχνίδι είναι αυτό που με χαλάει περισσότερο στο άθλημα. Αθλητές εκατομμυρίων έχουν την ανάγκη να φερθούν πρόστυχα και πούστικα για να μπορέσουν να επικρατήσουν. Ίσως αυτό με χαλάει γιατί έτσι συμβαίνει και στη ζωή: οι ανήθικες συμπεριφορές εξασφαλίζουν καριέρες και το μέλλον. Ποιος θα θυμάται ότι διορίστηκες με βύσμα; Ότι έφαγες τη θέση κάποιου που άξιζε περισσότερο από σένα; Αλλά έτσι θα κερδίσεις γιατί ακόμα και ικανότητες να έχεις δε φτάνουν αν πας με το σταυρό στο χέρι.
Αυτό το κόμπλεξ το κουβαλάω και δε μπορώ να ανεχτώ αυτούς τους ανθρώπους. Πολύ ευαίσθητος είσαι, θα μου πεις. Μέχρι σήμερα, ναι. Να ευχηθώ κάποια μέρα να μην είναι; Μπα...

Η θρυλική κατηγορία επέστρεψε.

1. Στη μεγάλη φώτο, παλιά συμμαθήτρια και η μάνα της (μεγάλη περίπτωση) φιγουράρουν σε εκκλησιαστική έκδοση για το θαύμα που τους συνέβη λόγω της μονής που επισκέφθηκαν.
2. Η στάση λεωφορείου "Περίπτερο" είναι επιπέδου στάσης "Ψιλικατζίδικο", "Κουρείο", "Φανοβαφείο" κλπ
3. Αυτό θα πει ενημέρωση. Βλέποντας ειδήσεις νομίζεις ότι γίνεται πόλεμος έξω αλλά πλέον μας ενημερώνουν ότι μας χτυπάνε και εκ των έσω.

Rats

Αφορμή για αυτό το post που είχα χρόνια στο μυαλό, το τραγούδι κόλλημα των Ghost. Ο τύπος πίσω από την μπάντα είναι κατά γενική ομολογία ιδιοφυΐα. Δεν εξηγείται αλλιώς πως οι pop μελωδίες του, παιγμένες με ηλεκτρικές κιθάρες, κρυμμένες πίσω από μάσκες (το αιώνιο κόλπο) και δοσμένες με αποκρυφιστικό ύφος τους έχουν φέρει στην εμπορική καταξίωση.
Αυτό που με "ανησυχεί" είναι ότι έχουν διαδραματίσει μια πορεία και ίσως καθορίσει το πως θα μας φαίνεται ότι ήταν το metal, όταν το βλέπουμε στο μέλλον. Και μεις δεν πήραμε χαμπάρι. Αυτό έχει συμβεί στο παρελθόν με σπουδαίους δίσκους. Με μουσικά ρεύματα. Με ανερχόμενα συγκροτήματα. Και μετά από χρόνια τα θεωρούμε καταξιωμένα, αξιομνημόνευτα και γιατί ρε αδερφέ δεν τους είχαμε πιάσει εξ αρχής.
Ίσως είναι η φύση της μουσικής, που για να γίνει αποδεκτή η αξία σου χρειάζεται χρόνος. Που μετά από χρόνια ακόμα και οι γραφικότητες θεωρούνται ψαγμένες. Πάντως δεν ισχύει πλέον ότι δεν τους πήραμε χαμπάρι. Σαν τους αρουραίους που χρειάστηκαν αιώνες για να αντιληφθούμε το ρόλο τους στην πανούκλα...

Παρά φύση αθλητισμός

Υπάρχει πολύς κόσμος που δε θεωρεί την αθλητική δημοσιογραφία, πραγματική δημοσιογραφία. Είναι το ευτελές περιεχόμενο που φτάνει σε σημείο να αλλάζουν νούμερα στην οθόνη του υπολογιστή για να ενημερωθείς για την εξέλιξη του σκορ ενός αγώνα μπάσκετ. Δηλαδή καμιά σχέση με τον αθλητισμό τον ίδιο. Μην αναφερθώ στις ανταποκρίσεις από δεκάδες αθλητικογράφους από την προετοιμασία των ομάδων που μεταφέρουν τι έφαγαν και πως κοιμήθηκαν οι παίκτες.
Ας ξεπεράσουμε τα παραπάνω και ας παραδεχτούμε ότι πλέον θεωρούμε αθλητισμό το στοίχημα και τα άγνωστα ονόματα ομάδων που ακούμε σε αθλητικές εκπομπές. Η ενημέρωση για αθλητικά γεγονότα προσφέρεται είτε από τα αθλητικά ραδιόφωνα που είναι για 50αρηδες που συχνάζουν στα καφενεία είτε από τα αθλητικά site. Δυστυχώς και εκεί η προσέγγιση είναι με clickbait και σαλιάρικα post. Πάντα θα σου πετάξουν μια ημίγυμνη άγνωστη, η οποία φυσικά δεν έχει σχέση με κάτι αθλητικό.
Και πάμε σε ένα ακόμα σημείο των καιρών. Που δεν το συναντάμε σε εμάς όπως τα παραπάνω γιατί απλά το ποδόσφαιρο εδώ διεξάγεται στα δικαστήρια και στα ραδιόφωνα. Πρόσφατα αποχώρησε από τη Barcelona o Ινιέστα. Και πριν από καιρό ο Τσάβι. Ο οργανισμός της ομάδας διοργάνωσε τελετή που φυσικά υποστηρίχθηκε από τον κόσμο και τη δημοσιογραφική αγιοποίηση. Όπως χιλιάδες σημαντικοί αθλητές, αξίζουν να τιμηθούν όταν αποχωρούν από την ενεργό δράση ή και μετά από κάποιο διάστημα με βραβεύσεις. Το θέμα είναι ότι οι συγκεκριμένοι δεν αποχωρούν από το ποδόσφαιρο απλά πάνε στην Κίνα, Κατάρ κλπ για να πάρουν ένα καράβι εκατομμύρια. Όλοι είναι ικανοποιημένοι από αυτές τις "αποχωρήσεις" και δυστυχώς και οι φτωχομπινέδες που αποθεώνουν τους εκατομμυριούχους που πάνε να γίνουν πολυεκατομμυριούχοι.